به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، ماه هیچ نوری از خود ندارد و تنها با منعکس کردن نور خورشید روشن می‌شود؛ بنابراین، زمانی که نیمه‌ای از سطح ماه روشن باشد، بدین معنی است که آن قسمت از ماه رو به روی خورشید قرار گرفته و نیمه دیگر آن تاریک خواهد بود. دلیل به وجود آمدن شکل‌های مختلف ماه در روزهای متفاوت یعنی از هلال تا بدر، موقعیت مکانی ماه نسبت به خورشید و نحوه نورافشانی خورشید است.
زمانی که ماه بین خورشید و زمین قرار می‌گیرد، طرف تاریک ماه سمت ما باشد و نتوانیم آن را در آسمان مشاهده کنیم، پدیده ماه نو (New Moon) رخ داده است. سپس ماه به حرکت خود به دور زمین ادامه می‌دهد و در شب‌های بعد از جلوی خورشید کنار می‌رود. در نتیجه ما می‌توانیم قسمتی از ماه را که خورشید باعث روشنایی آن شده است را ببینیم. زمانی که ما فقط بتوانیم یک هلال نازک از ماه را مشاهده کنیم به آن حالت هلال در بدر یا "Waxing crescent" گفته می‌شود.
وقتی ماه یک چهارم مسیر خود به دور زمین را طی کرده باشد، ما می‌توانیم نصف طرف روشن شده ماه را ببینیم که به این حالت تربیع اول یا "First Quarter" گفته می‌شود. پس از آن می‌توانیم قسمت‌های بیشتری از روشنی ماه را ببینیم که تثلیث یا Waxing Gibbous نام دارد؛ در این مرحله فاصله زاویه‌ای ماه از خورشید ۱۲۰ درجه است. در نهایت دو هفته پس از ماه نو (New Moon) همه قسمت‌های ماه قابل رؤیت است که به آن ماه کامل، حالت بدر یا Full Moon گفته می‌شود؛ در این حالت خورشید و ماه در نقطه مقابل یکدیگر قرار دارند و زمین بین آن‌ها واقع شده است.
همچنان که ماه به حرکت خود به دور زمین ادامه می‌دهد، به خورشید نزدیک‌تر می‌شود و ما به تدریج قسمت کمتری از آن را می‌بینیم. این حالت تحدب به سمت محاق یا "waning Gibbous" نام گرفته است. تربیع آخر یا Last Quarter نیز زمانی اتفاق می‌افتد که ما می‌توانیم نصف طرف روشن ماه را در آسمان صبح ببینیم. بعد از چند روز ماه در حالت هلال به سمت محاق یا Waning crescent ادامه می‌دهد و پس از گذشت ۲۹ روز از ماه نو، یک بار دیگر طرف تاریک خود را به سوی زمین نشان می‌دهد.
نظر شما