شهر موش‌ها؛ تداوم یک نوستالژی

به گزارش خبرنگار ایمنا، فیلم سینمایی شهر موشها نسخه سینمایی سریال مدرسه موشها بود؛ بر خلاف سریال که هدف اصلی‌اش ترغیب کودکان برای رفتن به مدرسه بود، این فیلم سینمایی، شکل و شمایل جدی‌تر و پیوسته‌ای به خود گرفته بود و با همان شخصیت‌های مدرسه موشها، اهالی شهر را برای رو به رو شدن با یک بحران، آماده می‌کرد.

داستان شهر موشها از زمانی آغاز می‌شود که شهر آرام قصه، مورد حمله یک گربه سیاه، که اهالی شهر او را "اسمشو نبر" خطاب می‌کنند، قرار می‌گیرد و موش‌ها باید برای نجات جان خودشان، قبل از رسیدن "اسمشو نبر" خانه‌های خود را ترک کنند و یک مکان امن را برای ساختن شهر جدید پیدا کنند.

هنگامی که اهالی شهر، خانه‌هایشان را ترک می‌کنند، مجبور می‌شوند که مسیر بچه‌ها را از پدر و مادرشان جدا کنند تا خانواده‌ی موش‌ها، زودتر سرپناهی را پیدا کنند و شهر را بسازند. به همین خاطر بچه موش‌ها به همراه آشپز باشی و آقای معلم، از مسیر طولانی و خطرناک‌تری سفرشان را آغاز می‌کنند و سرانجام همین بچه موش‌ها، آن گربه سیاه را فراری می‌دهند و با خیال راحت، به سمت شهر جدیدشان می‌روند.

ساخت یک فیلم سینمایی عروسکی آن هم در بحبوحه جنگ در دهه شصت، کار راحتی نبود. شهر موش‌ها نه تنها یک فیلم بلند عروسکی بود، بلکه بر روی پوسترش نوشته شده بود:"رنگی-واید اسکرین". یک فیلم عروسکی که از محیط استودیو خارج شده بود؛ مرضیه برومند و محمد علی طالبی، با جسارت هر چه تمام، یک عالم بچه موش عروسکی را به میان کوه و دشت بردند و فیلمی مناسب اندازه‌های پرده‌ی سینماها خلق کردند.

شهر موش‌ها شخصیت‌هایی داشت که ویژگی‌هایشان تا مدت‌ها در ذهن همه ماندگار شد؛ موشی به نام "کپل "که خوراکی‌های همه‌ی بچه‌ها را می‌خورد، لحن خاص "آقای معلم"، گوش‌های همیشه هوشیار" گوش دراز" و دم بلند و باریک "دم دراز" که به دور گردن موش زودرنج و حساسی به نام "نارنجی" می‌پیچید و حرص او را در می‌آورد.

شهر موش‌ها، برای بچه‌هایی ساخته شده بود که تخیلات و رویاهای دنیای کودکی‌شان، زیر آوار جنگ بود. ترانه‌های ماندگار شهر موشها، مانند مرهم بود بر روی صدای آژیر قرمز دوران جنگ و از همه مهم‌تر، شهر موش‌ها، به مخاطبینش مفهوم "آرمانشهر" را می‌رساند. جایی که برای رسیدن به آن، باید متحد بود، رنج و وحشت را تحمل کرد تا به آرامش رسید.

مرضیه برومند به عنوان یک پشتوانه محکم برای سینمای کودک محسوب می‌شود. گروهی که برومند با آنها همکاری کرد، مثل حمید جبلی، ایرج طهماسب، عادل بزدوده، آزاده پور مختار و مریم سعادت، همگی از متخصصین هنر عروسک گردانی بودند که راه ارتباط با عروسک را می‌شناختند. جانی که برومند و عروسک‌هایش به موش‌های ابری شهر موش‌ها بخشیدند، بعد از گذشت سه دهه، همچنان در ذهن همه زنده است.