به گزارش خبرنگار ایمنا، با حساب سال‌های نوجوانی و بیست سال بازی کردن روی چمن سبز تبعیض و بی‌عدالتی، طاقت فرسا است؛ به خصوص در باشگاه بزرگی مثل سپاهان که عنوان "شهرستانی" را بر پیشانی‌اش داغ زده‌اند؛ جایی که جان‌سخت‌ها دوام آورده‌اند و اسطوره شدند.
حسین پاپی تکنیک والایی نداشت، اما دریبل‌های ریز فوتسالی او در سبزی چمن خودنمایی می‌کرد! کفش طلا نگرفت و بهترین پاسور لیگ هم نشد، اما در تمام جام‌هایی که نسل طلایی سپاهان بالا برد، نقش داشت. او تنها بازمانده اخلاق از تنها نسل خلاق سپاهان بود.
همه جابجایی‌هایی که حسین در سپاهان و گذر زمان تجربه کرده بود، نشان از انعطاف و توازن او بود. بیشتر از نگاه فردی روحیه تیمی پاپی او را پای ثابت شش یا هفت نگرش متفاوت سرمربی داخلی و خارجی کرد. حسین برای سپاهان شماره ۳۰ به تن کرد. بعدها شماره ۱۵ خود را به امید ابراهیمی داد و در مقطعی که عماد رضا نبود، دوباره ۷ پوشید.
وقتی‌که با آرش افشین همبازی شد شماره ۱۰ را به او بخشید تا آرش قول آقای گلی بدهد. اولین پاس گل فصل را هم به او داد. بعدها در غیاب اسطوره ، امانت‌دار کودکان سندروم دان شد. دیوار خط دفاعی سپاهان بدون هادی عقیلی فروریخت، اما دیوار ۴۷ بی اسطوره نماند.
این تفاوت حسین با هر بازیکن دیگری بود. تنها تفاوتش؟ خیر؛ برای بازوبند کاپیتانی قصه به همین منوال گذشت. سابقه او بیشتر بود، اما از امید ابراهیمی تا احسان حاج صفی، رسول نویدکیا تا جلال‌الدین علی محمدی و این اواخر مهدی کیانی وارث بازوبندی بودند که یادگار کاپیتان محرم بود! نه مصاحبه نه فیس‌بوک و نه اینستاگرام! هیچ حاشیه مفید و غیرمفیدی برای او با سپاهان هم‌اندازه نبود!
با عبور از روزهای تاریک سپاهان او شوالیه تاریکی شد. یک‌شب قبل از شروع نیم‌فصل دومی که سپاهان پر بود از بازیکنان بدون استفاده، حسین از لیست سپاهان کنار کشید. با این دیدگاه که قرار است به سپاهان کمک کند؛ یک روز با حضورش، یک روز هم با رفتنش! با این عشق که هر بهانه‌ای را برای عدم موفقیت سپاهان بگیرد و با این وعده که به او قول دادند فصل بعد، دوباره به خانه بازمی‌گردد. با قراردادی احتمالاً سفید!
قرارداد حسین اگر با سپاهان سفید نباشد با هوادارانش «سفید» هست. برای هوادارانی که بازی و اخلاق او را به یاد دارند تعصب و اعتقاد او محرز است. هنوز هم نام حسین پاپی در بزرگ‌ترین کری خوانی‌های ما نقش دارد. در هتریک قهرمانی ، در جام باشگاه‌های جهان، در پاس گلی که برای محمود کریمی لقب «آتیش پاره» و برای ما «شب رؤیایی» ساخت. نام او در تصاحب همه جام‌هایی که در یک اتاقک شیشه‌ای، آن روبروی درب ورودی باشگاه محبوس شده‌اند می‌درخشد. همنام با خدایگان عشق و فوتبال و هرچه که داریم. حسین تا ابد نه، اما سپاهان تا ابد به امثال او نیاز دارد. فراموششان نکنیم!
یادداشت از: مجتبی فدایی
نظر شما