رسول انتشاری در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، در خصوص مستند راه یافته خود به چهاردهمین جشنواره بین‌المللی سینما حقیقت، گفت: سال گذشته پروژه‌هایی در دست داشتیم، که به لحاظ موضوع به مسائل بهزیستی مربوط بود. در روند پژوهش‌ها با "سمیرا" آشنا شدیم و با پیگیری‌های خود او و کارگردان این اثر، ساخت فیلم "به یک آن" شروع شد. این مستند درباره دختری (سمیرا) مبتلا به بیماری "SMA" است و سعی می‌کند زندگی یک معلول و مسائل مربوط به بیماری او را به تصویر بکشد.
وی افزود: شاید بتوان گفت کسانی که درگیر ساخت فیلم مستند هستند به دلیل پژوهش‌هایی که انجام می‌دهند از فرهیختگی خاصی برخوردار هستند، اما کمتر دیده می‌شوند. درواقع مشکل اساسی سینمای مستند دست‌کم گرفتن آن و بی‌اهمیتی نسبت به این نوع مدیوم از سینما است که در اصفهان از پیش وجود داشت و همچنان نیز ادامه دارد. دوستی می‌گفت فیلم مستند "سلفی خور" نیست؛ در واقع به دلیل اینکه عوامل زیادی سر صحنه فیلمبرداری مستندها نیستند، آن جلوه‌ها و شکوهی که در فیلم‌های داستانی هست در این مدیوم کمتر دیده می‌شود.
این تهیه کننده ادامه داد: به جرأت می‌گویم که اگر از مدیران اصفهان نام ۱۰ مستند ساز را بپرسند، نمی‌توانند پاسخ دهند، چراکه یا مدیوم فیلم مستند را نمی‌شناسد و یا تعریفشان از فیلم مستند صحیح نیست و هیچ وقت هم برای شناخت دقیق و درست آن تلاش نکرده‌اند.
وی با بیان اینکه "یک فیلم مستند جدا از شاخه‌های دیگر سینما نیست و هزینه‌هایی دارد" گفت: یکی از هزینه‌های ضروری مستندسازی مربوط به پژوهش است. در یک فیلم داستانی شخصیت‌ها و مکان‌ها واقعی نیستند و همه‌چیز می‌تواند ساخته شود، اما در فیلم مستند اینگونه نیست و مستندساز با واقعیت رو به رو است. این یعنی برای اینکه بتواند ایده‌ای که در ذهن دارد را تولید کند به زمان، هزینه، تجهیزات و عوامل نیاز دارد. هزینه‌های بسیاری به بهانه‌های مختلف در بخش سینمای داستانی خرج می‌شود، اما در طول تاریخ فرهنگ و هنر این شهر هیچ وقت هزینه جدی و متمرکزی روی این صنف نبوده است. مستند سازان اصفهان هر کاری کرده‌اند از جیب خود هزینه کرده‌اند.
مستندسازان اصفهانی در شهر خوب غریب هستند
این تهیه کننده اضافه کرد: امکانات و منابع مالی که در اختیار سازمان‌های مختلف قرار می‌گیرد، سرمایه و امکانات مردم است که در دست آنها امانت است. نحوه استفاده کردن از این امانت و امانتداری بسیار مهم است. در حال حاضر ارگان‌های مختلف به حفظ کمیت فیلم‌ها گرایش پیدا کرده‌اند و کمتر به کیفیت توجه می‌کنند. امیدوارم بتوانند با حرکت به سوی لحاظ کیفیت و تولید آثار کیفی امانتداری خود را اثبات کنند.
انتشاری با اشاره به مطرح بودن مستند سازان اصفهانی در ایران، تاکید کرد: سخنانم تکراری است، چراکه گوش شنوایی نبوده و هیچ وقت برنامه‌ها رو به جلو نرفته است. مستند سازان اصفهان در شهر خود غریب هستند و مدیران فرهنگی هیچ گاه تلاش نکرده‌اند که خود را به این قشر نزدیک کرده و با آنها مشورت کنند.
سینما حقیقت همتراز جشنواره فجر است
وی با اشاره به جشنواره سینما حقیقت، گفت: سینما حقیقت یکی از سه جشنواره معتبر کشور محسوب می‌شود که شاید در حال حاضر همتراز جشنواره فجر باشد. خوشبختانه در این چهارده دوره برگزاری آن، رشد بسیاری داشته و اعتبار خوبی کسب کرده است.
این تهیه کننده در خصوص جایگاه اصفهان در جشنواره سینما حقیقت، خاطر نشان کرد: حضور ما در این چند سال نتوانسته آن جایگاه واقعی که معتقدیم اصفهان باید داشته باشد را به ارمغان آورد و علت آن نبود حمایت است. البته هر سال رشد داشته‌ایم. در این جشنواره نیز اصفهان چند فیلم در بخش‌های مختلف دارد، برای نمونه در بخش اصلی و ملی این جشنواره چهار اصفهانی حضور دارند که دو نفر از آنها ساکن همین شهر هستند. یکی از فیلم‌ها نیز مشخصاً درباره اصفهان است.
جشنواره محکوم به برگزاری آنلاین است
این تهیه کننده با اشاره به شرایط ناشی از انتشار ویروس کرونا، گفت: فضای مجازی از پیش وجود داشت، اما به صورت جدی آن را در این حوزه تجربه نکرده بودیم. این وضعیت باعث محکوم شدن ما به تجربه برگزاری آنلاین جشنواره شد. چه بسا بتوان جشنواره‌های مختلفی را به همین شیوه و با هزینه کمتر برگزار کرد، اما مسأله‌ای که وجود دارد ماهیت این جشنواره است.
انتشاری ادامه داد: ماهیت جشنواره چهاردهم سینما حقیقت به دلیل مجازی بودن متفاوت شده است. ارتباط‌ها، شناخته شدن‌ها، گردهمایی و دعوت فیلمسازان اصفهانی به تهران بخشی از ماهیت اصلی این جشنواره است که در حال حاضر به حاشیه رفته‌اند. امیدوارم به همین یک سال بسنده شود و سال آینده بتوانیم به شرایط قبل بازگردیم.
نظر شما