امیر شفیعی در گفت وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: تجربه تهیه طرح‌های شهری برای شهرهای ایران در چندین دهه حاکی از آن است که طرح‌های شهری باید چند بعدی باشد در حالی که این برنامه‌ها تا کنون تک بعدی بوده و بیشتر به جنبه‌های کالبدی شهر پرداخته است.
وی افزود: در این راستا تعریض خیابان، جانمایی فضاها، مکان‌ها و زیرساخت‌های شهری بیشتر از سایر ابعاد شهر از جمله ابعاد اقتصادی، اجتماعی و سیاسی مورد توجه قرار گرفته و در قوانین مربوطه نیز تعریف درست و دقیقی از برنامه‌ها نشده است.
این دکترای شهرسازی خاطرنشان کرد: حتی در بعد کالبدی نیز در این برنامه‌ها منافع گروه‌های مختلف از جمله مردم در طرح‌های شهری در نظر گرفته نشده است و تهیه کنندگان برنامه‌های شهری بدون توجه به منافع افراد اقدام به تغییرات کالبدی می‌کنند.
وی تاکید کرد: بخش عمومی شهر باید در قبال منافع و مضراتی که برای مردم و گروه‌های مختلف ایجاد می‌کند مالیات دریافت کرده یا غرامت بپردازد در حالی که برای تحقق این مهم موانع سیاسی و قانونی وجود دارد.
این دکترای برنامهریزی شهری و منطقه‌ای با بیان اینکه بخشی از مسائل شهری با تغییر قانون اصلاح می‌شود، افزود: تاکنون تقریبا مشارکت همه گروه‌های ذی نفع و ذی نفوذ در روند تهیه طرح‌های شهری نادیده گرفته شده است که باید مدنظر قرار بگیرد.
شفیعی با بیان اینکه طرح جامع و طرح تفصیلی لزوما در راستای یکدیگر قرار نمی‌گیرند، عنوان کرد: به طور مثال طرح جامع کلانشهر تهران چهارچوب و ویژگی‌های خاص دارد در حالی که طرح تفصیلی از آن چهارچوب و ویژگی‌ها تخطی کرده است.
وی ادامه داد: طرح تفصیلی شهر تهران در مواردی با طرح جامع دچار تعارض شده است در حالی که به صورت قانونی طرح تفصیلی باید در چهارچوب طرح جامع باشد، اما دلایل سیاسی در این مورد موجب شده تا تناقض‌هایی میان طرح جامع و تفصیلی به وجود بیاید.
این دکترای شهرسازی تاکید کرد: اگرچه طرح تفصیلی نسبت به طرح جامع همراه با جزئیات بیشتر و به صورت دقیق‌تری تهیه می‌شود و مقیاس تهیه نقشه‌های طرح تفصیلی یک به دو هزارم و مقیاس نقشه‌های طرح جامع یک ۱۰ هزارم است، اما دقت تهیه نقشه‌های طرح تفصیلی موجب اجرایی‌تر شدن آن نمی‌شود زیرا این طرح توجه کافی به ابعاد مختلف شهر ندارد.
نظر شما