به گزارش خبرنگار ایمنا، هوشنگ ظریف نوازنده‌ای با تکنیک و دانشی مثال‌زدنی بود که توانست به شیوه‌ای به دور از تعصب اندوخته‌های خود را به نسل بعدی نوازندگان منتقل کند. شاید کم‌ترین چیزی که در بررسی زندگی این هنرمند فقید بدان توجه می‌شود شخصیت انعطاف پذیر او به ویژه در زمینه آموزش موسیقی بود. هوشنگ ظریف متولد ۱۶ آذر ۱۳۱۷ بود که موسیقی را از هنرستان موسیقی و در دوران ویژه مدیریت این هنرستان گذرانده است.
او طی این سال‌ها از محضر اساتیدی چون موسی معروفی، جواد معروفی، روح الله خالقی و حسین تهرانی بهره‌مند شد و همچنین فرصت این را یافت تا قرعه شاگرد ارشد علی اکبر خان شهنازی را به نام خود بزند. سال ورود او به هنرستان درست در دورانی بود که موسیقی سنتی در میان تمامی بلواهای مربوط به مدرنیزم و تجدد طلبی موسیقایی، در حال پیدا کردن جایگاه اصلی خود بود. جایگاهی که برای پرورش نوازندگان، خوانندگان و آهنگسازان موسیقی سنتی دیگر خبری از سیستم ناقص و محدود آموزشی پیشین نبود.
ظریف در چنین فضای جدی و پیشرفته‌ای رشد پیدا کرد. آشنایی کامل با نت و تسلط بر سلفژ، دشیفراژ، نوازندگی در ارکستر و بسیاری از مهارت‌های دیگر موسیقی موقعیت‌های فراوانی را برای هوشنگ ظریف فراهم کرد تا نواختن در ارکسترهای بزرگ و همکاری با هنرمندانی همچون خالقی، خادم میثاق، ناصحی و دهلوی را تجربه کند. تمام این تجربیات و آموزش‌ها در کنار شخصیت کنجکاو، جستجوگر و خلاق ظریف او را به معلمی مهربان و نوازنده‌ای چیره دست و متفکر تبدیل کرده بود. بی جهت نیست که شاگردان او یعنی حسین علیزاده، داریوش طلایی، ارشد طهماسبی، مرحوم شهریار فریوسفی، حمید متبسم و مجید درخشانی جزء مشاهیر تارنوازی ایران هستند. شاگردانی که سبک نوازندگی هر کدام کاملاً با یکدیگر متفاوت است و این نشان از هوش و ذکاوت و تعصب گریزی هوشنگ ظریف دارد.
جدای از اینها نوازندگی وی رنگ و بویی جدید دارد که المان‌های مختلفی از نوازندگان مختلف در ساز او دیده می‌شود. مشخصه اصلی سبک نوازندگی هوشنگ ظریف تکنیک‌های والای او و کاربرد به جای آنها، سونوریته و در نهایت جمله بندی‌های او بود. در واقع هوشنگ ظریف به شیوه‌ای میانه رو اندوخته‌های مختلف خود را در صدادهی ساز به کار می‌برد و با این نگرش ویژه، مخاطب را همواره تشنه شنیدن موتیف های بعدی خود می‌کرد. نکته مهم دیگر در نوازندگی وی اکول مشخص و استاندارد در نوازندگی بود. چیزی که به نظر می‌رسد او به خوبی روی آن پژوهش‌هایی مثمر به ثمر داشته است.
هوشنگ ظریف شخصیتی کنجکاو، انعطاف پذیر و مهربان داشت. بسیاری از شاگردان وی به جدیت او در آموزش موسیقی اشاره داشته‌اند، اما ظریف هیچ گاه با موضوع خلاقیت و تفاوت نگرش هنرجوها برخورد متعصبانه نداشت. خود او بارها بر این امر اقرار داشت و با مهر و عطوفت حتی بسیاری از شاگردان خود را مورد حمایت و تشویق‌های مکرر قرار می‌داد. شخصیت کنجکاو و پژوهنده وی بیش از هر چیز در نوازندگی و تالیفاتش درباره اساتید جلیل شهناز، لطف الله مجد و فرهنگ شریف تجلی یافته است. پافشاری و پیگیری او در رسیدن به نتیجه‌ای مورد قبول و منصفانه در فعالیت‌های هنری او بسیار درخور ستایش است.
فعالیت‌های هوشنگ ظریف در زمینه‌های مختلف مانند تالیف و نت نگاری کتاب‌های مختلف، جمع آوری و مکتوب کردن ردیف آوازی، نوازندگی در آثار مختلف از فرامرز پایور و هنرمندان دیگر بود اما عده فعالیت‌های او در حیطه آموزش موسیقی و انتشار آلبوم‌ها و کتب مختلف در این زمینه بود که به نوبه خود تاثیرات مثبت زیادی را در بر داشت.
این هنرمند و آموزگار فقید موسیقی سنتی سرانجام در تاریخ ۱۶ اسفند ۱۳۹۸ به علت ایست قلبی چشم از جهان فروبست و میراث گرانبهایش را در کنار اندوه از دست دادنش در قلب و جان دوستداران خود بر جای گذاشت.
نظر شما