به گزارش خبرنگار ایمنا، یمینی به معنای واقعی کلمه شیفته موسیقی بود و در طول زندگی هنری خود هیچ پیوندی با هنر و هنرمندان مبتذل نداشته و هر آنچه آفریده در موسیقی پاپ و مردمی ایران ماندگار مانده و خواهد ماند.
امروزه وقتی سخن از موسیقی پاپ می‌شود در ذهن همه ما تصاویری از خوانندگان جوان خوش تیپ و پولدار و بعضاً عجیب و غریب مرور می‌شود. افرادی که نقش بسزایی در سلیقه شنیداری نسل امروز و آینده ما دارند. موسیقی‌هایی که به جرأت می‌توان گفت اکثریت قریب به اتفاق آن‌ها ابتذال محض است! و بیش از آنکه بر جنبه‌های شنیداری و فنی موسیقی تاکید داشته باشند بر جنبه‌های بصری و نمایشی تاکید دارد. البته ناگفته نماند که این مهم نشان از کمبود مهارت خوانندگان و آهنگسازان و ترانه سراها است که با تاکید فراوان بر جنبه‌های نمایشی و همچنین چرب زبانی‌ها، شهرت طلبی‌ها و اعتبار طلبی‌های پی در پی سعی بر جبران کمبودهای خود دارند.
به هر حال جدای از اینها با نگاهی گذرا به تاریخ موسیقی پاپ ایران به این نتیجه می‌رسیم که نسل اول و دوم خوانندگان و موسیقی‌دانان این ژانر از موسیقی نه تنها نشانی از ابتذال نداشته‌اند بلکه می‌توان دوره ایشان را دوره طلایی موسیقی عامه پسند ایران بعد از انقلاب ۱۳۵۷ نام گذاری کرد. دوره‌ای طلایی که سخنی از رسانه‌های اجتماعی و شهرت‌های پوچ برای افراد نالایق نبوده و آنچه حرف اول را می‌زده هنر و هنرمند بوده است. مصداق این جمله هنرمندان محبوبی همچون فرهاد مهراد، افشین مقدم، مازیار، بابک بیات، عبدی یمینی و بسیاری دیگر هستند. هنرمندانی که شاید با بی‌مهری‌های زیادی از جانب متولیان هنر مواجه شدند، اما این سختی‌ها و بی حرمتی‌ها را به جان خریدند.
عبدی یمینی با نام اصلی عبدالرضا یمینی از جمله چهره‌های تأثیرگذار حوزه آهنگسازی موسیقی پاپ بود که تجربیات ویژه‌ای از او بر جای مانده است. این آهنگساز که تحصیلات آکادمیک خود را تا مقطع فوق لیسانس در کشور انگلستان گذرانده بود هم در داخل و هم در خارج از کشور فعالیت‌های خود را دنبال می‌کرد.
عبدی یمینی در سال ۱۳۳۲ خورشیدی در تهران به دنیا آمد. از کودکی شیفته موسیقی بود و علی رغم مخالفت‌های پدرش، زندگی خود را وقف موسیقی کرد. در نوجوانی او بر چندین ساز از جمله گیتار و کیبورد و پیانو تسلط یافت و طولی نکشید که در ارکسترهای پاپ معروف زمان خود حضور چشم‌گیری داشت. پس از آن عبدی برای ادامه تحصیلات موسیقی عازم انگلستان شد و به تکمیل اندوخته‌های خود را در موسیقی کلاسیک، پاپ، جاز، راک و رهبری ارکستر پرداخت. یمینی چندی هم در وین اتریش برای آشنایی بیشتر با تکنیک‌های موسیقی کلاسیک ماند و سپس به ایران بازگشت و دست به خلق بهترین آثار خود زد. عبدی یمینی در موسیقی و آهنگسازی پاپ متخصص و صاحب نظر بود چیزی که امروزه در بین موسیقی‌دانان پاپ کمتر دیده می‌شود. از آهنگسازی‌های یمینی می‌توان به اشراف و عشق او به فرهنگ و هنر و ادبیات ایران پی برد.
آثار یمینی اگر چه در ژانر موسیقی عامه پسند دسته بندی می‌شود، ولی ارزش موسیقایی بسیار بالایی دارند. تسلط او به موسیقی کلاسیک و جاز مرجعی بود که همیشه در آهنگسازی‌های خود از آن بهره می‌برد. موتیف های عامه پسند با مایه‌های ایرانی و تنظیم‌های خاص و ساز آرایی‌های متنوع از ویژگی‌های خاص آهنگسازی عبدی یمینی بود. یمینی با ادبیات و شعر کلاسیک و نو ایران آشنایی داشت و از ترانه سرایان صاحب سبکی برای آهنگسازی‌هایش بهره می‌برد. در واقع می‌توان گفت هم نشینی‌های جذاب و نو سازهای مختلف در ارکستری که یمینی برای آن آهنگ نوشته بود هنر خاص او بود. در جایی می‌بینیم سازهای ارکستر سمفونیک به خوبی در کنار سازهایی مثل گیتار الکتریک و سینت سایزر و حتی تنبک صدا می‌دهد و فضا سازی‌های بدیعی را به وجود می‌آورد. چرخش‌های ملودی و تأکیدهای خاص روی مدهای موسیقی جاز رنگی دیگر به موسیقی‌هایی او بخشیده است. لازم به ذکر است که عبدی از جمله اولین اشخاصی بود که از سینت سایزرها و تکنیک‌های موسیقی الکترونیک در خلق آثار خود استفاده کرد. عبدی اکثر کارهای خودش را رهبری کرده است و در کنسرت‌های فراوانی در سراسر دنیا به عنوان نوازنده و رهبر حضور داشته است.
عبدی یمینی از حدود سال ۱۳۷۷ آمریکا را ترک کرده و به ایران بازگشت. علت این بازگشت غربت و مهر وطن و همچنین دل‌زدگی از محافل هنری لس آنجلسی بود. یمینی بعد از بازگشت به ایران با وجود بی‌مهری‌های فراوان فعالیت‌های خود را کم و بیش ادامه داد و اگر این بی‌مهری‌ها نبود، چه بسا آثار ارزشمند بیشتری از او در اختیار جامعه هنری قرار می‌گرفت. عبدی در ایران به عنوان آهنگساز و تنظیم کننده همکاری‌هایی با خوانندگی محمد خاکپور، احمد کربلایی، محسن آصف و مهیار عسگری داشته است. معروف‌ترین آلبوم او در ایران آلبوم "پل" با خوانندگی محمد خاکپور است.
یمینی روز ۲۴ تیر ماه ۱۳۸۸ در حادثه سقوط هواپیمای شرکت هواپیمایی کاسپین که در مسیر تهران – ایروان در پرواز بود، در گذشت و در سوم مرداد با غربت تمام و به دور از چشم رسانه‌ها و بدون حضور هنرمندان در قطعه ۲۱۱ ردیف ۴۱ شماره ۱۰ بهشت زهرا تهران به خاک سپرده شد.
اخلاق مداری، عشق به فرهنگ، هنر و ادبیات ایرانی، مهارت و تخصص کامل بر موسیقی و آهنگسازی، خلاقیت‌های کاربردی در موسیقی پاپ، ارائه آثار دارای ارزش موسیقایی بالا در موسیقی عامه پسند و همکاری‌های شایسته و درخور با بقیه موسیقی‌دانان و خوانندگان، مردمی بودن، پرهیز از ابتذال در هنر، تواضع و بسیاری خصوصیات دیگر که نام این هنرمند را بر قله موسیقی ایران ماندگار کرده است. اگر چه آن گونه که شایسته این هنرمند است از او قدر دانی نشده، اما امید است مسئولان فرهنگی و متصدیان صدا و سیما به جای فراهم کردن بستر برای ترویج موسیقی‌های مبتذل راه را برای هنرمندان واقعی و شیفتگان موسیقی برای رسیدن به غایت هدف خود یعنی اعتلای فرهنگ و هنر جمهوری اسلامی ایران هموار کنند تا مگر باری دیگر شاهد دورانی طلایی حداقل در موسیقی پاپ ایرانی باشیم.
