به گزارش خبرنگار ایمنا، همه عاشقان فوتبال، برزیلی‌ها را علیرغم بااستعداد بودنشان به زود افول کردن می‌شناسند. می‌گویند چون آدم‌های فقیری بودند، تا به ثروت می‌رسند خودشان را گم می‌کنند و زود راه پس‌رفت را پیش می‌گیرند. یکی از این چهره‌ها مارسلو مدافع چپ فعلی رئال مادرید است.
وقتی این را می‌شنید خیلی ناراحت می‌شد، دلش می‌خواست اگر روزی فوتبالیست شد به همه آنها ثابت کند از آن دست آدم‌ها نیست قدر جایگاهی را که به دست آورده را نداند و خیلی زود به آخر خط برسد.
مارسلو از همان روزهایی که پایش را به مادرید گذاشت این را پیش خودش تکرار می‌کرد، همان روزها که به خاطر چهره‌اش او را با روبینیو اشتباه می‌گرفتند و اصلاً او را در حد جانشینی کارلوس نمی‌دانستند.
مارسلو ولی به خودش باور داشت، می‌دانست قرار است که به همه ثابت کند او خیلی چیزها برای گفتن دارد، می‌خواست به همه بفهماند کاری می‌کند که بعدها او را جلوتر از روبینیو به یاد بیاورند.
از زمانی که شماره ۱۲ را پوشید گفت که می‌خواهم به اندازه سال‌های پشت پیراهنم، در مادرید بازی کنم. مارسلو قطعاً به اینجا فکر هم نکرده بود که حتی از این هم جلو بزند. او در مادرید بهترین روزهای زندگی‌اش را تجربه کرد.
دفاع چپ با تجربه کهکشانی‌های مدتی است که خیلی اذیت شده، ولی از مادرید آنقدر خاطرات خوب دارد که سعی می‌کند آخرهایش را فراموش کند. رئال برای او مطمئناً بیشتر از این‌ها ارزش دارد.
زمانی که بچه بود یک مدت پول کرایه اتوبوس برای رفتن به تمرین فلومینزه را نداشت و دیگر تصمیم گرفته بود که فوتبال را کنار بگذارد، یکی از مدیرها فهمید و آمد دنبالش و نگذاشت که رویاهایش خراب شود.
او به مارسلوی جوان پول داد و هزینه رفت و آمدش را هم پرداخت کرد، آنجا بود که یاد گرفت که اگر پیراهن یک باشگاه را پوشید همیشه سعی کند محبت‌هایشان را جبران کند.
رئال هم به مارسلو همه چیز داد. از افتخار و قهرمانی تا شهرت و یک زندگی خوب. او مادرید را با همه این چیزها به یاد می‌آورد. یادش می‌ماند که به عنوان یک جوان بی نام و نشان آمد و حالا به عنوان یک کاپیتان دارد اینجا را ترک می‌کند. مقصد بعدی مشخص نیست ولی هر اتفاقی رخ بدهد، مادرید همیشه در قلب مارسلو می‌ماند.
نظر شما