به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، محققان پیش‌بینی کرده‌اند که از سال جاری تا ۲۰۴۵ بیش از ۳۱ درصد جمعیت واشنگتن را افراد پیر تشکیل خواهند داد، بیش از یک چهارم این جمعیت نیز افرادی مبتلا به زوال عقل و سایر بیماری‌های ذهنی خواهند بود که برای زندگی کردن با شرایط کنونی شهر، مشکلات زیادی پیش رو خواهند داشت. زوال عقل وضعیت‌های مختلفی نظیر آلزایمر و دمانس عروقی را دربرمی‌گیرد و در افراد مبتلا (معمولاً پیر)، به مرور زمان باعث از دست رفتن حافظه و کاهش عملکرد تشخیصی می‌شود. تغییراتی که افراد مبتلا به این مشکلات در زندگی روزمره خود تجربه می‌کنند از یک فرد به فرد دیگری متفاوت است و در بسیاری از آن‌ها ممکن است به از بین رفتن کامل حافظه منجر شود.
بسیاری از مردم فکر می‌کنند که افراد دارای زوال عقل درآسایشگاه‌ها بسر می‌برند، در حالی که اغلب این افراد در کنار سایر اعضای خانواده، عمر خود را طی می‌کنند و بسیاری از آن‌ها نیز از حمایت اجتماعی کاملاً محروم هستند. افراد مبتلا به زوال عقلی که در آسایشگاه‌ها زندگی می‌کنند اغلب مورد تجاوز قرار می‌گیرند و شرایط بسیار ناسالمی را تجربه می‌کنند. شواهد حاکی است که هزاران نفر از این جوامع بر اثر ابتلا به ویروس کرونا در آسایشگاه‌ها جان خود را از دست داده‌اند که بخش اعظمی از علت مرگ و میر آن‌ها به مراقبت ناکارآمد در طی ابتلا به ویروس کرونا نسبت داده شده است. به همین دلیل اخیراً بسیاری از خانواده‌ها، عزیزان خود را که پیش از این در آسایشگاه‌ها سکونت داشته‌اند به خانه باز گردانده‌اند تا در کانون گرم خانواده از آنان مراقبت کنند.
فضاهای عمومی شهرهای امروز از طراحی مناسبی برای افراد مبتلا به زوال عقل برخوردار نیست، بنابراین در شرایط کنونی شهرها، نگهداری از این افراد توسط اعضای خانواده مشکلات زیادی را برای آن‌ها در پی دارد. به عنوان مثال افراد مبتلا به آلزایمر اگر به تنهایی از منزل خارج شوند از آنجا که فضاهای شهری مطابق با مشکلات فراموشی آن‌ها طراحی نشده است ممکن است دیگر نتوانند مسیر بازگشت به خانه خود را بیابند. شاید در پاسخ به این پرسش که چگونه می‌توان شهری دوستدار افراد مبتلا به زوال عقل ایجاد کرد آن را با افزایش پیاده‌راه‌ها و ایجاد شهر دوستدار افراد دارای معلولیت ذهنی یکسان دانست.
برای ایجاد شهرهای دوستدار افراد مبتلا به زوال عقل مداخلات زیادی وجود دارد اما روش‌یابی از اهمیت ویژه‌ای در این خصوص برخوردار است. بدیهی است که بسیاری از افراد دارای معلولیت ذهنی یا مبتلا به بیماری‌هایی نظیر آلزایمر به راحتی در محیط خارج از خانه گم می‌شوند. افراد فراموشکار نیز در درک تصاویر با مشکل مواجه هستند و حتماً برای مسیریابی خود به نوشته‌های راهنما نیاز دارند، در حالی که برخی نیز تصاویر را بهتر از نوشته می‌فهمند.
در این راستا، ایجاد تابلوهایی حاوی نوشته و تصاویر به طور همزمان می‌تواند بسیار مؤثر باشد و افراد دارای زوال عقل را در مسیر رسیدن به مقصدهایشان به خوبی هدایت کند. از آنجا که بسیاری از افراد پیر مبتلا به فراموشی اغلب از ناتوانی‌های دیگری نیز رنج می‌برند، بنابراین علامت‌ها می‌تواند به راحتی در دسترس آنان قرار گیرد و به بهترین شکل ممکن مشکلشان را در مسیریابی برطرف کند.
یکی از بهترین نمونه فضاهای عمومی دوستدار افراد دارای زوال عقلی بندری به نام The Wharf در واشنگتن دی. سی. آمریکاست که در آن تمام علائم به صورت نوشته، تصاویر و سنسورهای حسی در اختیار بازدیدکنندگان قرار گرفته است و در نتیجه افراد با هر گونه مشکل ذهنی می‌توانند به راحتی مسیر سفر خود را بیابند. کارکنان فروشگاه‌ها و دیگر مراکز عمومی این بندر برای کمک به افراد مبتلا به زوال عقل بخوبی آموزش دیده‌اند و در مواجهه با این افراد تمام توان خود را بکار می‌گیرند تا نیازهای آنان را به طور کامل برطرف کنند.
علاوه بر این کسانی که در بخش امنیت عمومی مشغول کار هستند با آموزش‌های کافی، قادر به بهبود خدمات خود در جهت تسهیل وضعیت برای افراد دارای مشکل ذهنی هستند. یکی از مهم‌ترین نیازهای افراد مبتلا به زوال عقل، پیوستن به سایر مردم و دوری از انزواطلبی است که به افزایش آسایش جسمی و روحی آن‌ها کمک زیادی می‌کند. ایجاد پیاده‌راه‌ها و فضاهای پویا می‌تواند به بهترین نحو، بین این افراد و سایر مردم پیوند برقرار کند و فعالیت ذهنی در آنان را افزایش دهد. این جنبه در طراحی The Wharf به خوبی مورد توجه قرار گرفته و سراسر بندر را پیاده‌راه‌هایی مملو از تابلوهای راهنمایی، تصویری و نوشتاری دربرگرفته است.
نظر شما