به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، افسردگی مزمن (chronic depression) که به آن اختلال افسردگی مداوم نیز می‌گویند، روند آن به مدت دو سال طول می‌کشد و تقریبا سه تا شش درصد افراد سراسر دنیا در یک مقطع از زندگی خود، این بیماری را تجربه کرده‌اند. افسردگی مزمن فعالیت‌های روزمره فرد را مختل می‌کند، خطر خودکشی را افزایش می‌دهد و منجر به بروز اختلالات روانی می‌شود.
درمان افسردگی مزمن، بسیار دشوارتر از درمان افسردگی اپیزودیک شدید (episodic major depression) است و در آن احتمال پس‌رفت بیماری بیشتر است. بنابراین، مبتلایان به افسردگی مزمن، علاوه بر مصرف داروهای ضد افسردگی، روش‌های روان‌درمانی یا ترکیبی از هر دو، به یک درمان نگهدارنده نیاز دارند تا مطمئن شوند که علائم بیماری برنخواهد گشت. تا کنون تنها راه برای درمان افسردگی مزمن، سیستم روان‌درمانی تجزیه و تحلیل شناختی رفتاری (CBASP) است که در مقایسه با داروهای افسردگی، موفق‌تر عمل کرده است.
CBASP نوعی درمان رفتاری‌شناختی است که روان‌شناس از طریق آن به بیماران کمک می‌کند الگوهای فکری مخرب را که بر احساسات و رفتار آن‌ها اثر می‌گذارد شناسایی کرده و آن‌ها را تغییر دهند. این در حالی است که تمرکز روش درمانی حمایتی بر بهبود عزت نفس، انعطاف‌پذیری و سازگاری افراد است. گروهی از محققان دانشگاه "Freiburg" آلمان به تازگی تاثیر این دو روش درمانی را با هم مقایسه کردند.
آن‌ها برای نیل بدین هدف داده‌های ۲۶۸ فرد مبتلا به افسردگی مزمن را بررسی کردند. شرکت‌کنندگان به مدت ۳۲ جلسه در طول مدت ۴۸ ساعت تحت روش درمانی CBASP و یا روش درمانی حمایتی قرار گرفتند، سپس محققان نتایج این درمان‌ها را پس از یک یا دو هفته ارزیابی کردند.
یافته‌های جدید نشان داد هرچند پس از گذشت یک سال، نتایج روش CBASP بسیار موثرتر از روش درمانی حمایتی بود، اما این نوع روش درمانی یک تا دو سال پس از اتمام دوره درمان، تاثیرات خود را از دست داد. بنابراین افرادی که به افسردگی مزمن مبتلا بودند و با روش CBASP بهبود پیدا کردند، به درمان نگهدارنده نیز نیاز داشتند. به گفته محققان افرادی که با این شیوه درمن نشدند، باید ترکیبی از روش‌های درمانی دیگر مانند مصرف دارو را استفاده کنند.
نتایج این مطالعه در مجله Psychotherapy and Psychosomatics منتشر شده است.
نظر شما