به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، تعاریف ملی مناطق شهری و روستایی در نقاط مختلف جهان متفاوت است و به همین دلیل مقایسه این مناطق در کشورهای مختلف راحت نیست. اگر دولت‌ها نتوانند عملکرد مناطق شهری و روستایی در سراسر مرزهای ملی را با هم مقایسه کنند، آنگاه قادر نخواهند بود از تدابیر و استراتژی‌های کشورهای موفق به بهترین شکل بهره گیرند.
این در حالی است که شاخص‌های اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد برای شهرها و مناطق روستایی سراسر دنیا قابل مقایسه نیست. گروهی متشکل از ۶ سازمان بین‌المللی برای اینکه مقایسه‌ها را در سطح جهانی امکان‌پذیر کنند، تعریف جهانی جدیدی از شهر، شهرک و روستا ارائه داده‌اند.
در بسیاری از کشورهای جهان، میزان جمعیت معیار اصلی تمایز بین شهر و روستا به شمار می‌رود که البته از نظر اعداد و ارقام نیز در نقاط مختلف جهان متفاوت است. مثلاً در دانمارک، مناطقی با ۲۰۰ نفر، در آرژانتین دو هزار نفر، در هندوستان پنج هزار، در ژاپن ۵۰ هزار نفر و در کشور چین نیز ۱۰۰ هزار نفر یک شهر به شمار می‌رود.
در بعضی از کشورهای جهان نیز جمعیت عامل ناشناخته‌ای در تعیین یک قلمرو به عنوان شهر یا روستا محسوب می‌شود و شاخص‌های دیگری نظیر آمار اشتغال یا خدمات و زیرساخت‌ها تعیین می‌کنند که یک سکونتگاه شهر نامیده شود یا در دسته روستاها طبقه‌بندی شود.
جالب است بدانید که در کشورهای زیادی پس از اینکه یک سکونتگاه به عنوان شهر یا روستا شناخته شد، حتی پس از تغییر شرایط، مقامات رسمی تمایلی به طبقه‌بندی جدید آن در گروه شهری یا روستایی ندارند. به عنوان مثال، در کشور هند تبدیل یک روستا به شهر بسیاری از مزیت‌ها را از مردم سلب می‌کند و کمک‌های مالی دولت که پیش از این به صندوق ذخیره روستا واریز می‌شد از بین می‌رود.
گروه محققان بین‌المللی سکونتگاه‌ها را بر اساس جمعیت به سه دسته تقسیم کردند و در واقع میزان شهرنشینی را مورد بررسی قرار دادند؛ شهرهایی با جمعیت حداقل ۵۰ هزار نفر در گروه شهر قرار گرفتند، مناطقی که از جمعیت حدود پنج هزار نفر با تراکم جمعیتی ۳۰۰ نفر در هر کیلومتر مربع برخوردار بودند جزء شهرک‌ها به حساب آمدند و مناطق روستایی نیز سکونتگاه‌هایی بودند که کم‌ترین جمعیت و تراکم جمعیتی را در خود جای داده بودند.
این نوع طبقه بندی مزایایی زیادی دارد که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به سادگی و شفافیت، مبتنی بودن بر جمعیت و تراکم، کمک به کنترل اهداف توسعه پایدار و امکان نظارت مقرون به صرفه اشاره کرد.
البته در بسیاری از کشورهای جهان یعنی ۳۷ کشور، شهرنشینی بر اساس میزان اشتغال در بخش کشاورزی تعریف می‌شود. این کشورها اغلب در قاره‌های آفریقا و آسیا قرار دارند که سهم اشتغال در کشاورزی بر اساس میزان توسعه آن‌ها نیز در این دو قاره متفاوت است. به عنوان مثال در کشورهای ثروتمند سهم اشتغال در بخش کشاورزی به سه درصد و در کشورهای کم‌درآمد به ۶۳ درصد می‌رسد. در نظر گرفتن تمام این تعاریف از شهرها در کشورهای مختلف جهان، مقایسه آن‌ها را با مشکل جدی مواجه می‌کند و همین امر باعث شده است اهداف توسعه پایدار در سکونتگاه‌های مختلف جهان متفاوت باشد.
نظر شما