به گزارش خبرنگار ایمنا، قبل از بازی مقابل آتلتیکو در مرحله حذفی لیگ قهرمانان اروپا بود که یورگن کلوپ گفت: "به تمام هواداران اتلتیکو که موفق به خرید بلیط بازی برگشت شده اند میگویم: "به آنفیلد خوش آمدید".
کلوپ درست یک سال قبل و در حالی که با شکست، ورزشگاه متروپولیتانو را ترک می‌کرد وعده داد که آنها در زمین خودی شانس زیادی برای بازگشت برابر اتلتیکوی دیگو سیمئونه دارند.
بیراه نمی‌گفت. آنها سال گذشته هم در حالی در آنفیلد موفق به پیروزی برابر بارسلونا شدند که با شکستی سنگین نیوکمپ را ترک کرده بودند. کلوپ به آنفیلدش می‌نازید، به تمام آن شور و حرارتی که از روی سکوها لرزه بر اندام رقبا می‌انداخت و سرود" هرگز تنها قدم نخواهی زد" که انگیزه را در مردان خودی دوچندان می‌ساخت.
آنفیلد در تمام لحظات بازی مملو از شور و حرارت بود و لیورپول سراپا امید برای بازگشت، اما تراژدی در حال وقوع بود و این سیمئونه بود که در آنفیلد رستگار می‌شد. بعد از بیست پنج بازی خانگی بدون باخت در اروپا، تیم کلوپ در بدترین زمان ممکن در آنفیلد شکست می‌خورد و وداعی تلخ با هوادارانی که دیگر نمی‌توانستند مردان محبوب خود را از نزدیک مشاهده کنند.
چندی بعد لیورپول قهرمان لیگ شد، پس از سی سال، باید جشنی به بزرگی این اتفاق برگزار می‌شد، اما صاحبان جشن (هواداران) از شرکت در مراسمی که سال‌ها آرزوی آن را داشتند محروم شدند. خبری از آواز مردم بر سکوها نبود، آنفیلد گویی مُرده بود.
در این فصل قرمزها آن تیم بی‌رحم فصل پیش نبودند، پس از ۶۸ بازی بدون باخت در آنفیلد، این بار برنلی شأن دایچ مرگ دوباره‌ای را در آنفیلد رقم زد و خانه بدون ساکنانش دیگر باشکوه نبود.
پس از آن، برایتون و دبشب سیتی. سومین شکست پیاپی در خانه. یک پرفورمنس پُر ایراد از آنها که دیگر نه ترسناک هستند و نه زیبا. کلوپ دیگر به خانه‌اش نمیبالد. آنفیلد در سکوتی مرگبار شاهد به یغما رفتن آمال است.
نظر شما