به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، میتوک (Meathook) یک کهکشان مارپیچی میله‌ای از شکل افتاده است که با حدود ۱۱۰ هزار سال نوری وسعت در صورت فلکی جنوبی "ماهی پرنده" واقع در فاصله ۵۶ هزار سال نوری از زمین قرار دارد. دانشمندان بر این باورند که شکل ناهموار این کهکشان به احتمال زیاد نتیجه برخورد نزدیک آن با یک کهکشان کوچک‌تر و ناپیدا در مقطعی از تاریخ به وجود آمده است.
این مارپیچ ناهموار دو بخش دارد؛ از قسمت جنوب غربی دربردارنده NGC 2442 و از شمال شرقی شامل NGC 2443 می‌شود. میتوک به‌طور کلی دارای دو بازوی مارپیچی از جنس گرد و غبار است که از یک نوار مرکزی برجسته بیرون آمده و به آن ظاهری قلاب‌مانند بخشیده است. این خطوط گرد و غبار شامل خوشه‌های ستاره‌ای جوان است و به رنگ آبی دیده می‌شوند.
مناطق تشکیل‌دهنده ستاره‌های مایل به سرخ نیز هسته‌ای از نورهای مایل به زرد را در اطراف جمعیت ستارگان کهنی به وجود آورده‌اند که در مرکز کهکشان قرار دارند. علاوه بر این کهکشان مذکور با HIPASS J0731-69 مرتبط است که یک ابر گازی میان کهکشانی از جنس هیدروژن اتمی و عاری از هرگونه ستاره محسوب می‌شود و به احتمال زیاد به سختی از NGC 2442 جدا شده است.
NGC 2442 که به نام‌های LEDA 21373،ESO 59-8 و IRAS 07365-6924 نیز شناخته می‌شود، دارای ۷۵ هزار سال نوری وسعت است از کهکشان‌های کم‌نور محسوب می‌شود و بنا بر داده‌های امواج رادیویی در یک ابر گازی عجیب قرار دارد که در طیف موج‌های نوری قابل رؤیت نیست. علاوه بر این در قسمت شرقی آن گرد و غبارهای میان‌ستاره‌ای گسترده‌ای دیده می‌شود.
این کهکشان در سال ۲۰۱۵ میزبان یک انفجار بزرگ ابرنواختر معروف به SN 2015F بود که توسط یک ستاره کوتوله سفید ایجاد شد، تا ماه‌های متوالی می‌درخشید و امکان مشاهده آن از روی زمین و تنها با در دست داشتن یک تلسکوپ کوچک معمولی وجود داشت. کوتوله‌های سفید نشانه‌های مراحل پایانی عمر ستارگان محسوب می‌شوند و از شگفت‌انگیزترین و زیباترین اجرام آسمانی هستند که از آن‌ها به‌عنوان معمای کهکشانی یاد می‌شود.
پایان عمر یک ستاره به توده‌ای بستگی دارد که با آن به وجود آمده است. در زمان مرگ ستارگانی که جرم زیادی دارند ممکن است به عنوان سیاهچاله‌ها یا ستاره‌های نوترونی حیات خود را به پایان برسانند و ستاره‌هایی با جرم کم یا متوسط تبدیل به یک کوتوله سفید شوند. این ستاره‌ها هم‌چون خورشید با تلفیق هیدروژن درون هسته‌های خود به هلیوم زندگی می‌کنند؛ همجوشی هسته‌ای هیدروژن به هلیوم باعث ایجاد فشار خارجی می‌شود.
کوتوله سفید کهکشان NGC 2442 بخشی از یک سیستم ستاره‌ای دودویی بود (سیستمی ستاره‌ای که در آن دو ستاره دور مرکزی واحد در گردش هستند) که جرم ستاره همگروه خود را بلعید و درنهایت به دلیل دریافت حجم بالایی که توان کنترل آن را نداشت، توازن و تعادل این کهکشان بر هم خورد و باعث فروپاشی همجوشی هسته‌ای آن شد؛ این رخداد سرانجام به ایجاد یک انفجار ابرنواختری شدید منتهی شد.
نظر شما