به گزارش ایمنا، فاطیما ابراهیمی یکی از فیزیکدانان شاغل در آزمایشگاه فیزیک پلاسما وزارت انرژی آمریکا در دانشگاه پرینستون این طرح را ارائه کرده است. چنین پیشرانه‌ای از میدان‌های مغناطیسی برای پرتاب کردن ذرات پلاسما (گاز با بارالکتریکی) به خلاء فضا استفاده می‌کند. طبق قانون دوم نیوتن و قانون سوم حرکت، حفظ حرکت به معنای رانش موشک به سمت جلو است.
هرچند در حال حاضر نیز پیشرانه‌های پلاسمایی که برای استفاده از فضا تأیید شده‌اند از میدان‌های مغناطیسی استفاده می‌کنند، اما طرح جدید از اتصال مجدد مغناطیس برای سرعت بخشیدن به ذرات بهره می‌گیرد.
این فرایند در سراسر جهان وجود دارد، اما به طور خاص برای انسان روی خورشید قابل مشاهده است. هنگامی‌که خطوط مغناطیسی با یکدیگر تداخل پیدا می‌کنند، قبل از جدا شدن و اتصال دوباره آنها، انبوهی از انرژی به وجود می‌آید.
انرژی مشابهی نیز درون ماشین‌هایی معروف به توکاماک به وجود می‌آید. توکاماک یک دستگاه حبس مغناطیسی است که کاندیدای اصلی برای راکتور همجوشی هسته‌ای به حساب می‌آید.
دکتر ابراهیمی، مبدع این طرح اولیه در تحقیق خود می‌نویسد: من مدتی است که این ایده را در ذهنم می پروانم. سال ۲۰۱۷ میلادی هنگامی‌که روی نیمکتی نشسته بودم و درباره مشابهت‌های بین اگزوز خودرو و ذرات پرسرعت ایجاد شده در طرح NSTXفکر می‌کردم، این ایده به ذهنم رسید.
طرح NSTX یکی از طرح‌های پیشرو همجوشی هسته‌ای در این آزمایشگاه است. به گفته این محقق ایرانی توکاماک طی عملیات خود حباب‌های مغناطیسی تولید می‌کند که پلاسموئید نام دارند و با سرعت ۲۰ کیلومتر برثانیه حرکت می‌کنند.
همجوشی هسته‌ای قدرتی است که ستارگان و خورشید را به حرکت در می‌آورد. این امر عناصر نور را به شکل پلاسما ترکیب می‌کند تا مقدار زیادی انرژی به وجود بیاورد. اگر یک راکتور روی زمین بر اساس همین اصول بازسازی شود، ذخیره وسیعی از انرژی تمام نشدنی را برای تولید برق فراهم می‌کند.
شبیه سازی رایانشی نشان داد طرح اولیه ابراهیمی بسیار بهتر از پیشرانه‌های پلاسمایی فعلی عمل و اگزوزی تولید می‌کند که سرعت آن صدها کیلومتر برثانیه است و ۱۰ بار سریع‌تر از پیشرانه‌های دیگر به حساب می‌آید.
به گفته این محقق ایرانی، طرح اولیه مذکور بر اساس تحقیقات او درباره انرژی همجوشی شکل گرفته و گام بعدی او ساخت نمونه اولیه چنین پیشرانه‌ای است. این تحقیق در ژورنال پلاسما فیزیکس منتشر شده است.
نظر شما