به گزارش خبرنگار ایمنا، رسول صدر عاملی عصر امروز- سه شنبه ۲۱آبان ماه- در نشست خبری فیلم "سال دوم دانشکده من" که به همت جمعیت سفیر دانشجویان دانشگاه صنعتی اصفهان و با حضوربازیگران این فیلم سها نیاستی و فرشته ارسطویی برگزار شد، اظهار کرد: فیلم سال دوم دانشکده من بعد از آخرین فیلم من " زندگی با چشمان بسته" بوده است وتقریبا ۹ سال بین ساخت این دو فیلم فاصله افتاد.
وی افزود: این فیلم ادامه همان جهان ساخته شده در فیلم های پیشین من است، در واقع کار های من به دو بخش تقسیم می شوند، دوره اول در دهه های۶۰و۷۰ است که منجر به فیلم هایی کاملا دراماتیک و ملودرام شد مثلا می توان به رهایی، گل های داوودی، پاییزان وقربانی شاره کرد ، دراین کارهایی که انجام می دادم متکی به قصه پردازی بود.
این کارگردان سینما ادامه داد: تا اینکه برای من یک توفیق اجباری پیش آمد که آن هم ۶ سال ممنوعیت از کار بود، اما فیلم سینمایی نساختم مثلا فیلم خواهران غریب را ابتدا قرار بود من کار کنم که به همین دلیل نشد و در این فاصله تعدادی مستند اجتماعی کار کردم .
صدرعاملی اضافه کرد: شش سال کار نکردن باعث شد که من مسائل نوع سینمایی که می خواهم کار کنم را مرور کنم و نتیجه آن دختری با کفش های کتانی وفیلم های پس از آن بود.
وی با اشاره به اینکه نام اولیه فیلم چشم عروسکی (چشمی که هیچ گونه حرکتی ندارد) بود، گفت: ویژگی فیلم سال دوم دانشکده من این بود که در آن من می توانستم کمی سینمای اجتماعی را به سینمای انسانی نزدیک کنم.
احمد بخارایی، جامعه شناس حاضر، در ادامه افزود: گاهی احساس می شود که فیلم نامه نویس کارگردان را هدایت کرده است وبرای این جمله ام استدلالی ندارم فقط نکته ای است که در خلال فیلم احساس کرده ام.
صدرعاملی ضمن تایید این نکته ادامه داد: در فیلم من ترانه ۱۵ سال دارم، برای ترانه تشکیل خانواده دارای اهمیت بود، اما سوال من این است که در سال ۹۸ در آشنایی های دختران وپسران همچنان این مسئله وجود دارد؟ خیر
وی اضافه کرد: آشنایی های بین دختران وپسران دم دستی، پیش پا افتاده و جنسیتی ترشده است، این روابط قوام نمی یابد ومنجر به تشکیل خانواده نمی شود در واقع من نوعی بی اعتمادی در نسل جوان می بینم.
این کارگردان با اشاره به اینکه گناه چنین بی اعتمادی ای به عهده نسل جوان نیست گفت: شرایط سیاسی واجتماعی ما است که چنین خروجی را در بردارد، نسل جوان به دلیل تکنولوژی روز به روز مدرن تر شد، اما سنت ها وزیستی که با خانواده خود دارد نیز یقه او را گرفته اند واین نوعی تناقض جدی است.
بخارایی بااشاره به نوآوری در فیلم من ترانه ۱۵سال دارم ، تصریح کرد: در این فیلم نوآوری وجود داشت، اما این بی اعتمادی که شما از آن سخن گفتید تقریبا دو دهه است که گریبان جوانان ما را گرفته است و یک مسئله اجتماعی قدیمی است در نتیجه گویی شما بعد از ماجرا دست به کار شده اید حال انتظار ما از رسول صدر عاملی این است که در همین ماجرا نیز نکته ای جدید را به ما بگوید.
صدر عاملی بیان کرد: اینکه شخصی فیلم خود را توضیح دهد کار درستی نیست اما این فیلم قصه بسیار سختی بود چراکه قصد بیان سخنان بزرگی را داشت وسعی داشت موضوعی ساده را به درستی مطرح کند اما به نظر می رسد که این فیلم در بخش هایی به درستی در نیامده است ونیاز به توضیح دارد.
وی افزود: من معتقد به فیلم هنری و فیلم تجاری نیستم سینما، سینما است و در هر ژانری که باشد یا مخاطب را شگفت زده می کند یا خیر در واقع می خواهم بگویم راز ماندگاری سینما در تنوع آن وانواع نگاه هایی که به آن می شود، است اما من روی این مسئله تاکید دارم که کاراکتر این فیلم مخاطب نوجوان وجوان را درگیر کرده است.
این کارگردان ادامه داد: سینمای خوبی که مخاطب را به فکر فرو ببرد سینمایی است که از زیست فیلمساز ونویسنده ی آن برخیزد واین اولین بار است فیلمی را کار می کنم که قصه آن از من نبوده است.
صدرعاملی اضافه کرد: به نظر می رسد که من دربرخی از بخش های این فیلم محافظه کارانه رفتار کردم وبخشی از ابهامات این فیلم شاید به علت محافظه کاری من بوده است که این مسئله هم به کاراکتر شخصی من باز می گردد.
در ادامه بخارایی بیان کرد: در جامعه ما بین دو نسل شکاف وجود دارد واین فیلم هم این شکاف را بازنمایی می کند واین بازنمایی درست رسالتی است که به عهده فیلمساز است و در این فیلم به درستی انجام گرفته است.
این جامعه شناس ادامه داد: این فیلم نشان می دهد که جامعه وجوانان ما در حال درجا زدن هستند، در این فیلم بین کاراکترها دیالوگ نبود ومدادم تضادها را نشان می داد واین نبود دیالوگ در هرجامعه ای اوج گسست آن است.
کارگردان این فیلم در ادامه گفت: چیزی که من را خوشحال می کند این است که اگر زمانی فیلم هایم دوره شدند یک سند واقعی از دوران خود باشند چراکه باید مردم اوضاع دوره های پیش از خود را بدانند برای مثال ممکن است سخنانی نادرست در باره انقلاب اسلامی در کشور ما گفته شود، اما اوضاع آن زمان به گونه ای بود که نیاز جامعه ایران انقلاب بود وبسیار بعید است که۹۸درصد از پدران شما اشتباه کرده باشند.
صدرعاملی افزود: این فیلم ها نشان زمان خود هستند که دوران خود را ثبت می کنند و به عقیده من لازم است که بمانند تا فرزندان آینده از اوضاع دوران فعلی آگاهی یابند.
وی ادامه داد: فیلم سال دوم دانشکده من فیلمی است که نمی توانید آن را از یاد ببرید، این فیلم ذهن مخاطبان را درگیر می کند وباب گفت وگو را باز می کند، اگر یک خانواده این فیلم را ببینند حتما چند ساعت در باره آن به گفت وگو خواهند پرداخت.
نظر شما