به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، فرد مشکوک به آمفیزم که ماه‌ها یا حتی سال‌ها با تنگی‌نفس، خس‌خس قفسه سینه و سرفه‌های مزمن مواجه بوده است، باید در اولین فرصت به پزشک مراجعه کند. در این زمان پزشک وزن، فشار خون و ضربان قلب بیمار را بررسی می‌کند و در صورت تشخیص آمفیزم اقدامات لازم را برای کند کردن روند گسترش این بیماری بکار می‌گیرد. اگرچه آمفیزم غیرقابل درمان است، اما امکان ادامه دادن به روند عادی زندگی با وجود ابتلا به آن وجود دارد و تغییر عادات نادرست از جمله استعمال دخانیات، خارج نشدن از منزل هنگام آلودگی هوا، اتخاذ رژیم غذایی مناسب و مواردی از این قبیل می‌تواند پیشرفت آن را تا بیشترین میزان ممکن به تأخیر بیندازد. در ادامه شما را با علائم پیشرفته آمفیزم و مراحل تشخیص دقیق بیماری آشنا می‌کنیم:
علائم پیشرفته آمفیزم
در صورت مواجه با موارد حاد و پیشرفته این بیماری، پزشک ممکن است وجود یک یا چند مورد از این علائم را در فرد مبتلا تشخیص دهد: مشکل سپر سینه یا سینه فراخ که در آن ریه‌های فرد بزرگ‌تر از حد طبیعی است، خس‌خس قفسه سینه و دشواری در خروج هوا از ریه‌ها، جمع کردن لب‌ها هنگام تنفس، انگشتان گرد، "هیپوکسیمی" (پایین بودن اکسیژن در خون)، "هیپرکاربی" (افزایش دی اکسید کربن در خون به دلیل ناتوانی در عملکرد صحیح بازدم)، "سیانوز" یا لب‌های آبی‌رنگ که از نشانه‌های کمبود اکسیژن در خون است و سوءتغذیه که در بیماران مبتلا به آمفیزم پیشرفته منجر به از بین رفتن تدریجی عضلات می‌شود.
تست عملکرد ریوی ( PFTs)
پس از بررسی‌های عمومی بدن، پزشک از بیمار می‌خواهد که در یک اتاق محصور درون یک لوله تنفس کند و بدین‌ترتیب میزان هوای قابل نگهداری در ریه‌ها، سرعت بازدم، میزان هوای باقی مانده در ریه‌ها پس از بازدم و حاصل شدن بهبودی در صورت استفاده از داروهای استنشاقی هم‌چون آلبوترول را اندازه‌گیری می‌کند. در صورت سلامت ریوی، فرد در طول یک ثانیه بخش عمده هوای دریافتی را در مرحله دم از ریه خارج می‌کند که این زمان برای مبتلایان به آمفیزم طولانی‌تر است.
پس از آن پزشک با استفاده از پرتونگاری قفسه سینه با اشعه ایکس و سی‌تی‌اسکن از وضعیت ریه‌ها و کیسه‌های هوا آگاهی می‌یابد و در نهایت اقدام به بررسی وضع خون می‌کند. در این آزمایش ساده مقادیر طبیعی گلبول‌های سفید و قرمز مشخص می‌شود. در صورت ابتلا به آمفیزم پیشرفته، بدن برای جبران کمبود اکسیژن گلبول‌های قرمز بیشتری تولید می‌کند که حاوی اکسیژن است و بالا بودن تعداد گلبول‌های سفید خون نشانه‌ای از وجود عفونت در بدن محسوب می‌شود.
مراحل تشخیص دقیق بیماری آمفیزم
شاخص سیستم مرحله‌بندی آمفیزم، دو روش اصلی گولد (GOLD) و از پیش‌آگاهی (BODE) است. روش اول شامل مجموعه دستورالعمل‌هایی است که تعیین می‌کند در مدت یک ثانیه چه میزان هوا از ریه‌های فرد خارج می‌شود و پزشکان به آن حجم بازدمی اجباری (FEV1) می‌گویند. پس از آن پزشک با بررسی سایر علائم و نیز تعداد زمان‌های بستری شدن فرد در بیمارستان به‌منظور تعیین شدت تغییر بیماری و انجام سی‌تی‌اسکن ریه‌ها بیمار را در یکی از چهار گروه زیر قرار می‌دهد.
گروه A افرادی با علائم بسیار خفیف بوده که FEV1 آن‌ها بیشتر از ۸۰ درصد است، گروه B بیمارانی با FEV1 بین ۵۰ تا ۸۰ درصد که در آن‌ها علائمی از سرفه، خس‌خس سینه و تنگی‌نفس مشاهده شده و گروه C شامل افرادی بوده که جریان هوا به داخل و خارج از ریه‌های آن‌ها بسیار محدود و FEV1 آن‌ها بین ۳۰ تا ۵۰ درصد است. در گروه D نیز که دم و بازدم برای بیمار بسیار سخت است، عملکرد ریه‌ها بسیار ضعیف بوده و مرحله آخر بیماری‌های مزمن انسداد ریوی محسوب می‌شود. هرگونه تحریک بافت ریه برای این دسته از بیماران عاملی تهدیدکننده زندگی محسوب می‌شود.
در روش دوم میزان تأثیر آمفیزم بر روند زندگی روزمره فرد ارزیابی می‌شود و در آن چهار بخش عمده بررسی می‌شود. شاخص توده بدنی (B) که توضیح می‌دهد چربی بدن نسبت به قد و وزن چقدر است، محدودیت جریان هوا که مشخص می‌کند در تست عملکرد ریه چه میزان آسیب در ریه‌ها دیده شده است، تنگی نفس (D) که میزان و دفعات تنفس در آن بررسی می‌شود و در نهایت ظرفیت ورزشی (E) که در آن مشخص می‌شود فرد در طول ۶ دقیقه چقدر می‌تواند پیاده‌روی کند. این شاخص‌ها می‌تواند نوعی پیش‌آگاهی ایجاد کند که فرد بیمار تا چه اندازه نسبت به داروها، توانبخشی ریه و سایر درمان‌ها پاسخ خواهد داد.
نظر شما