به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، کووید -۱۹ زیرساخت‌های شهری را متحول کرد و خیابان‌هایی دوستدار دوچرخه‌سواران و عابران پیاده به وجود آمد. حرکت در خیابان‌های بوگاتا تجربه‌ای عجیب در پی دارد چرا که از یک طرف ترافیک شهری رانندگان را بسیار کلافه می‌کند و از سوی دیگر، زیرساخت‌های دوچرخه‌سواری نمونه‌ای بارز و موفق از پویایی و پایداری شهری را به تصویر می‌کشد. پایتخت کلمبیا در دهه ۱۹۷۰ یک نوآوری به نام Ciclovía با معنای "مسیر دوچرخه‌سواری" ایجاد کرد که در مدت زمانی کوتاه به یک جنبش جهانی تبدیل شد. در پی این جنبش، امروزه بوگاتا میزبان ۱۲۸ کیلومتر خیابان کامل است که در آن بیش از یک میلیون و ۵۰۰ هزار نفر با دوچرخه مسیرهای شهری را طی می‌کنند.
کلادیا لوپز هرناندز، شهردار بوگاتا که خود یکی از طرفداران مشتاق دوچرخه‌سواری است، در پی شیوع ویروس کرونا جزء اولین کسانی بود که برای ترویج بیشتر فرهنگ دوچرخه‌سواری اقدام کرده و به سرعت ۷۶ کیلومتر مسیر جدید برای دوچرخه‌سواران ایجاد کرد. اگرچه بسیاری از رانندگان با این کار مخالفت کردند و بر این باور بودند که مالکیت خیابان‌ها از آن‌ها گرفته شده است، با این حال، بسیاری از مردم نیز از تصمیم شهردار به شدت استقبال کرده و کارآمدی فضاهای عمومی را چند برابر می‌دانستند. پس از مدتی کوتاه، مسیرهای جدید به ۸۴ کیلومتر رسید و در حال حاضر، پایتخت کلمبیا از ۶۳۴ کیلومتر مسیر دوچرخه‌سواری برخوردار است که لوپز هرناندز از ایجاد ۶۵ کیلومتر مسیر جدید در آینده نزدیک خبر داده است.
این روزها، مقامات رسمی در سراسر شهرهای جهان، به منظور حفظ امنیت شهروندان خود در تلاشند زمینه‌های لازم برای تشویق مردم به دوچرخه‌سواری را فراهم آورند و آن‌ها را از ازدحام در وسائل حمل و نقل عمومی و استفاده از خودروهای شخصی در دوران کرونا باز دارند. شهرها در این راستا بسیار موفق عمل کرده و مقامات امیدوارند که دوچرخه‌سواری به روندی دائمی برای تردد در داخل شهرها تبدیل شود چرا که برای مردم و شهر مزایای زیادی دارد.
گروهی از محققان دانشگاه کارولینای شمالی، طی تحقیقات گسترده خود به این نتیجه رسیدند که دست کم تعداد ۳۶۵ شهر در سراسر جهان بعضی از خیابان‌های شهر خود را روی تردد خودروها بسته‌اند و به تردد دوچرخه‌سواران و عابران پیاده اختصاص داده‌اند. این رویداد پس از شیوع بیماری کووید -۱۹ و تقریباً به طور همزمان در شهرها اتفاق افتاد و به جنبشی تقریباً جهانی تبدیل شد. طی این جنبش، مقامات رسمی در بعضی از شهرها، مسیرهای کوچکی به دوچرخه‌سواری اختصاص دادند، در بعضی از شهرها نیز بسیاری از خیابان‌ها روی تردد خودروها بسته شد در حالی که در تعدادی از شهرهای جهان نیز، خیابان‌ها از طریق موانعی به قسمت‌های مختلفی برای دوچرخه‌سواران و خودورهای موتوری تقسیم شد.
مقامات محلی اوکلند، کلانشهری در کالیفرنیا، از پیشتازان ایجاد خیابان‌های چندمنظوره بودند که در ماه آوریل ۱۱۹ کیلومتر، یعنی چیزی حدود ۱۰ درصد کل خیابان‌ها را به مسیرهایی جدا برای دوچرخه‌سواری و تردد خودروها تقسیم کردند. شهردار پاریس نیز جزء اولین مقامات اروپایی بود که در مدت زمانی بسیار کوتاه، ۶۵۰ کیلومتر مسیر جدید برای دوچرخه‌سواران ایجاد کرد و پایتخت ایتالیا نیز ۱۵۰ کیلومتر از خیابان‌ها را به دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی اختصاص داد.
البته تمام اقدام‌هایی که برای افزایش مسیرهای پیاده‌روی در سراسر جهان شد، با موافقت مقامات ارشد کشورها مواجه نشد؛ به عنوان مثال، دولت آلمان از مقامات رسمی برلین خواست به سرعت هشت مسیری را که به دوچرخه‌سواری اختصاص داده شده بود را به کاربری قبلی خود بازگردانند چرا که بر این باور بود، اختصاص این مسیرها به دوچرخه‌سواران ایمنی آن‌ها را افزایش نداده است. مقامات محلی نیویورک نیز با اجرای طرح بسته شدن خیابان‌ها روی تردد خودروهای موتوری مخالف بودند و خواهان بازگشت شرایط خیابان‌ها به دوران ماقبل کرونا شدند. برخی از طراحان شهری بر این باورند که تغییر کاربری خیابان‌ها تنها در مناطقی ضرورت دارد که باعث رونق اقتصادی آن می‌شود و در سایر مناطق، دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی سود قابل چشمگیری برای آن‌ها نخواهد داشت.
نظر شما