به گزارش ایمنا، هنرمند تئاتر چون تمامی انسان‌ها نیازهایی برای گذران زندگی دارد. برای تولید اندیشه و محتوا، فکر و فرم نیاز به اکسیژن، آب و غذا دارد، نیاز به آرامش روح و توان جسم برای خود و خانواده خانواده‌اش.
آنچه متأسفانه در این ایام شاهدیم ماندن در حداقل‌های زندگی و دست و پا زدن برای رسیدن به… شرم دارم…
شرم دارم از نوشتن در مورد فرهنگ سازانی که عمر، جوانی و زندگی خود را وقف هنر کردند و امروز با ظهور یک ویروس همه گیر چنان فراموش شده‌اند که گویی اصلاً وجود نداشتند.
شرم دارم از گفتن اینکه در کشوری زندگی می‌کنم که هنرمندانش برای احقاق حقوق اولیه باید جنبش اینستاگرامی راه بیندازند تا دیده شوند و باز هم البته آنچه به جایی نرسد فریاد است.
شرم دارم از نوشتن از همکاران عزیزم که برای گرفتن حق بیمه، ایجاد تشکل صنفی و بیمه بیکاری گلایه به آسمان می‌برند که ظاهراً در زمین فریاد رسی نیست و شرم بسیارتر از نوشتن و گفتن در مورد مسئولانی که غم آنانی که روزگاری سرمه چشمشان بودند را به دل راه نمی‌دهند.
هفت ماه از ظهور بیماری فعلاً لاعلاج کووید ۱۹ می‌گذرد. هفت ماه از بیکاری هنرمندان تئاتر اصفهان، هفت ماه از خون دل خوردن و دم بر نیاوردن، هفت ماه سکوت و روزه داری و آبرو داری، هفت ماه از بی مسئولیتی مسئولان در قبال این همه فروتنی و آبرو داری. آیا وقت آن نرسیده نگاهی به اوضاع نامناسب و اسفناک هنرمندان تئاتر در شهر اصفهان بیندازید؟
و اما در خصوص تئاتر آنلاین و تنها راهکاری که ظاهراً پیش روست. از یمین و یسار برای هنرمندان تئاتر تجویز می‌شود. از آنجا که این کار هنوز به بوته آزمایش در نیامده و به درستی محک نخورده، گفتن از آن بسیار دشوار است چراکه برای انجام آن نیاز به زیرساخت‌هایی است که گمان دارم هنوز چنان که باید و شاید فراهم نشده، از جمله عدم آشنایی با فناوری تولید هنر تئاتر برای تولید کنندگان و مخاطبان و عدم زیرساخت مناسب برای عرضه و فروش. به عنوان مثال با خرید یک بلیط آنلاین تعداد افراد زیادی می‌توانند آن تئاتر را ببینند.
در هر صورت باید راهکارهای مناسب و زیرساخت‌های درست برای این کار تعریف شود.
*مدیرگروه رشته کارگردانی و بازیگری دانشگاه سپهر اصفهان
نظر شما