به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، از زمان‌های قدیم تا به امروز شیوع بیماری‌های مسری باعث ایجاد تحولاتی عظیم در شهرسازی شده است. این روزها بیماری کووید -۱۹ خود را در لیست بیماری‌هایی عفونی مانند آنفولانزای سال ۱۹۱۸ در نیویورک و مکزیکوسیتی یا بیماری ویروسی ابولا در غرب آفریقا در سال ۲۰۱۴، قرار داده است که اثراتی ماندگار در فضاهای شهری بر جای گذاشته‌اند. از نظر بسیاری از برنامه‌ریزان شهری میزان امکانات بهداشت عمومی و چگونگی طراحی شهری نقش مهمی در کنترل یا گسترش یک بیماری واگیردار ایفا می‌کند و به طور متقابل شیوع یک بیماری فراگیر معماران و طراحان شهری را به سمت ایجاد تغییراتی در طراحی شهری برای مقابله با آن سوق می‌دهد. دانشمندان در تلاشند واکسن مقابله با ابتلای ویروس کرونا را کشف کنند و این در حالی است که بسیاری از برنامه‌ریزان شهری سعی می‌کنند رابطه بین طراحی شهری و میزان گسترش این ویروس را بیابند.
بخش اعظم مطالب پوشش خبری شیوع ویروس جدید کرونا غیر قابل پیش‌بینی است، زیرا این اولین باری است که نوع ساختار فضاهای شهری و مراودات جهانی انسانی باعث افزایش مخاطرات ابتلا به این بیماری فراگیر شده است. اما آنچه واضح است تاریخچه شهرها همیشه پر از داستان‌های شیوع بیماری‌های مسری است و شیوع ویروس کرونا نیز حکایت جدیدی نیست. برای درک بهتر مسائل شیوع بیماری کووید -۱۹ می‌تواند شباهت‌ها و تفاوت‌های این بیماری را با بیماری‌هایی نظیر طاعون، سارس و ابولا بررسی کرد اما نباید بدون شواهد کافی، این بیماری‌ها را خیلی با هم مقایسه کرد.
میزان مرگ و میر ناشی از بیماری کووید -۱۹ بسیار کمتر از بیماری‌های ابولا، با نرخ مرگ و میر ۶۰ درصد، یا بیماری سارس با میزان مرگ‌های ۳۰ درصدی است. این در حالی است که ویروس کرونا با سرعت بسیار بالاتری از یک بیمار به افراد دیگر سرایت می‌کند و این چالشی است که تمام مردم جهان را با خود درگیر کرده است. قرنطینه زمانی واقعاً مؤثر واقع می‌شود که تمام افراد مبتلا به یک ویروس شناسایی شده باشند، اما در مورد بیماری کرونا شرایط فرق می‌کند زیرا علائم این بیماری ممکن است تا هفته‌ها پس از آلوده شدن فرد به ویروس بروز نکند و در این مدت فرد ناخودآگاه بیماری خود را به تمام اعضای خانواده و نزدیکان خود انتقال داده باشد.
بیماری کرونا را از این جنبه می‌توان با بیماری فراگیر آنفولانزایی که درسال ۱۹۱۸ اتفاق افتاد مقایسه کرد؛ در آن سال یک ویروس در اسپانیا شیوع پیدا کرد و سپس به سایر نقاط جهان منتقل شد. در نتیجه شیوع این ویروس، بیش از ۵۰۰ میلیون نفر از جمعیت جهان بیمار شدند و از این جمعیت ۵۰ میلیون نفر جان خود را از دست دادند. سوالی که مطرح می‌شود این است که آیا با وجود تحولات عظیمی که از سال ۱۹۱۸، چه در طراحی شهری و چه در علم، اتفاق افتاده است می‌توان شیوع ویروس کرونا را مهار کرد؟ آیا اگر برنامه‌ریزان شهری به گونه‌ای متفاوت شهرها را طراحی می‌کردند می‌توانستند مانع از انتشار کووید -۱۹ در سراسر جهان شوند؟
پاسخ تا حدودی روشن است؛ شیوع کووید -۱۹ حکایتی از پیوند بین اطراف یک شهر و شهر دیگر در مناطق جداگانه دارد که چنین بی‌مرزی در نقشه‌ها قابل تصور نیست. شیوع ویروس کرونا در کشور آلمان زمانی اتفاق افتاد که یکی از کارکنان یک کارخانه خودروسازی واقع در نواحی اطراف کلانشهر ووهان، مرکز ظهور کووید -۱۹، برای گذراندن یک دوره آموزشی به کشور آلمان سفر کرد. در واقع، یکی از نواحی ووهان از طریق هواپیما به کشوری دیگر پیوند داده شده است، اما سیستم پیچیده شهری نقش مهم‌تری در انتقال ویروس کرونا ایفا کرده است. در اینجا می‌توان عمیق‌تر به نقش زنجیره‌های تأمین جهانی در انتقال ویروس فکر کرد و به این نتیجه رسید که کرونا یک بیماری همه‌گیر است.
شیوع بیماری‌های مسری بخشی از روند شهری شدن بشمار می‌رود و تا حد زیادی در تحولات شهری نقش مهمی ایفا کرده است. برنامه‌ریزان شهری تنها علم طراحی شهری را یاد نگرفته‌اند، تجربیات این افراد در مرور زمان باعث ایجاد ایده‌هایی نوین برای آماده سازی مناطق شهری برای مقابله با تبعات حوادث مختلف نظیر گسترش بیماری‌های فراگیر شده است.
هنوز برای برنامه‌ریزان شهری زود است که در مورد طراحی شهری سازگار با بیماری کووید -۱۹ تصمیم بگیرند و تغییراتی در بافت شهری ایجاد کنند. با این حال، چیزی که عیان است این که تراکم جمعیتی در یک شهر نقش مهمی در افزایش گسترش ویروس کرونا ایفا می‌کند. به عنوان مثال، در هنگ کنگ به ازای هر مایل مربع تعداد ۱۷ هزار و ۳۱۱ نفر زندگی می‌کنند که این نکته طراحان شهری را به ایجاد شهرهایی با تراکم جمعیتی کمتر در آینده سوق خواهد داد.
پرسنل درمانی در بسیاری از شهرهای ایتالیا مردم را خانه به خانه مورد آزمایش قرار می‌دهند تا در صورت ابتلای یک فرد به کووید -۱۹ او را از تماس با دیگران دور نگه دارند اما آیا آزمایش افراد به صورت خانه به خانه در کلانشهرهایی نظیر ملبورن در استرالیا، لندن در انگلیس و شانگهای در چین، هر کدام با جمعیتی بیش از پنج میلیون و حتی ۱۰ میلیون نفر امکان دارد؟ بنابراین، تمرکززدایی شهری برای ادائه بهتر خدمات ضروری مهم‌ترین درسی است که طراحان امروزی از شیوع ویروس کرونا خواهند آموخت و با پیاده‌سازی آن در طراحی شهری شیوع ویروس‌هایی نظیر کرونا را در آینده با موفقیت بیشتری مهار خواهند کرد.
نظر شما