حفظ گنجینه‌های سبز برای فردایی روشن

به گزارش خبرنگار ایمنا از شهرستان سمیرم، به نیمه‌های اسفند که می‌رسیم روز دوستی با طبیعت و آشتی با درختان در خاطره ها زنده می‌شود، روزی که باید پاسداشت استوار قامتان سبزپوش را، چراکه وجودشان با وجود بشریت گره خورده است. ما انسان ها بارها و بارها از وجود این نعمات الهی استفاده کرده و شاید به راحتی از کنارشان گذشته‌ایم. همه ما در سایه سار این درختان لحظاتی را آسوده و دغدغه های خود را فراموش و از عطر خوش بوته‌های گل در جای جای شهر استفاده کرده‌ایم و قامتشان را بریدیم تا چوب به دست آوریم و برگ و میوه هایش را چیده‌ایم تا نیازهایمان را برطرف کنیم.

و اما امروز روزی برای اندیشیدن به این موجودات زنده است تا با کاشت درختانی بیشتر در جای جای این سرزمین خاکی اندکی از درد هایی که به جانشان روا ‌داشته‌ایم را تسکین دهیم. امروز روزی متفاوت از دیگر روزهای سال است همه به رنگ طبیعت در می‌آییم تا این گنجینه سبز را برای آیندگان حفظ کنیم.

چرا ۱۵ اسفند؟

نخستین بار در سال ۱۸۷۲ میلادی، فردی به نام جولیوس استرلینگ مورتون (J.Sterling Morton) که در ایالت نبراسکا در آمریکا زندگی می کرد به فکر این افتاد که روزی را در تقویم به درختکاری و منابع طبیعی اختصاص دهد. در آن زمان تاریخ ۱۰ آوریل به این منظور در نظر گرفته شد و مردم بیش از یک میلیون درخت را کاشتند. بعد از مدتی این تاریخ به آخرین جمعه ماه آوریل منتقل شد و از آن به بعد کم کم دیگر کشورها همچون ایران نیز وارد این عرصه شدند و روزی را با عنوان روز درختکاری وارد تقویم خود کردند.

از روز درختکاری که بگذریم هفته منابع طبیعی را در پیش داریم که به جرات می‌توان گفت این هفته جشن تولدی برای درختان است. آب، خاک، جنگل و مرتع را با عنوان منابع طبیعیِ تجدید شونده می شناسیم که به عنوان بستری برای حیات انسان ها و زیربنای توسعه پایدار جوامع شناخته می شوند. این منابع نه تنها به نسل امروزی، بلکه به آیندگان نیز تعلق دارند و نیازمند حفظ و نگهداری هستند. در این میان منابع تجدید ناپذیر نیازمند توجه بیشتری هستند چرا که در صورت نابودی هیچ گاه نمی توان آنها را احیا کرد و هیچ اثری از آنها برای نسل بعدی باقی نمی ماند.

این منابع، تکیه گاهی مطمئن برای توسعه اقتصادی و اجتماعی، بستری برای رونق کشاورزی، زمینه ای برای اشتغال، منبعی برای تولید چوب، زیستگاهی برای گونه های گیاهی و جانوری، منبعی برای تولید اکسیژن و تفرجگاهی برای گذران اوقات فراغت به وجود می آورند و دارای اهمیت بسیار زیادی هستند.

انسان و طبیعت دو متهم تخریب منابع طبیعی

انسان و طبیعت دو متهم اصلی تخریب منابع طبیعی در جهان به شمار می‌آیند که هر روز بیش از پیش در این مسیر ورود پیدا می‌کنند و از جمله می‌توان به آتش سوزی های طبیعی، سیل و زلزله، برخی از عوامل طبیعی اشاره کرد که انسان کنترلی بر روی آنها ندارد و جزوی از چرخه طبیعت هستند. در مقابل، انسان به روش های گوناگون، دانسته و ندانسته، به جان منابع طبیعی می افتد و آنها را به مرگ نزدیک و نزدیک تر می کند. بی احتیاطی جنگل نشینان، دامداران و آتش سوزی و عبور جاده ها از جنگل ها و مراتع، مدیریت اشتباه در عرصه منابع طبیعی و نبود آموزش صحیح تنها گوشه ای از اقدامات نادرست انسان هستند که به قطع درختان و آلودگی هوا منجر می شوند.

رابطه انسان و طبیعت کاملا دو طرفه است. اگر به آن احترام بگذارید و حفظش کنید مدت زمان بیشتری را به شما خدمت می کند؛ اما اگر آن را نادیده بگیرید به مرور زمان مرگ آن را رقم می زنید.

سمیرم در خطر است

سمیرم، سرزمین هزار چشمه که روزگاری نه چندان دور از منابع طبیعی بسیار خوبی برخوردار بود متاسفانه امروزه به علت حضور بی موقع عشایر و چرای زود هنگام دام، کاهش میزان بارش ها و خشکسالی های پی در پی منابع طبیعی متوسطی دارد که اگر به آن توجه نکنیم به زودی این میزان را نیز از دست خواهیم داد.

برداشت بی رویه گیاهان دارویی از کوهستان‌ها و فروش در بازارهای بومی و غیر بومی یکی دیگر از موضوعاتی است که با وجود اقدامات فراوان مسئولان امر در این شهرستان هنوز ادامه دارد و می طلبد که خود مردم به فکر بهبود و تقویت این منابع باشند.

دنیایی بدون درخت

درختان یکی از حیاتی ترین نقش ها را در حیات انسان ها و سایر جانداران ایفا می کنند. آنها برای ادامه حیات از دی اکسید کربن استفاده کرده و به این وسیله هوا را پاک می کنند. هر درخت سالانه ۲۲ کیلوگرم دی اکسید کربن جذب و هوای پاک و سالم را به ساکنان زمین اهدا می کند.

حال دنیایی را بدون این منابع تصور کنید که نفس تان را بند می آورد، زمینی کویرگونه که هیچ سایه ساری برای در امان ماندن از تابش خورشید وجود ندارد، هوایی که نمی شود در آن نفس کشید و با هر دم گازهایی خطرناک به بدن ما راه پیدا می کنند، دیگر وسایل چوبی زینت بخش خانه هایمان نمی شوند و مداد یا کاغذی برای تحصیل فرزندانمان وجود ندارد و هزاران هزار امکانات و تجهیزاتی که با نبود این زندگان بی صدا در اختیار ما قرار نخواهد گرفت.

حرکتی ارزشمند

در روز درختکاری، همانطور که از نامش پیداست، باید نهالی در زمین کاشته شود. مردم دست به کار می شوند و با به راه انداختن گروه ها و کمپین های ویژه این روز، به کاشت نهال اقدام می کنند. سازمان هایی نظیر منابع طبیعی، شهرداری و ... نهال ها و درختچه هایی را به رایگان در اختیار مردم قرار می دهند تا در این حرکت ارزشمند مشارکت داشته باشند.

می شود با قدم ها و حرکت هایی کوچک جلوی یک فاجعه زیست محیطی را گرفت. کافیست حداقل همین یک هفته را صرف این منابع ارزشمند کنیم تا زمینی مناسب زندگی را به آیندگان خود تحویل دهیم. یادتان باشد این فقط ما نیستیم که از این درختان سهم داریم، نسل های آینده نیز باید بتوانند از وجود آنها بهره ببرند و به حیات خود ادامه دهند.

اما امیدواریم این حرکت‌های مثبت و خوب تنها به یک روز بسنده نشود و در تمامی سال این کمپ‌ها و گروه‌ها در جهت سبزی جامعه گام برداند تا روزگار خوشی را برای آیندگان رقم بزنیم تا مبادا امروز حقی از فرزندانمان ضایع شود.