به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، دو سوم تمام کهکشان‌های مارپیچی، کهکشان مارپیچی میله‌ای و یک سوم باقی مانده، از نوع کهکشان مارپیچی بدون میله است. کهکشان‌های مارپیچی میله‌ای در اطراف مراکز خود دارای میله هستند. تصور می‌شود کهکشان راه شیری نیز دارای یک میله مرکزی ساده باشد. هسته کهکشان‌های میله‌ای شبیه کهکشان‌های بیضی شکل نیست، بلکه ساختاری دراز و نسبتاً باریک دارد. هسته در مرکز این میله نورانی قرار گرفته است.
در کهکشان‌های مارپیچی میله‌ای، بازوها به جای اینکه از مرکز شروع شوند از دو انتهای میله شروع می‌شوند. میله هم علاوه بر ستاره‌ها، ترکیب شیمیایی مواد تشکیل دهنده کهکشان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. در دسته‌بندی هابل، این نوع کهکشان‌ها با عنوان Sb شناخته می‌شود. اخترشناسان معتقد هستند ستاره‌های تشکیل دهنده میله معمولاً ستاره‌های پیری هستند که بیشتر در ناحیه مادون قرمز طیفی تابش می‌کنند.
یکی از کهکشان‌های مارپیچی میله‌ای شناخته شده که تلسکوپ هابل آن را ثبت کرده است، کهکشان مارپیچی "NGC 1672" است. خطوط رشته‌ای تاریک، خوشه‌های جوان ستارگان آبی، سحابی‌های نشری قرمز ناشی از گاز هیدروژن، خط درخشان ستارگان مرکزی و یک هسته فعال درخشان که شامل یک سیاهچاله پرجرم می‌شود، در تصاویر ثبت شده این کهکشان مارپیچی میله‌ای دیده می‌شود.
این کهکشان ۷۵ هزار سال نوری وسعت دارد و در صورت فلکی دلفین واقع شده است. تقریباً ۶۰ میلیون سال طول می‌کشد تا نور از کهکشان مارپیچی میله‌ای "NGC 1672" به ما برسد. کهشان مارپیچی میله‌ای دیگر که توسط تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده است "NGC 7773" نام دارد. این کهکشان در صورت فلکی پگاسوس واقع شده است و ۳۹۲.۵۵ سال نوری با زمین فاصله دارد. ستاره شناسان معتقد هستند که ساختار حلقوی اطراف این کهکشان بعد از تشکیل آن به وجود آمده است.
نظر شما