به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، اینکه بیش از ۴۰ درصد مردم جهان به امکانات مربوط به آب پاک در منازل خود دسترسی دارند، تنها یک مشکل بشر در دوران کرونا به شمار می‌رود. گزارشات حاکی است که بیش از یک میلیارد نفر از مردم نیز با وجود لوله کشی آب در منازل خود، مرتب با قطع شدن یا فشار بسیار کم آن مواجه هستند. این وضعیت، مشکلات مردم در دوران کرونا را چند برابر کرده است چرا که دسترسی کم یا نامرتب، امکان شستشوی به موقع دست‌ها را به حداقل رسانده است. بدیهی است که حفظ سلامت عمومی به وجود منابع آب برای همگان بستگی دارد و به همین دلیل مقامات ارشد هر شهر باید استراتژی‌هایی کارآمد در پیش گیرند تا نه تنها دسترسی به آب پاک را برای مردم طی دوران شیوع بیماری کرونا را به حداکثر برسانند بلکه از طریق بررسی ریشه مشکلات مربوط به کم‌آبی، جوامعی پایدارتر ایجاد کنند.
راهکارهایی فوری برای افزایش دسترسی به آب
اکنون زمان آن رسیده است که برنامه‌ریزان شهری، استراتژی‌های فوری و کارآمدی را برای دسترسی تمام مردم جهان به آب پاک و امکانات شستشوی دست‌ها فراهم آورند. نهادهایی نظیر سازمان بهداشت جهانی، صندوق کودکان سازمان ملل متحد، سازمان آب ملل متحد، هلال احمر و صلیب سرخ، آمادگی خود برای حمایت از کشورهای محروم در زمینه رفع کمبودهای دسترسی را اعلام کرده‌اند. شواهد حاکی است که پیش از این نیز گسترش بیماری‌هایی نظیر ابولا در مناطق آفریقایی منجر به ارائه استراتژی‌هایی فوری شد و پیامدهای مثبت دائمی دربرداشت.
در پی انتشار ویروس کرونا، دولت‌های محلی و حتی کمپانی‌های خصوصی وارد عمل شده و به سرعت، زمینه را برای ایجاد زیرساخت‌های آب آشامیدنی و افزایش امکانات مربوط به شستشوی دست‌ها در مناطق فقیرنشین، پارک‌ها و مناطق پرتراکم شهری فراهم کردند. به عنوان مثال، در کشور آفریقایی رواندا که تا پیش از انتشار ویروس کرونا، تنها پنج درصد مردم به امکانات شستشوی دست‌ها با آب و صابون دسترسی داشتند، مقامات رسمی کیگالی، پایتخت کشور، فوراً امکانات قابل حمل را برای شستشوی دست‌ها در ایستگاه‌های اتوبوس، رستوران‌ها، بانک‌ها و آپارتمان‌ها ایجاد کردند تا از این طریق، انتشار کرونا در کشور را به حداقل برسانند.
در کشور اتیوپی نیز، صاحبان مراکز تجاری، رستوران‌ها و ساختمان‌های آپارتمانی در قسمت ورودی مراکز خود آب و صابون قرار دادند تا مشتریان قبل از ورود، دستان خود را از هر گونه آلودگی پاک کنند. بدیهی است که تغییر فوری تمام شرایط بحرانی برای بیش از یک میلیارد نفر فقیر ساکن در سکونتگاه‌های غیررسمی امری بسیار پیچیده است پس چاره چیست؟
بسیاری از منتقدان بر این باورند که مقامات رسمی سراسر جهان باید دست در دست هم، تلاش کنند زمینه را جهت برآورده کردن اهداف جهانی برای تأمین آب، بهداشت و خدمات سلامت در کشورهای کم‌درآمد فراهم کنند که البته این کار در هر سال بیش از ۱۱۴ میلیون دلار هزینه در بر خواهد داشت. با این حال، سرمایه‌گذاری فوق کارآیی مبارزه با بحران‌هایی نظیر کووید -۱۹ در آینده را در پی دارد چرا که چنین بیماری‌هایی هزینه‌های بیشتری را برای کشورها در بر می‌گیرد و حتی ممکن است خزانه یک کشور را به طور کامل خالی کند.
از سوی دیگر، مدیریت کارآمد منابع آب می‌تواند دسترسی اغلب مردم دنیا به آب پاک را تضمین کند. اینکه چگونه مقامات ارشد یک کشور منابع آب موجود را مدیریت می‌کنند، نقش مهمی در کمبود یا دسترسی کافی مردم به آن بر عهده دارد. از سوی دیگر، برنامه‌ریزان شهری باید تلاش کنند میزان آلودگی آب را به حداقل برسانند تا از این طریق مردم از آب پاک بهره بیشتری ببرند
برای مثال در شهرهایی که باران بیشتری می‌بارد، طراحان شهری می‌توانند با احداث باغ‌های بارانی از هدررفت آب جلوگیری کنند و آب ذخیره شده را برای مصارف بهداشتی استفاده کنند. در شهرهایی که با بحران خشکسالی دست و پنجه نرم می‌کنند، می‌توان از تجربیات بین‌المللی نظیر تکنیک‌های شیرین کردن آب در عمان، احداث زیرساخت‌های ذخیره آب در خیابان‌ها نظیر آنچه در خیابان‌های هلند با عنوان کانال آبی شناخته می‌شود، استفاده از آسفالت متخلخل برای جذب آب و تعبیه حوضچه‌های تصفیه ساده در خانه‌ها استفاده کرد تا حداقل در دوران کرونا بیشترین بهره را از منابع آبی برد چرا که نقش مهمی را در پیشگیری از گسترش کرونا ایفا می‌کند.
مهم‌تر از همه اینکه، سرمایه‌گذاری در اکوسیستم‌های طبیعی نقش مهمی در افزایش منابع آب و دسترسی مردم به این منبع ارزشمند ایفا می‌کند. تالاب‌ها، جنگل‌های بارانی و دشت‌های سیلابی از مهم‌ترین منابع آبی جهان به شمار می‌رود که سرمایه‌گذاری کافی در آن‌ها می‌تواند مشکل کمبود آب در جهان را حل و مردم سراسر دنیا را از آب پاک بهره‌مند سازد.
نظر شما