نرگس عطریان در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با بیان اینکه مشکلات خانواده‌های تک فرزند کمتر از والدینی که فرزندان بیشتری دارند، نیست، اظهار کرد: حضور پدر و مادر تربیت یافته برای تربیت صحیح فرزندان ضروری است و والد بودن به معنای قدرت راهنمایی داشتن برای فرزند است.
وی با بیان اینکه کودکان برای تربیت با سه گروه ارتباط برقرار می‌کنند، افزود: کودک باید با بزرگ‌تر از خود ارتباط داشته باشد تا به نوعی حمایتگر داشته باشد و احترام را بیاموزد، علاوه بر این باید با افراد کوچک‌تر از خود تعامل داشته باشد تا مروت و ارتباط با فرد ضعیف‌تر را یاد بگیرد.
متخصص حوزه مطالعات فرهنگی و علوم رفتاری با تاکید بر اینکه کودکان در عین حال با اشخاص هم ردیف و هم گروه خود را برای فراگیری گرفتن حق و حقوق و آموختن برابری، عدالت و انصاف باید ارتباط داشته باشد، تصریح کرد: اگر والدین هر کدام از این ارتباط‌ها را قطع کنند و نقش همه افراد را در زندگی فرزند پر کنند به نوعی باعث ایجاد اختلال شده و فرزند را از تربیت واقعی خود درو می‌کنند.
وی درباره اینکه خانواده‌های تک فرزند بیشتر درگیر رفع مشکلات همان فرزند هستند، اضافه کرد: تک فرزند تا دوران کهولت والدین درگیر همه مشکلات و خلأهای پدر و مادر است. اما اگر والدین بیش از یک فرزند داشته باشند مسائل خانواده تقسیم شده و فرزندان با مشارکت همدیگر آن را حل می‌کنند.
این استاد دانشگاه معتقد است به طور یقین درگیر شدن بیش از اندازه تک فرزند با مسائل زندگی والدین باعث می‌شود که برخی از دوران‌های کودکی و نوجوانی قیچی شود و در ظاهر قضیه مشاهده می‌شود که تک فرزند شیطنت نمی‌کند و آرام و مؤدب است و درگیر درد و دل والدین می‌شود و برخی از مراحل رشد او از بین می‌رود.
وابستگی شدید بین والدین و تک فرزندها
عطریان با بیان اینکه در خانواده‌های تک فرزند وابستگی بسیار شدیدی بین والدین و فرزند به وجود می‌آید، اظهار کرد: در واقع این وابستگی در هر موقعیتی از زندگی که مورد بررسی قرار گیرد مشاهده می‌شود و اگر این وابستگی بیش از اندازه شد برای رشد انسان‌ها مضر است. انسان‌ها وقتی وابستگی پیدا می‌کنند در عمل اختلالاتی مانند وحشت زدگی و استرس فراوان بر آنها حاکم می‌شود و موجب می‌شود که همیشه آنها دلواپس بوده و اضطراب را به فرزند منتقل می‌کنند.
متخصص حوزه مطالعات فرهنگی و علوم رفتاری، تصریح کرد: زمانی که خانواده نتیجه و ماحصل عملکرد خود را در جامعه می‌خواهد در قالب تربیت یک انسان بروز دهد به طور یقین وقتی کوچک‌ترین حرکتی را فرزند انجام می‌دهد این خانواده نتیجه تربیت خود را روی این یک فرزند بروز می‌دهد و تمرکز شدید روی تربیت یک فرزند بسیاری از اوقات دست و پاگیر استقلال‌یابی فرزند می‌شود.
وی با بیان اینکه خانواده‌ای که مدام احساس اضطراب دارد و همیشه مراقب رفتار تک فرزند است، همه این موارد باعث بروز اضطراب‌ها می‌شود، اضافه کرد: معمولاً این نوع اضطراب‌ها آغشته به عواطف و هیجان‌هایی می‌شود که موجب خواهد شد فرزند رشد کافی و لازم را پیدا نکند.
به گفته عطریان، معمولاً تک‌فرزندها به دلیل نوع تربیت و توجه زیاد که به آنها شده است انتظار بالایی از جامعه دارند. در حالی که جامعه چنین دیدگاهی به آنها ندارد و منفعت جمع را در نظر می‌گیرد و تک فرزندها به دلیل رشد ناکافی که داشتند دچار این سوء برداشت‌ها و توجه و انتظار بالا از جامعه هستند.
این استاد دانشگاه، خاطرنشان کرد: به طور کلی محرک‌های محیطی و عواملی که بیش از اندازه در محیط اطراف کودک وجود داشته باشد تمرکز او را کاهش می‌دهد. هنگامی که کودک یا نوجوان متوجه این عوامل می‌شود به طور یقین این اتفاق به معنای ابزار رشد او نیست و او به رشد فکری لازم نمی‌رسد.
وی با تاکید بر اینکه هنگامی که والدین به فرزند تفهیم کنند که از بین خواسته‌های او جذاب‌ترین و لازم‌ترین آنها را انتخاب می‌کنند تا به آنها برسد. این روند باعث رشد ارزش‌های اخلاقی در تک فرزند می‌شود، گفت: با این اتفاق تک فرزند از تامین خواسته‌ها لذت کافی را می‌برد و والدین در این صورت می‌توانند منابع مالی خانواده را همراه با تربیت صحیح فرزند مدیریت کنند.
متخصص حوزه مطالعات فرهنگی و علوم رفتاری، اظهار کرد: یکی از مضرات تک فرزندی این است که آنها از مراودات گروه همسالان و فراگیری دادن و گرفتن حق و حقوق محروم می‌شوند. کودکان و نوجوانانی که در کنار خواهر یا برادر خود با تفاوت سنی چهار یا پنج سال زندگی می‌کنند به طور یقین می‌آموزند که موفقیت در کنار تلاش به دست می‌آید و در گروه همسالان آن را کسب می‌کنند.
عطریان تاکید کرد: هنگامی که فرزندان در کنار همسالان قرار می‌گیرند یاد می‌گیرند که باید برای کسب موفقیت تلاش زیادی بکنند و خانواده با درک فرزندان و خلق فرصت‌ها و قرار دادن آنها در موقعیت‌ها و فعالیت‌های اجتماعی می‌تواند وجود این مهارت را در فرزند خود تقویت کنند.
نظر شما