ماجرای حراج تهران چه بود؟

به گزارش ایمنا، روزنامه شرق در تاریخ هفتم بهمن ماه گزارشی با تیتر «مقصد پنهان پول‌شویان» منتشر کرد و در آن گزارش ابهاماتی در مورد حراج تهران آمده بود. ابهاماتی که شائبه پول شویی و فعالیت‌های از چنین دست را به مخاطبان مخابره می‌کرد.

مؤسسه حراج تهران توضیحاتی را در پاسخ به این گزارش و همچنین شایعات خودکشی منتشر کرده که متن آن به شرح زیر است:

«موضوع پول‌شویی در حراج‌های هنری صرفاً از ناحیه افرادی مطرح می‌شود که نه روند حراج را می‌شناسند و نه تعریف درستی از پول‌شویی دارند. اینکه فروش آثاری را صرفاً به خاطر کسب ارقامی ناباورانه به پول‌شویی و معامله کثیف ارتباط دهیم، مطلقاً قابل توجیه نیست.

اولاً رقم‌هایی که در حراج تهران مبادله می‌شود، به‌هیچ‌وجه قابل مقایسه با ارقام پول‌شویی نیست، به‌خصوص اگر در نظر داشته باشیم که حدود ۴۰ نفر آثار حراج را خریداری کرده و ارقام این خریدها هرگز نمی‌تواند توهم پول‌شویی را تداعی کند.

ثانیاً تمامی پرداخت‌ها مطلقاً از طریق شبکه بانکی صورت می‌گیرد و پولی که وارد شبکه بانکی شده، نمی‌تواند مسئولیتی از بابت پول‌شویی برای حراج داشته باشد. برعکس، خریدهای پنهانی و خصوصی با درصد بیشتری ممکن است شائبه پول‌شویی داشته باشد و اصولاً فلسفه وجودی حراج‌ها، آشکار و شفاف‌کردن خریدوفروش آثار هنری و پرهیز از زیرزمینی‌شدن این فرایند است.

ثالثاً افرادی که از حراج تهران خرید می‌کنند، همگی شناخته‌شده و نوعاً مجموعه‌داران فرهیخته هستند که هویتشان برای اهالی هنر روشن است.

فرایند حراج در حضور جمعی از مجموعه‌داران و نمایندگان رسانه‌ها برگزار و به صورت زنده از طریق سایت حراج تهران پخش می‌شود. چطور پنداشته می‌شود که فردی برای پول‌شویی، چنین صحنه‌ای که در برابر دوربین‌ها، رسانه‌ها و جمع وسیع مجموعه‌داران است که اغلب مورد شناسایی همدیگر هستند را برای پول‌شویی انتخاب کند؟ برخلاف آنچه تیترها و پرسش‌های گزارش مزبور تلاش در القای آن دارد، سالم‌ترین شکل مزایده و فروش آثار هنری، حراج است که یک الگوی جهانی است.

در حراج تهران کلیه معاملات در نهایت شفافیت برگزار می‌شود و تمامی افرادی که خریدار و فروشنده آثار در ۱۳ دوره حراج بوده‌اند، این مدعا را تصدیق می‌کنند. در پایان توصیه می‌کند که آن روزنامه محترم که نگرانی واهی پول‌شویی از طریق خریدوفروش آثار هنری را دارد، نگاهی هم به وضعیت معیشت هزاران هنرمند خوب کشور انداخته و چنانچه راهکار مناسب‌تری برای توسعه اقتصاد هنر دارند که مبتنی بر تجربه جهانی است، آن را پیشنهاد و به بحث بگذارند.