به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، این روزها مردم مونگلا، شهری ساحلی با جمعیت حدود ۱۰۶ هزار نفر در جنوب غربی کشور بنگلادش، با کمبود مواد غذایی دست و پنجه نرم می‌کنند و ناامنی تغذیه در این شهر به دنبال گسترش ویروس کرونا روز به روز تشدید می‌شود. پیش از شیوع کووید -۱۹ اغلب خانواده‌ها بیش از نیمی از درآمد ماهیانه خود را صرف خرید مواد غذایی می‌کردند که بیکار شدن جمعیت زیادی از آن‌ها در این دوران باعث شده است این افراد توانایی لازم برای تهیه ملزومات و حتی مواد غذایی را نداشته باشند. البته مردم در سایر نقاط بنگلادش نیز از این وضعیت مستثنی نیستند اما ترس از گرسنه ماندن مونگلایی‌ها را بیش از ابتلاء به ویروس کرونا ترسانده است.
=
دولت بنگلادش در بیست و ششم ماه مارس به طور رسمی دوران قرنطینه ملی را در سراسر کشور آغاز و محدودیت‌های سخت‌گیرانه‌ای بر تردد اعمال کرد. این محدودیت‌ها در اوایل ژوئن خاتمه یافت اما همچنان دولت‌های محلی بر اساس میزان شیوع ویروس کرونا، قوانینی سفت و سخت برای مردم در شهرهای خود وضع کرده‌اند. در حال حاضر بیش از ۲۰۰ هزار نفر از مردم بنگلادش به ویروس کرونا آلوده شده‌اند که از این تعداد حدود دو هزار و ۶۰۰ نفر جان خود را از دست داده‌اند.
بر اساس مصاحبه‌های انجام شده توسط رسانه‌ها با مردم در نقاط مختلف کشور بنگلادش، دوران قرنطینه به طور عجیبی زندگی آن‌ها را تحت تأثیر قرار داده و باعث بیکار شدن بسیاری از آن‌ها شده است. در این بین، مردم مونگلا شرایط وخیم‌تری را تجربه می‌کنند؛ بیشتر ساکنان این شهر ساحلی را مردمی فقیر تشکیل می‌دهد که با آغاز گسترش ویروس کرونا از توانایی لازم برای تأمین مواد غذایی خود نیز برخوردار نیستند.
کاهش درآمدها در دوران کرونا
مونگلا یکی از شهرهای ساحلی بسیار مهم در کشور بنگلادش به شمار می‌رود چرا که میزبان دومین بندر بزرگ کشور است و در مجاورت ساندربان، بزرگ‌ترین جنگل مانگرو در جهان، واقع شده است. این شهر ساحلی از نقاط پردازش صادرات مهم کشور به حساب می‌آید و در آن هزاران نفر در بخش صادرات مشغول به فعالیت هستند. متأسفانه مونگلا نسبت به طوفان‌ها و خیزاب‌ها بسیار آسیب‌پذیر است و ساکنان آن در تمام ایام سال با افزایش سطح آب دریا و شوری خاک دست و پنجه نرم می‌کنند.
با گسترش ویروس کرونا، بسیاری از ساکنان مونگلا در دوران قرنطینه درآمد خود را از دست دادند و این امر منجر به محدود شدن تمام فعالیت‌های اقتصادی در آن شد. در این دوران به مردم اجازه داده نمی‌شد در هیچ زمینهای خارج از خانه به فعالیت بپردازند و آن‌ها تنها مجاز بودند در مدت زمانی معین در طول روز، مواد غذایی و دیگر ملزومات خود را تأمین کنند. با گذشت تنها چند روز از آغاز قرنطینه ذخایر پولی این افراد رو به کاهش نهاد تا جایی که مجبور بودند تعداد وعده‌های غذایی خود را برای دوام بیشتر کاهش دهند. اما همه چیز تنها به این مشکلات ختم نشد؛ قیمت محصولاتی نظیر برنج به طور چشمگیری افزایش یافت چرا که شهر با کمبود آن مواجه بود و امکان پرورش برنج در زمینهای شور اطراف وجود نداشت.
استراتژی‌های کارآمد برای حل مشکلات
شرایط مردم مونگلا روز به روز سخت‌تر می‌شد تا اینکه دولت محلی، سازمان‌های غیر دولتی و نیروهای امنیتی تصمیم گرفتند برای حل مشکل فوق راه چاره‌ای بیابند. این افراد، در دوران قرنطینه، بسته‌هایی حمایتی شامل برنج، سیب‌زمینی، روغن، عدس، پیاز و مواد شوینده را به طور رایگان در اختیار گروه‌های آسیب‌پذیر شهر قرار می‌دادند. اگرچه این بسته‌های حمایتی بسیار مؤثر واقع شد و ترس خانواده‌های زیادی از گرسنه ماندن را از بین برد، اما مصاحبه رسانه‌ها با مردم نشان داد که بسیار از خانواده‌های نیازمند از دریافت این کمک‌ها محروم بوده‌اند.
مشکل مردم مونگلا نبود یا کمبود مواد غذایی نبود؛ این افراد از وضعیت مالی مناسب برای تهیه این مواد برخوردار نبودند و به همین دلیل چاره‌ای جز کم کردن تعداد وعده‌های غذایی خود نداشتند. بیشتر جمعیت این شهر ساحلی را افرادی تشکیل می‌دهد که از شغل دائمی برخوردار نیستند و درآمد خود را تنها به صورت روزمزد دریافت می‌کنند که البته با آغاز گسترش ویروس کرونا و توقف بسیاری از فعالیت‌های تجاری، این درآمدها به صفر رسیده است.
با پایان دوران قرنطینه و آغاز فعالیت مردم در مراکز تجاری، وضعیت افراد فقیر روز به روز رو به بهبودی گذاشته است اما بازگشت به دوران ماقبل کرونا امری غیر منطقی به نظر می‌رسد. این روزها، فقرای مونگلا در تلاشند بیش از گذشته به کار و فعالیت مشغول شوند به این امید که زیان‌های تحمیل شده در دوران قرنطینه را جبران کنند که البته این کار مستلزم گذشت زمان است چرا که کووید -۱۹ اثراتی تقریباً جبران‌ناپذیر در این شهر و صادرات آن به جای گذاشته است.
نظر شما