به گزارش خبرنگار ایمنا، رضا بابایی، نویسنده، پژوهشگر و استاد حوزه و دانشگاه، سحرگاه دوشنبه ۱۸ فروردین‌ماه پس از یک دوره یک ساله مبارزه با سرطان در قم درگذشت. پژوهش‌های او در حوزه مثنوی معنوی در جامعه ادبی کشور بسیار مهم و اثرگذار بود. از او به عنوان یکی از سرشناس‌ترین اساتید ادبیات فارسی در حوزه علمیه قم نام می‌بردند. وحید پوراسماعیلی یکی از شاگردان این استاد یادداشتی نوشته و برای انتشار در اختیار خبرگزاری ایمنا قرار داده است که در ادامه می‌خوانید:
"بسیار دشوار است نوشتن در وصف استادی که واژه‌ها ناموسش بود.
رضا بابایی نویسنده‌ای حقیقت‌جو بود و نواندیشی آزاده؛ با قلمی که الحق و الانصاف ستودنی است. می‌گفت باید هم حرف‌های خوب زد و نوشت و هم خوب حرف زد و نوشت، درست مثل قرآن.
اگرچه ریشه‌های اندیشه‌اش در خاک حوزه رشد کرده بود اما در محدودیت اندیشه و متون حوزویان محصور نمانده بود. چون بسیاری از قم‌نشینان در حال و هوای قرن‌ها پیش تنفس نمی‌کرد و تلاش می‌کرد با دنیای نو گفتگو کند و حرف‌های جدید را بخواند و بشنود، با این هدف که بتواند انسان امروز را چنان‌که هست بفهمد و احساس کند و از دنیایی که متعلق به آن است و البته دردها و آرزوهای مردمانش، بیگانه نماند.
یادم هست که می‌گفت بیشتر رمان‌های بزرگ دنیا، به ویژه آثار برندگان نوبل ادبیات را خوانده است تا اندیشه‌اش در گذشته نماند و قلمش بوی کهنگی نگیرد!
نسبت به تر و تازه‌ماندن زبان نوشتاری و پویا ماندن زبان فارسی نیز بسیار تاکید داشت و معتقد بود کسی که می‌خواهد نویسنده شود گرچه باید بسیار بخواند اما هر نوشته‌ای را نباید بخواند؛ بلکه باید از نویسندگانی بخواند که هم‌پای تعهد به محتوا، دغدغه زیبانویسی دارند و خودِ زبان نیز برای‌شان مثل معنی اهمیت دارد.
یادش بخیر، درست ۱۳ سال پیش به مدت دو ترم، در یک دوره آموزشی غیردانشگاهی، در کلاس مهارت‌های نویسندگی استاد بابایی که هفتگی برگزار می‌شد توفیق حضور داشتم؛ استادی که در عین مهربانی بسیار جدّی و منظم بود و البته بیش از مهارت زیبا نوشتن، زیبا نگریستن و زیبا اندیشیدن را از او آموختم.
خدایش بیامرزد که نیکو استادی بود."
نظر شما