سید احمد حسینی‌نیا در گفت و گو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: تصمیم‌های راهبردی در خصوص زیرساخت‌های شهری و مدیریت رشد بر مبنای ارزیابی گذشته و انتظارات از آینده است.
وی با بیان اینکه رویکردهای سنتی برای برنامه‌ریزی و مدیریت عمدتاً متکی به پیش‌بینی آینده احتمالی بر اساس روندهای گذشته است، افزود: برنامه‌ریزان و مدیران نیازمند اتکا به یک دانش متنوع و وسیع‌تر در خصوص گذشته برای ساخت چشم‌انداز درستی از آینده هستند.
معاون شهرسازی و معماری شهردار اصفهان تصریح کرد: توسعه پایدار به عنوان یکپارچگی فعالیت‌های انسانی با سیستم‌های طبیعی برای تضمین پایداری بلندمدت این سیستم‌ها تعریف شده است؛ فعالیت‌های انسانی نظیر رشد جمعیت، شهرنشینی، حمل و نقل و صنعت موجب آلودگی و تخلیه سیستم‌های طبیعی می‌شوند.
وی ادامه داد: به منظور حفاظت و ارتقای شرایط زیست‌محیطی برای نسل‌های آینده، لازم است رویکردهای جدید برنامه‌ریزی توسعه یابد.
حسینی‌نیا گفت: از جمله این رویکردها، توسعه شهرهای تاب‌آور است که بر نیاز به ایجاد یکپارچگی در دیدگاه‌های کاهش آسیب‌پذیری، آمادگی، تقلیل خطر و پیشگیری از سانحه در سیاست‌های توسعه پایدار، افزایش ظرفیت محلی جهت ایجاد تاب‌آوری در برابر مخاطرات و یکپارچه کردن برنامه‌های کاهش خطرپذیری با طراحی و اجرای آمادگی، واکنش، بازتوانی و برنامه‌های بازسازی در جامعه شهری در برابر بحران تاکید می‌کند.
وی با بیان اینکه تاب‌آوری در ابعاد اجتماعی، اقتصادی، زیرساختی، کالبدی، نهادی و اکولوژیکی تعریف می‌شود، افزود: تاب‌آوری به صورت توانایی واحدهای اجتماعی برای کاهش خطرها شامل آثار رخداد و بلایا، به حداقل رساندن اختلال‌های اجتماعی در زمان انجام فعالیت‌های بازسازی و کاهش آثار مخرب آنها و انجام فعالیت‌های بازیابی جهت کاهش از هم گسیختگی اجتماعی با بهره‌گیری از فرصت‌هاست.
معاون شهرسازی و معماری شهردار اصفهان افزود: مفهوم شهر تاب‌آور امری نسبی است، همه شهرها در حال تغییر هستند، اما برخی تغییرات به صورت تدریجی و بعضی دیگر به طور ناگهانی رخساره می‌نماید.
وی تاکید کرد: تشخیص زودهنگام تغییرات و تأثیرات آنها روی شهر، برنامه‌ریزی و طراحی شهر بر اساس این تشخیص می‌تواند به میزان قابل توجهی سبب ارتقای تاب‌آوری شهر در برابر تغییرات به وجود آمده شود.
حسینی‌نیا اظهار کرد: به طور کلی شهرهای تاب‌آور به شهرهایی گفته می‌شود که قادر به جذب، تطبیق، تغییر و آمادگی برای استرس‌ها و شوک‌های آینده به منظور دستیابی به توسعه پایدار، رفاه و رشد در برگیرنده هستند؛ این استرس‌ها شامل تغییرات ساختار صنعتی، بحران اقتصادی، هجوم ورود یا خروج جریان جمعیت، بلایا (نظیر زلزله، سیل و طوفان)، اختلال در تأمین انرژی و تغییر مدیریت هستند.
وی تاکید کرد: سیستم‌های شهری بزرگ در برابر تهدیدات پیش‌بینی شده و غیرقابل پیش‌بینی آسیب‌پذیر است و هر گونه شوک به سیستم‌های پیچیده، پیامدهای اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و نهادی خواهد داشت.
نظر شما