حامد اخگر در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: در دوران مدرن با تقسیم بندی عملکردی شهر به چهار پهنه کلی شامل حمل و نقل، سکونت، اشتغال و اوقات فراغت، موضوع پهنه بندی متناسب با هر کدام از حوزه‌ها به عنوان شرط اساسی برای ایجاد یا توسعه شهری مطرح شد.
وی اضافه کرد: در دوران مدرن و به دنبال استانداردسازی اندیشه‌های علمی، دیدگاه مجردی به موضوع شهر، فارغ از جریان‌ها و ارتباطات غالب شد که نتیجه آن تهیه نقشه‌های پهنه بندی کاربری بدون توجه به اختلاط عملکرد بود.
این دکترای شهرسازی افزود: این نوع نگاه ضرایب اقتصادی شهر در حوزه‌هایی از جمله حمل و نقل را افزایش داد و موجب از بین رفتن زمین و محیط زیست شد.
اخگر عنوان کرد: انتقادات جدی وارد شده به موضوع پهنه بندی باعث شد از اواخر قرن بیستم، تحت تأثیر تفکر و تئوری توسعه پایدار، موضوع پهنه بندی نیز با چالش جدی مواجه شود.
وی افزود: در طرح‌های جامع شهرهای ایران و در شرح خدمات این طرح‌ها، اندیشه پهنه‌بندی کاربری هنوز هم به چشم می‌خورد که البته مشکلاتی را نیز برای شهرها در پی داشته است.
نظر شما