به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، NGC 1805 یک خوشه ستاره‌ای کروی واقع در ابر ماژلانی بزرگ است. خوشه‌های کروی سیستمی از ستارگان بسیار کهن محسوب می‌شوند که از نظر جاذبه به یک ساختار واحد به بزرگی ۱۰۰ تا ۲۰۰ سال نوری متصل می‌شوند و از قدیمی‌ترین اجرام شناخته شده در جهان بشمار می‌روند. این ساختارها یادگاری باستانی از نخستین دوره‌های شکل‌گیری کهکشان‌ها هستند و صدها هزار یا شاید میلیون‌ها ستاره را در خود جای داده‌اند.
وجود جرمی بزرگ در مرکز این خوشه ستاره‌ها را به سمت داخل جذب می‌کند و باعث شکل گرفتن توپی از ستاره‌ها می‌شود که هم‌چون زنبورهای یک کندوی عسل به دور هم می‌چرخند و یک جا جمع می‌شوند. به نظر می‌رسد تمامی کهکشان‌ها دارای تعدادی خوشه‌های کروی باشند. برای مثال کهکشان راه شیری به‌عنوان یک مارپیچ میله‌ای چند صد و کهکشان‌های بیضوی چندین هزار از این توپ‌های درخشان را در خود دارند.
در مرکز این خوشه‌ها ستارگان حدود صد تا هزار برابر بیشتر از نزدیک‌ترین ستارگان به خورشید به یکدیگر نزدیک هستند و این امر باعث می‌شود توانایی بلعیدن سیستم‌های سیاره‌ای اطراف خود را بدست آورند. NGC 1805 که با نام‌های ESO 85-32 و KMHK 459 نیز شناخته می‌شود با ۱۶۳ هزار سال نوری مساحت در صورت فلکی جنوبی ماهی زرین (اره‌ماهی) و در حومه ابر ماژلانی بزرگ قرار دارد.
ابر ماژلانی بزرگ کهکشان ماهواره‌ای راه شیری و سومین کهکشان نزدیک به آن است که چهارمین کهکشان بزرگ گروه محلی نیز محسوب می‌شود. معمولاً خوشه‌های کروی میزبان ستاره‌هایی هستند که هم‌زمان به دنیا می‌آیند اما NGC 1805 نمونه‌ای غیرمعمول است که دو جمعیت متفاوت از ستارگان با میلیون‌ها سال فاصله را در خود جای داده است. مشاهده چنین مجموعه‌هایی نقش بسزایی در درک روند تکامل ستاره‌ها و عوامل تعیین‌کننده زمان مرگ یا انفجار آن‌ها به‌عنوان ابرنواختر دارد.
تلسکوپ هابل موفق شده است با وضوحی خیره کننده تفاوت چشمگیر نورها و رنگ‌های ستاره‌ای را در NGC 1805 به‌صورت ستاره‌های آبی در طیف نور فرابنفش و ستاره‌های قرمز در طیف نور نزدیک به مادون قرمز به تصویر بکشد.
نظر شما