به گزارش خبرنگار ایمنا، ابراهیم موسی پورنشلی، مورخ اجتماعی در این نشست گفت: همواره مورخانی بودهاند که به مسائل اجتماعی توجه داشته باشند؛ هیچ کدام از آنها از بطن جامعه و شرایط حاکم در آن جدا نبودهاند و بخشی از آن را نگاشتهاند.
وی با بیان اینکه در غرب، تاریخ اجتماعی را یک علم جدید میخوانند تصریح کرد: این علم در ایران نیز علمی جدید است، اما به صورت اساسی تاریخ نگاری با تاریخ اجتماعی آغاز شده است. در دهه ۱۹۶۰ نخستین دپارتمان تاریخ اجتماعی در آمریکا شکل میگیرد. در ایران نیز در سال ۱۳۷۰ مطالعات تاریخ اجتماعی آغاز شد. این علم در ایران یک دانش ۵۰ ساله جدید است و ضوابط و مقررات مربوط به آن مدون نشده و در تاریخ شناسی اجتماعی کتابهای زیادی وجود ندارد.
این مورخ اجتماعی ادامه داد: به یقین میتوان گفت که درباره تاریخ جهان اسلام محتوای بیشتری نسبت به تاریخ اجتماعی در دست داریم. تاریخ اجتماعی از جنبشی برای کشف مردم آغاز شد. منضبط نبودن دادههای این دانش برای ما فرصتی برای پیشروی در سامان دهی به این علم به وجود میآورد.
موسی پور با بیان اینکه با تلاش فراوان میتوانیم منابع خوبی در زمینه تاریخ اجتماعی تدوین کنیم گفت: وقتی از تولید، توزیع و تنوعات روابط بین اجزاء جامعه و روابط اجتماعی سخن میگوییم درواقع از تاریخ اجتماعی سخن گفتهایم. این تاریخ با تاریخهای سیاسی، اقتصادی و... متفاوت است. برای مثال در تاریخ اجتماعی میخوانیم که عصار خانههای اصفهان چه تاثیری بر محیط اطراف خود داشتهاند، چه میزان درآمد حاصل میکردند، چرا در اصفهان عصارخانه زیاد است و سئوالاتی از این قبیل که به بررسی محیط و جامعه میپردازد.
وی ادامه داد: بررسی اتفاقات تاریخی، مانند قرار نگرفتن شغلهایی مانند علافی، بزازی در جوار مغازههای آهنگری یا چرایی ساختار کارگاههای آهنگری به صورت عمیق از مباحث علم تاریخ اجتماعی است.
این مورخ اجتماعی افزود: منابع دادههای اجتماعی در یک منبع واحد وجود ندارد و این دادهها را از تمام کتب موجود در کتابخانهها به دست میآوریم. این دادهها در کتب ادبی باید دارای گزاره تاریخی باشد در غیر این صورت قابل قبول نیست.
این مورخ در خصوص باورهای تاریخی اجتماعی بومی در مناطق مختلف گفت: تا پیش از این بسیاری از باورهای عامیانه را رد میکردیم اما اکنون حتی بیربطترین اطلاعات را نیز ثبت میکنیم. تا اگر سرنخهایی پیدا کردیم بتوانیم در مطالعات بعدی استفاده کنیم.
نظر شما