جای خالی کاپیتان در داربی دلاکاپیتاله

به گزارش خبرنگار ایمنا، هر سفری پایانی دارد و سفر کاپیتان فرانچسکو جایی پایان یافت که از آن جا شروع شده بود. در رم و با همان پیراهن.

وقتی در مارچ ۱۹۹۳ برابر برشا با پیراهن رم به میدان رفت شانزده سال داشت و همان پیراهن را در میِ ۲۰۱۷ برابر جنوا در چهل ساله در آورد. او 7668 روز را با رم سپری کرده بود. فقط با یک پیراهن. 

سوت پایان آخرین بازی او در مستطیل سبز را که نواختند بغضش گرفت. برابر هزاران تماشاگر با چشمان خیس. بی تابانه راه رفت و گفت "می‌دونید اهل حرف زدن نیستم" و ادامه داد "احساس بچه بودن را که می فهمید، رویاپردازی را. ولی این رویا نیست. این زندگی واقعی ایه".

افتخارات باشگاهی اش در یک قهرمانی سری آ و دو جام حذفی خلاصه شدند، با این وصف او را با تعداد مدال ها و قهرمانی ها توصیف نکردیم. فرانچسکو شمایل رم بود، با چهره و اندامی شبیه مردان آثار میکل آنژ. قوی پنجه با پاهایی آهنین، چشمانی نافذ و بینی به دقت طراحی شده. 

او خودش را در طوفان بازیکنان و مربیانی که آمدند و رفتند باز تعریف کرد؛ تیم تک مهاجم، تیم دو مهاجمه،  تیم سه مهاجمه، مهاجم سایه، مرد میانی تهاجمی جلوی مدافعان، بازیکن گوش، شوت زن، ضربه آزاد زن، پاسور، بازیساز،... توصیف تاکتیکی اش دشوار بود، خیلی زیاد..

شب گذشته در حالی که داربی دلاکاپیتاله در المپیکو برگزار شد جای کاپیتان توتی، به عنوان یک رهبر خالی به نظر می رسید. کسی که در وسط زمین و حتی بیرون از زمین با بازوبند کاپیتانی و همان کاریزمای همیشگی بازیکنان را برای برد تهیج کند.

داربی دلاکاپیتاله با تساوی یک بر یک به پایان رسید. این درحالی بود که پس از ۶۲ دربی پیاپی، این اولین تقابل دو تیم بود که فرانچسکو توتی سمتی در رم نداشت. (به عنوان بازیکن یا مدیر)