به گزارش خبرنگار ایمنا، هنر رزمی کاپوئرا در قرن ۱۶ از برزیل سرچشمه گرفت. کاپوئرا توسط برده‌ها و سربازانی که توسط استعمارگران پرتغالی از آفریقای غربی به برزیل آورده شده بودند ابداع شده تا روشی برای کنار گذاشتن ممنوعیت جشن گرفتن رسومات فرهنگی برده‌ها و تمرین هنرهای رزمی باشد.
کاپوئرا اغلب حالت نمایشی دارد. در مبارزات این رشته رزمی، رزمی کاران دائماً در حال حرکات تند، رقص پا، رقص دست و نشست و برخاست سریع هستند. اما در اغلب مبارزات هیچ گونه برخوردی بین دو مبارز صورت نمی‌گیرد. هر چند که حرکات تحریک آمیز در آن وجود دارد.
در این هنررزمی رقیب را، دشمن در نظر نمی‌گیرند بلکه می‌گویند رقیب شما دوست شماست و در طول بازی آسیب آنچنانی به رقیب زده نمی‌شود. در کاپوئرا باید از نظم و تمرکز بالایی برخوردار بود و مهارت افراد در چگونگی اجرای تکنیک مهم است. هدف کاپوئرا بیشتر بر حمله و ضد حمله‌هاست و مقصود اصلی فرار از حرکات رقیب است، نه دفاع کردن.
کاپوئرا رشته سرعتی است و ورزشکار باید سال‌های طولانی به تمرین بپردازد تا آمادگی بدنی لازم را کسب کند. این ورزش روی شکست دادن و ویران کردن حریف تمرکز ندارد، بلکه روی افزایش مهارت تاکید می‌کند. برای مثال، زرمی کار یک ضربه لگد را قبل زدن به هدف، آهسته تر می‌کند.
در گذشته کاپوئرا کاران به پاهای خود چاقو می‌بستند که مبارزات مرگ آوری به وجود می‌آورد اما در حال حاضر این مبارزات نمایشی است.
کاپوئرا بر پایه جهش‌های و حرکات چرخشی انجام می‌شود. ورزشکار با لی لی کردن و کله معلق یا حرکات خیره کننده وارد میدان می‌شود. مبارز بعد از ورود به زمین با چرخش‌هایی به عقب و جلو، گارد می‌گیرد و برای تکنیک‌های حمله و دفاع آماده می‌شود.
"گینگا" حرکت اساسی تاب خوردن به عقب و جلو است و برای حمله و دفاع استفاده می‌شود. در کاپوئرا حمله‌ها بیشتر با پا انجام شده و از لگدهای چرخشی یا مستقیم، تکنیک‌های جارو کردن با پا یا ضربات زانو بسیار استفاده می‌شود. در کنار حرکات پا ضربه زدن با مشت، استفاده از آرنج و شکل‌های دیگری از زمین زدن نیز به کار می‌رود.
دفاع در کاپوئرا بر اساس جلوگیری از حمله با استفاده از حرکات گریزان به جای بلوکه کردن و دفاع است. این نوع دفاع امکان ضد حمله (دفاع) سریع و غیر قابل پیش بینی و رویارویی با حریف مسلح با دستان خالی را فراهم می‌کند.
انواع سبک‌های کاپوئرا
کاپوئرای آنگولا: قدیمی ترین شکل کاپوئرا ایت که غرق در آداب و رسوم و سنت است. این مدل کاپوئرا نزدیک به سطح زمین و آهسته تر از دیگر سبک‌های کاپوئرا انجام می‌شود.
کاپوئرای محلی: رایج‌ترین شکل کاپوئرا است. کاپوئرا محلی به دو نوع سبک مبارزه آفریقایی و رقص محلی برزیلی تقسیم می‌شود. در این مدل کاپوئرا فاصله بین دو رقیب کم است و ضربات سریع و محکم اجرا می‌شود.
کاپوئرای معاصر: یک سبک ترکیبی است که در آن از وقایع طبیعی الهام گرفته شده است.
محوطه مسابقه کاپوئرا
کاپوئرا در یک دایره‌ای تشکیل شده از مردم به نام "رودا" یا گود انجام می‌شود. رودا دایره‌ای به شعاع سه متر است. گود را می‌توان کوچک‌تر یا بزرگ‌تر در نظر گرفت و اندازه‌ی آن را تا ۱۰ متر افزایش داد. شکل دایره‌ای رودا در طول زمان مسابقه حفظ می‌شود تا تمرکز و انرژی بازیکن‌ها و نوازندگان به هم نریزد. افرادی که رودا را تشکیل می‌دهند در زمان مسابقه همراه با نوازندگان ترانه خوانده و مبارزان را تشویق می‌کنند.
موزیک کاپوئرا
موسیقی جزء اصلی در کاپوئرا به شمار می‌رود. موسیقی روش حرکات و حالات بازی را مشخص می‌کند. موسیقی این بازی مجموعه‌ای از آلات گوناگون و آهنگ‌های مختلف است. ساز تمپو از دو نوع آرام آنگولائی و بسیار تند "سائوبنتومب" ساخته شده است.
شعرها اغلب در قالب پرسش و پاسخ خوانده می‌شوند. افراد تشکیل دهنده رودا به عنوان خوانندگان ترانه در بازی شرکت می‌کنند. شرکت کنندگان در بازی در خصوص موارد بسیاری ترانه می‌خوانند. ترانه‌ها در خصوص تاریخ، داستان‌های مخصوص این بازی و.. است.
موسیقی آهسته از سرعت بازی کم کرده ولی حرکات بازی را پیچیده‌تر می‌کند و بیشتر حرکات روی دست‌ها انجام می‌شود.
قانون‌های کاپوئرا
در کاپوئرا مبنا هرگز بر آسیب رساندن به رقیب نیست. در این ورزش مبارز نباید هیچکدام از ضربات رقیب را مسدود کند و تنها باید با جا خالی دادن برای خود فضا ایجاد کند و تکنیک‌های خود را به نمایش بگذارد.
در کاپوئرا ترجیح بر استفاده نکردن از دست‌ها است زیرا اعتقاد بر این است که استفاده از دست‌ها جریان رقابت را خراب می‌کند.
مهمترین علت استفاده نکردن از دست بر مبنای اعتقاد بومیان آفریقا است که دست‌ها برای آفریدن و پاها برای خراب کردن در بدن قرار داده شده است، بنابراین نباید با دست چیزی را خراب کرد.
همچنین در گذشته دستان برده‌های آفریقایی در برزیل همیشه بسته بوده و آن‌ها به اجبار از پاهایشان استفاده می‌کردند.
نظر شما