به گزارش خبرنگار ایمنا، رضا خلیلی ورزنه دبیر انجمن دوستداران میراث فرهنگی و طبیعی ورزنه و دوستدار محیط زیست به مناسبت ۱۸ مهرماه روز نکوداشت زاینده رود، یادداشتی را در اختیار خبرگزاری ایمنا قرار داده که متن آن در ادامه می خوانید:
"طی تحقیقات و کاوش‌های جدیدی که توسط هیئت باستان شناسی دانشگاه هنر اصفهان در تابستان ۹۸ و ۹۷ انجام شد، بقایا و آثاری از زندگی انسان در زیر حوضه آبریز گاوخونی یافت شده که قدمت سکونت انسان در این منطقه را به حداقل ۵۰۰۰ سال پیش نسبت می دهند. این سابق به چه دلیل می تواند باشد؟! واضح است اگر مطالعه ای در تمدن‌های ما قبل تاریخ داشته باشیم، می بینیم که دجله و فرات و نیل و سند و ... همه تمدن‌های کهن را در اطراف خود بوجود آورده اند.
بله ما هم از این موهبت استثنا نبوده ایم، زاینده رود مادر این تمدن است که در مسیر خود از سرچشمه تا تالاب تمدنی به این وسعت و قدمت به وجود آورده و امروز می‌خواهیم روزش به بهانه ۱۸ مهر گرامی بداریم.
متاسفانه هنوز به این باور عمومی نرسیده ایم که در حق این مادر ظلم کرده ایم که البته به خودمان ظلم کرده ایم. ورزنه به خاطر وجود تالاب گاوخونی از هزاران سال پیش موقعیتی استراتژیک داشته و تنها کاروانسرای کتیبه دار از ۹۹۹ کاروانسرای صفوی یعنی کاروانسرای خرگوشی در مسیر این راه تجاری قرار داشته است و اگر بخواهیم از تاریخ این تمدن صحبت کنیم وقت زیادی را می گیرد و همان تمدنی که توسط زاینده رود شکل گرفته با نابودی آن زندگی نیز رخت بر خواهد بست.
همه عوامل در این مادرکشی دست بدست هم داده اند، از عدم اجرای قوانین شورای عالی آب توسط دولت گرفته تا عوامل تغییر اقلیم و تجاوزات بالادستی به رودخانه!
طبق قوانین خلقت و طبیعت شما از هر دستی می دهید از همان دست خواهید گرفت؛ زمانی که رودخانه پر از آب بود، چاه‌ها و قنات‌ها و سایر منابع پر بود و همه از این خوان گسترده بهره می بردند از پرندگان مهاجر فصلی و عبوری و محلی گرفته تا گله های آهو و گورخر ایرانی و دامپروران و کشاورزان حاشیه تالاب. اما اگر کمی به خود آئیم در این اقلیم امروز انسان تنها مانده، از آن هیاهوی حیات وحش دیگر خبری نیست و ما بسیاری از گونه‌های حیات وحشمان را از دست داده ایم. بعضی گونه‌های حفاظت شده و در معرض خطر و زمین‌های کشاورزی‌مان در شاخ کنار به شوره زاری تبدیل شده است.
نشانه‌های خطر بیخ گوشمان است! دیگر مثل گذشته شاهد مهاجرت میلیونی پرندگان نیستیم. راستی چه زمانی می‌خواهیم به خود بیاییم و دست از تجاوز به حریم خلقت و کائنات برداریم و سایر موجودات در سایه خودخواهی ما از بین بروند این قهر طبیعت است که به ما برمی گردد.
خیلی دور نمی‌رویم بهار ۹۸ که سیلابی به سمت گاوخونی رها بود را نتوانستیم ببینیم و به آن تجاوز کردیم و متاسفانه برخی افراد نا آگاه با برداشت سیلاب در مسیر به این دلیل که آب شیرین حیف است در رسیدن آب به گاوخونی اختلال ایجاد کردند.
از ماست که بر ماست شاید خشم طبیعت آغاز شده یا اگر این رویه تجاوز به طبیعت ادامه یابد، شیوع بی رویه "سالک" آغاز خواهد شد آن هم از نوعی که مداوای آن زمان و هزینه زیادی را از مردم و دولت می گیرد، بیماری‌های غیر واگیر مثل سرطان و غیره و درآمدی را که از حقابه محیط زیستی بدست خواهیم آورد چند برابر پس خواهیم داد.
بیاییم در این پاییز ۹۸ که مجدد قدری آب برای گاوخونی رها شده به خاطر در امان بودن خودمان از خشم طبیعت و ریزگردها از این آب محافظت کنیم و هرکدام از ما یک مامور محیط زیست باشیم و کمک کنیم آب به تالاب برسد زیرا که اگر این پیکر مجروح و نیمه جان و تب دار گاوخونی جان بدهد، مرگی است که شیون ناشی از آن می تواند جغرافیایی به وسعت ایران را عزادار کند.
پس به مناسبت ۱۸ مهر روز نکوهش زاینده رود، زندگی ساز همه مان، کمک کنیم تا این آب برداشت نشود و به دامان گاوخونی خشک و تشنه برسد و در صورت برداشت و تجاوز به حقابه محیط زیستی تالاب و رودخانه سریعا به مسئولان مربوطه اطلاع دهیم.
سال‌ها در طلب جام جم از ما می کرد/آنچه خود داشت زبیگانه تمنا می کرد/ گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است/طلب از گمشدگان لب دریا می کرد"
نظر شما