به گزارش ایمنا، کوربین در واکنش به این شکست سنگین، با ناامیدانه توصیف کردن نتایج این انتخابات اعلام کرد در انتخابات‌های آینده هیچ‌گاه رهبری حزب کارگر را بر عهده نخواهد گرفت.
در دیگر سو بوریس جانسون از حزب محافظه‌کار در حالی به اکثریت دست یافت که بسیاری وی را ماکتی از ترامپ در بریتانیا می‌دانند؛ چه از حیث شکل و شمایل و رفتار و چه از نظر حمایت وی از سرمایه‌داری و رادیکالیسم، جانسون اعاده کننده ترامپیسم در انگلستان است.
درعین‌حال جرمی کوربین، رقیب جانسون را می‌توان با برنی سندرز، نامزد حزب دموکرات در انتخابات ریاست جمهوری پیش روی آمریکا مقایسه کرد. گرایش‌های سوسیالیستی هر دو، مواضع مخالف با عربستان و رژیم صهیونیستی، عدم همراهی با طرح‌های فشار حداکثر علیه ایران، حمایت از برنامه‌های گسترش بیمه‌های درمانی و اجتماعی برای اقشار کم‌درآمد اجتماع و دغدغه‌های زیست‌محیطی، نقاط مشترک سندرز و کوربین به‌حساب می‌آیند.
شکست قاطع کوربین نشان داد، بمباران شدید رسانه‌ها در هفته‌های گذشته علیه وی، رأی‌دهندگان را با نوعی مغزشویی نامحسوس مواجه کرده است. کوربین که در سال ۲۰۱۷ یکی از بهترین بردهای معاصر حزب کارگر را رقم زده بود، اینک با بدترین شکست این حزب از ۱۹۳۵ مواجه شده است. وی در واکنش این هزیمت بزرگ گفت: «این به وضوح شبی ناامیدکننده برای حزب کارگر است. در کارزار انتخاباتی ما یک مانیفست امید و همبستگی ارائه دادیم؛ مانیفستی که امید داشت بی‌عدالتی‌ها را اصلاح کند.»
باوجوداین ادبار عمومی علیه جریان انقلابی کوربین در بریتانیا، آنچه همچنان امیدوارکننده مانده دانستن این نکته است که کوربین و سندرز به‌عنوان رقبای جدی در انتخابات دو کشور پرچم‌دار سرمایه‌داری در جهان مطرح‌شده‌اند؛ امری که پنجاه سال پیش حتی فکر کردن به آن هم دور از ذهن به نظر می‌رسید.
**عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد شهرضا
نظر شما