صادق صیدبیگی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: با نیم نگاهی به سیمای امروز شهرهای ایران به وضوح می‌توان بی‌تحرکی شهروندان را در بخش‌های مختلف آن به ویژه در محلات قدیمی، بافت تاریخی و ناکارآمد شهری که اغلب در بخش های مرکزی و میانی شهرها قرار دارند مشاهده کرد، متاسفانه عوامل بسیاری سبب از بین رفتن هویت محله‌های شهری و نیز فراموشی جایگاه انسان و پیاده در شهر شده است .
وی ادامه داد: به دلیل وجود مشکلات عمده در پیاده‌روی از قبیل طراحی نامناسب پیاده‌روها، فقدان حفاظت‌های کافی از عابر پیاده در مقابل عوامل جوی و تهدیداتی که توسط وسایل نقلیه موتوری صورت می‌پذیرد، وجود آلودگی‌های هوا و صوت در خیابان‌ها، تجاوز کاربری‌های مجاور معابر پیاده به پیاده‌روها و استفاده نکردن از طرح‌های مناسب به منظور ترکیب حرکت سواره و پیاده در طی مسافت‌های عرضی و طولی خیابان، روز به روز از تعداد افرادی که تمایل به پیاده روی در شهر دارند کاسته شده و چه بسا شهروندان به دلیل خطرات بسیاری که در مسیر پیاده با آن روبرو هستند، ترجیح می‌دهند که حتی مسافت‌های بسیار کوتاه را با خودرو طی کنند.
این کارشناس برنامه ریزی شهری افزود: امروزه پیاده‌روی بهترین فعالیت و طبیعی‌ترین ورزش برای کسب آمادگی جسمانی و افزایش کارکرد اجتماعی و رفع اضطراب است که در دسترس همگان قرار دارد، بنابراین در راستای روشن شدن موضوع باید پیاده مداری تعریف شود؛ پیاده مداری حاصل ایجاد خیابان‌ها یا فضاهای رها از رفت و آمد سواره و اختصاص خیابان برای عابران پیاده است.
صیدبیگی خاطرنشان کرد: به طور مثال جاده لندن در نورویچ نخستین خیابانی در انگلستان بود که بر روی ترافیک سواره بسته و در سال ۱۹۵۷ پیاده مدار شد، هنگامی که در سال ۱۹۷۱ نخستین مکان عمومی در سیدنی استرالیا به منظور صرف استفاده عابران پیاده اختصاص یافت، سیاستمداران محلی مسئول همواره بر گفتن این جنبه مثبت تأکید داشتند که آن خیابان برای عابران پیاده باز شده بود، در ارتباط با این موضوع قابلیت پیاده مداری شامل میزان مطلوبیت محیط مصنوع برای حضور مردم، زندگی، خرید، ملاقات، گذران اوقات و لذت بردن از آن در یک پهنه است.
وی تاکید کرد: تنوع مردم و به ویژه حضور کودکان، سالمندان و افراد با ناتوانایی‌های خاص نشانگر کیفیت، موفقیت و سالم و بی خطربودن یک فضای پیاده مدار است، در این فضاها از طریق پیاده‌روی، امکان مشاهده مکان‌ها و فعالیت‌ها و احساس شور و تحرک زندگی و کشف ارزش‌ها و جاذبه‌های نهفته در محیط شهر برای شهروندان فراهم می‌شود؛ این پدیده از نظر ادراک هویت فضایی، احساس تعلق به محیط و دریافت زیبایی از اهمیت اساسی برخوردار است.
این کارشناس برنامه ریزی شهری تصریح کرد: نوشهرگرایی معتقد است خیابان ها و میادین باید برای پیاده روی ایمن و جذاب باشد و به شکلی طراحی شود که موجبات آسایش ساکنان را فراهم کرده و آن‌ها را برای پیاده روی تهییج کند، در این راستا حامیان عدالت اجتماعی، خواهان فراهم کردن شرایط مساعد برای پیاده روی و دلپذیر کردن آن برای افراد سالمند، زنان، کودکان افراد فقیر و معلول هستند؛ طرفداران محیط زیست نیز خواهان جایگزین‌هایی برای وابستگی به خودرو و آلودگی ناشی از تردد وسایل حمل و نقل هستند.
صیدبیگی خاطرنشان کرد: مهم‌ترین اهداف هر برنامه، ساماندهی پیاده رو شامل ایمنی و تامین امکانات جابه جایی پیاده برای افراد جامعه همراه با توجه به نیازهای جاری و آتی و تشویق، پیوستگی و دسترسی افراد به استفاده هرچه بیشتر از این امکانات می شود؛ همچنین مزیت های پیاده گرایی در سه بخش اثرات محیطی، اقتصادی و اجتماعی نهفته است.
صیدبیگی در زمینه تاثیر این سه مزیت گفت: اثرات محیطی پیاده گرایی می تواند به دلیل اینکه تعداد و عبور وسایل نقلیه کم می شود به آرام کردن و کاهش آلودگی هوا و صوت کمک کند، در مورد اثرات اقتصادی پیاده گرایی می توان گفت اتلاف بزرگ اقتصادی شامل آلودگی هوا، هزینه های پزشکی و دیگر میزان فروش مغازه های آن منطقه است؛ عابر پیاده با آزاد بودن و یا واهمه داشتن از ترافیک می تواند راحت و آسان تر خرید کند؛ از اثرات اجتماعی شامل خیابان های مخصوص عابر پیاده که در بسیاری از شهرها به عنوان محل تجمع فرهنگی و تفریحی عمل می کند به طوری که در آن مکان ها مردم همدیگر را ملاقات می کنند.
وی اضافه کرد: به طور کلی سه نوع طرح پیاده گرایی وجود دارد؛ "خیابان های عابر پیاده تمام وقت" که در این طرح ممانعت کامل از ورود وسایط نقلیه وجود دارد و معمولا خدمات و دسترسی سواره از خیابان های مجاور انجام می شود؛ "خیابان های عابر پیاده نیمه وقت" که ورود وسایط نقلیه در زمان های خاصی مجاز است و هیچ فضای پارکینگ در خیابان مجاز نیست؛ اما فضاهایی به عنوان بارانداز وجود دارد و سومین طراحی "خیابان با ترافیک کند" که در این نوع خیابان اولویت به عابر پیاده داده می شود، اما هیچ مانعی در مقابل وسیله نقلیه وجود ندارد، همچنین مسیرهای پیاده عریض هستند و فضاهای پارکینگ کاهش یافته است.
وی ادامه داد: روش های کند کردن سرعت ترافیک برای کاهش سرعت وسایط نقلیه استفاده می شود؛ برخی از این روش های استفاده از مسیرهای باریک تر برای سواره، استفاده از بافت ها و رنگ های مختلف در کفسازی است برای یادآوری کردن به رانندگان که شما در منطقه ترافیک کند قرار دارید .
این کارشناس برنامه ریزی شهری فعالیت فیزیکی و پیاده روی را الگویی از زندگی سالم شهری دانست و خاطرنشان کرد: وجود پیاده روها، پیاده راه‌ها، مراکز و میادین خرید پیاده و مسیرهای دوچرخه زمینه ساز بروز داشتن زندگی سالم است، همچنین توجه به موضوع امنیت و ایمنی در فضاهای شهری از طریق نورپردازی خیابانی و برنامه ریزی تداوم زندگی در فضاهای باز در ساعات خلوت مانند اواخر شب می تواند در زمان حضور شهروندان در این فضاها از طریق جلب مشارکت های عمومی به اداره جامعه کمک کند و به سلامت، نشاط و شادابی اجتماعی شهروندان منجر شود.
نظر شما