به گزارش خبرنگار ایمنا، سی و سومین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، از روز یکشنبه - ۲۷ مهرماه - آغاز شد؛ این جشنواره در شرایطی برگزار می‌شود که بسیاری از اکران‌ها و برنامه‌های جانبی آن به دلیل بحران ناشی از شیوع ویروس کرونا، به صورت مجازی برگزار می‌شود. یکی از فیلم‌هایی که در بخش سینمای بلند داستانی ایران، به صورت مجازی اکران می‌شود، فیلم "شماره ۲۹" ساخته هادی رحیمی خواص است. از نکات قابل توجه در مورد این فیلم، ارائه نسخه توضیح دار شده آن در جشنواره سی و سوم برای نابینایان علاقه‌مند است. به بهانه اکران این فیلم با هادی رحیمی، کارگردان فیلم سینمایی "شماره ۲۹" گفت‌وگویی داشته‌ایم که در ادامه می‌خوانید:
نظر شما در مورد کارکردی که جشنواره فیلم کودک در سینمای کودک و نوجوان دارد چیست؟
در حال حاضر، جشنواره کاربرد انگیزشی و معنوی برای فیلمسازان دارد که همین دلیل انگیزه هم برای این قشر بسیار خوب است. وجود این جشنواره، اولویت ما در انتخاب فیلمنامه‌ها را به سمت سینمای کودک می‌کشاند. اگر از سینمای کودک و فیلم‌های راه یافته به جشنواره حمایت مادی خوبی بشود و نگاه‌ها نسبت به این فیلم‌ها ویژه‌تر شود، هم سرمایه‌گذاری‌ها روی این فیلم‌ها بهتر می‌شود و هم این سینما موفق‌تر می‌شود.
یکی از مهم‌ترین مسائلی که سینمای کودک با آن دست و پنجه نرم می‌کند، نبود فروش گیشه مناسب است که در نتیجه آن، سرمایه گذاری‌ها را از این سینما دور می‌کند؛ برای این مسئله چه راهکاری می‌توان اندیشید؟
سلیقه مخاطب کودک و نوجوان فعلی باید بررسی شود؛ در دهه هفتاد فیلم‌های مرفه که کاملاً خنده‌دار بوده و فضایی شاد داشت، کودکان را جذب سینما می‌کرد. اکران کلاه قرمزی و مدرسه موش‌ها ۲ نشان داد که این راه هنوز برای درآمدزایی در سینمای کودک باز است؛ اما در کنار آن فضاهای جدیدی به وجود آمده و جامعه ما دچار تغییراتی شده است. توقعات از فیلم‌ها خیلی بالاتر رفته و در خیلی از مواقع، نوجوانان برداشت درست‌تری نسبت به والدین خود از مضمون یک فیلم دارند.
نباید دنبال ایجاد فضایی صرفاً فانتزی برای کودکان باشیم و همانطور که فیلم‌هایی مثل متری شیش و نیم یا جدایی نادر از سیمین در سینمای ایران مخاطب خود را جذب کردند، در سینمای کودک نیز فیلم‌هایی مثل خورشید از مجید مجیدی احتمالاً با استقبال خوبی روبرو خواهد شد.
با توجه به مجازی شدن رویدادهای جانبی سی و سومین جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان، به نظر شما آیا در مفید بودن و کاربری کارگاه‌ها تغییراتی ایجاد می‌شود؟
به دلیل اینکه رویدادهای جانبی این جشنواره برای اولین بار به صورت مجازی برگزار می‌شود، نمی‌توان در مورد موفق بودن یا نبودن آن قاطع نظر داد؛ با این حال امیدوارم که کارکرد مثبتی که کارگاه‌های جشنواره در دوره‌های گذشته داشتند، در این دوره نیز حفظ شود.
به نظر شما بحران شیوع ویروس کرونا در حال حاضر و در طول برگزاری جشنواره چه تأثیری روی دیده شدن فیلم‌ها خواهد گذاشت و اکران این فیلم‌ها از طریق پلتفرم‌ها چه کمکی به این اتفاق خواهد کرد؟
به هر حال، شیوع ویروس کرونا چند ماه است که زندگی همه را مختل کرده و در حال حاضر راهی به جز کنار آمدن با شرایط به وجود آمده نداریم؛ نگاه مثبتی به اکران آثار از طریق پلتفرم‌ها دارم و امیدوارم که مخاطب بیشتری جذب فیلم‌های جشنواره شوند؛ چرا که اکران فیلم‌ها دیگر معطوف به یک شهر نبوده و جامعه بزرگ‌تری می‌توانند فیلم‌های جشنواره سی و سوم را مشاهده کنند.
به طور کلی، فرم و چارچوب کلی روایت فیلم‌های کودک و نوجوان از دیدگاه شما چگونه است؟
به نظرم در سینمای نوجوان، فیلم‌ها جدی است؛ دوست ندارم که بچه‌ها را بچه ببینم و علاقه‌مندم که با آنها همانند انسان‌های بالغ برخورد کنم. می‌توان با این رده‌های سنی جدی صحبت کرد و برای آنها موضوعاتی را مطرح کرد که در آینده در مواجهه با مشکلات مشابه می‌تواند به آنها کمک کند.
با ارائه محتوای صرفاً طنز برای سینمای کودک و نوجوان موافق نیستم و فکر می‌کنم که هوش و ذهن بچه‌های نسل حاضر، صحبت‌های جدی و مهم را می‌طلبد. بهتر است که نصیحت‌های داخل فیلم، از جانب خود نوجوان برداشت شود و چیزی به آنها دیکته نشود.
در مورد فیلم شماره ۲۹ بگویید؛ مخاطب این فیلم را کودکان می‌دانید یا نوجوانان؟
مخاطب این فیلم، نوجوانانی هستند که علاقه به ورزش داشته و برای خود رویاهای ورزشی در سر دارند. در این فیلم از سوژه فوتبال استفاده شده و به اسطوره سازی نوجوانان می‌پردازد. بخش بزرگی از فیلم متعلق به فضای ذهنی بچه‌هایی است که در ذهن خود رویایی می‌سازند و این فیلم به آنها نشان می‌دهد که هرچقدر هم شرایط سخت باشد، امکان رسیدن به هدف اصلی وجود دارد.
این امیدواری را در شرایط سخت به مخاطب دادیم و از همان ابتدا حس راحتی به مخاطب القا نشده است. امیدوارم که این فیلم علاوه بر نوجوانان، توسط خانواده‌ها هم دیده شود؛ زیرا یک خانواده می‌تواند روی آینده و استعداد کودکش تأثیرات مثبت یا منفی بگذارد و با ساده‌ترین حرکات، آینده وی را رقم بزند.
همچنین در این اثر سعی کردیم که المان‌های کوچکی از فضای شاهنامه با محوریت سهراب‌کشی داشته باشیم؛ سهراب‌کشی گاهاً در جامعه ما هم دیده می‌شود و برخی از خانواده‌ها، بسیار ناخواسته و تحت تأثیر شرایط سخت، استعدادهای ناب و ذاتی کودکان خود را بدون دانستن، می‌کُشند.
آیا در نظر دارید که پس از جشنواره، این فیلم را برای اکران آماده کنید تا مخاطبان بیشتری را جلب کنید؟
امیدواریم که فضای اکران برای ما مهیا شود که این کار از طریق سینمای هنر و تجربه یا کانون پرورش فکری امکانپذیر است و پس از آن نیز امیدواریم که از طریق صدا و سیما، پخش‌های بیشتری برای این فیلم اتفاق بیفتد.
امیدوارم که تعداد افراد بیشتری، مخصوصاً نوجوانان ساکن جنوب شهر یا حاشیه نشین این فیلم را ببینند و امیدوارم که خانواده‌ها نیز به تماشای این اثر بنشینند تا با بررسی این فیلم، در مسیری که خواه‌ناخواه با این مسائل روبرو می‌شویم، بهتر بتوانیم مشکلات را حل کنیم.
در مورد سوینا و اقدام این مجموعه برای توضیح‌دار کردن فیلم شماره ۲۹ بگویید.
از این موضوع بسیار خوشحالم زیرا فکر می‌کنم که جامعه بزرگ نابینایان نیز می‌توانند بیننده فیلم ما باشند و این بسیار خوشحال کننده است. حق طبیعی همه اقشار جامعه است که از سینما و جشنواره بهره ببرند. کودکانی که مشکل کم بینایی یا نابینایی دارند حالا می‌توانند لذت دیدن و برخورداری از ماهیت یک فیلم را بچشند و این مسئله بسیار خوشحال کننده است. امیدوارم که این اتفاق برای اکثر فیلم‌ها رخ بدهد.
قابلیتی که فیلم شماره ۲۹ دارد داستان فراگیر آن است که مربوط به موضوع عامه‌پسند فوتبال است و این مسئله این فیلم را برای توضیح‌دار کردن مناسب می‌کند. امیدوارم که اتفاقاتی از این جنس، بیشتر و بیشتر رخ دهند تا جشنواره‌ها به کمک آنها به سطوح بالاتری برسند.
گفت‌وگو از: محمدحسن خدادوستان - خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر ایمنا
نظر شما