به گزارش خبرنگار ایمنا، شب گذشته خبری تلخ، تراژیک و باور نکردنی، جهان فوتبال را به شوک عمیقی فرو برد.
"مارادونا درگذشت" این تلخ‌ترین و باور نکردنی ترین خبر ممکن بود. دست خدا پر کشید، ال دیگو خیلی زود رفت.
هنوز یک روز بیشتر نیست که دست خدا پرواز کرده این بار پرواز ابدی که بازگشتی در آن نیست. شاید علت مرگش کوکائین هایی باشد که گرم پشت گرم مصرف می‌کرد یا شیشه‌های الکی که لیتر پشت لیتر می‌نوشید و برایش مهم نبود ذره ذره وجودش را می‌خورند و او را به دروازه‌های مرگ نزدیک می‌کنند. اما چه اهمیتی دارد؟ به‌هرحال دیگو دیگر نیست اما یادش همیشه جاودان می‌ماند.
او بود که از روی دستان پیتر شیلتون دست خدا را به همه نشان داد، او بود که از بوینس آیرس تا مکزیکو سیتی را دریبل کرد تا دروازه انگلیس را باز کند و فوتبال دنیا را درنوردید تا هر بازیکنی که در آرژانتین ظهور می‌کند با او مقایسه شود. مقایسه‌ای که حتی مسی هم از آن در امان نماند.
عده‌ای دیگو را بهترین بازیکن تاریخ فوتبال می‌نامند، پُر بیراه هم نمی‌گویند. به هر حال جام جهانی ۱۹۸۶ به نام او ثبت شده. او بود که خدای ناپل شد و چنان عظمتی به ناپلی‌ها بخشید که پیراهن شماره ۱۰ را به نامش بایگانی کردند.
مارادونا رفت تا بعد از کرویف، بابی مور، یاشین، ری‌کلمنس، جورج بست و دیگر بزرگانی که پرواز کردند، عضوی دیگر از تیم بهشت باشد. خداحافظ دیگو، خداحافظ دست خدا، خداحافظ آرژانتینی دوست داشتنی و فراموش نشدنی.
نظر شما