به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، خون از طریق شریان ریوی از قلب به ریه‌ها منتقل می‌شود. در ریه‌ها اکسیژن وارد خون شده و سپس با بازگشت خون به قلب، خون سرشار از اکسیژن به بقیه اندام‌های بدن می‌رسد. اگر در یکی از شریان‌هایی که از قلب به ریه‌ها می‌رسد، لخته خون ایجاد شود، این عارضه آمبولی ریوی (PE) نامیده می‌شود؛ این لخته مسیر جریان طبیعی خون را مسدود می‌کند. در ادامه شما را با بعضی از عواملی که خطر آمبولی ریه را افزایش می‌دهد، آشنا می‌کنیم:
انسداد جریان خون
انسداد مسیر جریان خون ممکن است مشکلات جدی مانند آسیب به ریه‌ها و افت میزان اکسیژن در خون را در پی داشته باشد. کمبود اکسیژن به سایر اعضای بدن نیز آسیب می‌رساند. در صورت ایجاد لخته بزرگ یا انسداد شریان توسط تعداد زیادی لخته کوچک‌تر، آمبولی ریوی ممکن است جدی و مرگبار باشد.
سایر عوامل خطرآفرین آمبولی ریوی
بی‌تحرک بودن برای مدت طولانی و یا تغییر در جریان خون طبیعی: آمبولی ریوی معمولاً از ورید عمقی پاها به سمت ریه‌ها حرکت می‌کند. پزشکان این امر را "ترومبوز سیاهرگی عمقی" (DVT) می‌نامند. این لخته‌ها هنگامی ایجاد می‌شود که خون نتواند آزادانه در پاها جریان یابد. برای مثال هنگام پرواز یا رانندگی طولانی و زمانی که بدن برای مدت طولانی بی‌حرکت باشد یا در صورت استراحت در رختخواب بعد از عمل یا بیماری، ترومبوز سیاهرگی عمقی اتفاق می‌افتد.
افزایش احتمال لخته‌شدن خون: پزشکان این امر را "انعقاد پذیری بیش از حد" می‌نامند. مصرف داروهای ضدبارداری، سیگار کشیدن، ابتلا به سرطان، انجام عمل جراحی یا بارداری نیز ممکن است احتمال ایجاد این عارضه را افزایش دهد.
آسیب به دیواره رگ‌های خونی: آسیب به رگ‌های قسمت پایین پا از دیگر مواردی است که میتواند منجر به آمبولی ریه شود. در موارد نادر، شریان موجود در ریه ممکن است به دلیلی غیر از لخته‌شدن خون برای مثال حباب هوا یا بخشی از تومور مسدود شود. اگر استخوان بزرگی شکسته شود، گاهی اوقات چربی مغز استخوان وارد خون شده و باعث انسداد شریان می‌شود.
در موارد جدی آمبولی ریه، پزشک ممکن است تصمیم بگیرد داروهایی به نام "ترومبولیتیک" را برای از بین‌بردن لخته تجویز کند؛ لخته خون حتی ممکن است توسط جراحی از بدن خارج شود، اما این امر بسیار نادر است.
نظر شما