رامین پراندوخ در گفت و گو با خبرنگار ایمنا با بیان اینکه رشد پیوسته میزان ترافیک در اواخر قرن بیستم به یکی از چالش های مدیریت شهری در ساماندهی حمل و نقل درون شهری تبدیل شده است، اظهار کرد: بی شک افزایش تعداد خودروهای فعال شهر و تردد روزانه آنها در جاده های شهری، مسیر رسیدن شهرداری ها به توسعه پایدار شهری را تا حدودی دشوار و طولانی کرده و هر یک از شهرهای جهان که بتواند بر این معضل غلبه کند، قادر خواهد بود مسیر کوتاهتری برای رسیدن به توسعه پایدار داشته باشد.
وی افزود: بسیاری از کارشناسان معتقدند افزایش تعداد خودروهای موجود در شهر در سال های اخیر تنها بر میزان جابجایی کالا و مسافر در شهرها تاثیر گذاشته و تغییرات اقتصادی خاصی برای شهر نداشته و این در حالی است که تحقیقات نشان می دهد افزایش خودروها و بالارفتن میزان آلودگی محیط زیست شهر ها تاثیر مستقیمی بر افزایش مسیر رسیدن شهرها به توسعه پایدار دارد و نمی توان نقش حل و نقل عمومی در کاهش این مسیر را نادیده گرفت.
این کارشناس اقتصاد شهری با بیان اینکه هزینه های شهرداری برای توسعه حمل و نقل عمومی نوعی سرمایه گذاری زیست محیطی است، خاطرنشان کرد: تامین مالی پروژه های توسعه ای سیستم مدیریت شهری در حوزه حمل و نقل عمومی باید از سوی دولت و از محل اعتبارات محیط زیستی صورت بگیرد زیرا توسعه این حمل و نقل در بسیاری از مواقع نه تنها هیچ درآمدی برای شهرداری به همراه ندارد، بلکه هزینه های جاری و بلند مدت شهری را به صورت گسترده ای افزایش می دهد.
پراندوخ اضافه کرد: یکی دیگر از راهکار های نادیده گرفتن طولانی شدن مسیر توسعه پایدار از طریق افزایش تعداد خودروهای شهر، استفاده از روش های نوین برای تجهیز دستگاه های حمل و نقل عمومی است و برای مثال بکارگیری روش های حمل و نقلی که در آنها از سوخت فسیلی استفاده نمی شود یک روش مناسب برای تسریع در مسیر توسعه پایدار شهری محسوب می شود.
وی ادامه داد: برقراری ارتباطات علمی و پژوهشی میان سیستم های مدیریت شهری و دستگاه های علمی، تحقیقاتی مهم همچون دانشگاه ها نیز راهکار دیگری برای ارتقای سطح علمی شهرداری در مسیر توسعه پایدار است و می تواند به طی شدن این مسیر در بازه زمانی کوتاهتری کمک کند؛ اغلب شهرداری های جهان با تاسیس دانشگاه های خصوصی به برقراری این ارتباطات می پردازند و با بورسیه کردن دانشجویان در دوران تحصیلات، نتیجه و حاصل سرمایه گذاری خود را پس از فارغ التحصیلی آنها خواهند دید.
این کارشناس اقتصاد شهری با بیان اینکه روش های برنامه ریزی حمل و نقل شهری از اواخر دهه ۱۹۶۰ میلادی آغاز شد، تصریح کرد: سیستم مدیریت شهری دیترویت ایالت میشیگان ایالات متحده آمریکا نخستین سیستم مدیریتی شهری است که به اقتصاد حمل و نقل عمومی در شهر فکر کرد و با تدوین قوانین و مقررات مالی دقیق توانست در ابتدای قرن بیست و یکم از خطوط توسعه پایدار شهری عبور کند همچنین روش های اقتصادی مختلفی را برای حفظ این توسعه بکار گیرد.
پراندوخ افزود: در سال های اخیر نیز برخی از شهرهای ایران همچون تهران و مشهد به فکر توسعه اقتصاد حمل و نقل عمومی در شهر افتاده اند و سعی می کنند با افزایش میزان مشارکت بخش خصوصی در این حوزه، میزان هزینه های شهرداری برای توسعه حمل و نقل عمومی را به حداقل رسانده و درآمدهای شهری از این طریق را افزایش دهند.
نظر شما