به گزارش خبرنگار ایمنا، جامعه ایران در چند دهه گذشته شاهد تجربه جنبشهای دانشجویی قدرتمندی بوده است؛ این جنبشها پیش قراول جنبشهای ملی و سراسری، از جمله نهضت ملی شدن صنعت نفت (۱۳۳۲)، انقلاب اسلامی (۱۳۵۷) و جنبش اصلاحی (۱۳۷۶) بودهاند، اما به نظر می رسد در سالهای اخیر با نوعی افول و عقب گرد مواجه شده و خاصیت پیشتازی و رهبری خود را از دست داده اند. در این راستا فرارسیدن ۱۶ آذر که در تقویم رسمی کشور با عنوان «روز دانشجو» ثبت شده فرصت و بهانهای است برای تحلیل و آسیب شناسی نقش و جایگاه تشکلهای دانشجویی.
جنبش دانشجویی دیگر پیشرو نیست
کوروش حیدری، دبیر کل انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی اصفهان در گفتو گو با خبرنگار ایمنا با اشاره به سیاستزدگی موجود در جامعه ودانشگاه، می گوید: مردم و دانشجویان به دلیل برآورده نشدن انتظارات خود، از سیاست دلزده شدهاند که البته بخشی از آن طبیعی و بخشی تبیین نشده است.
وی معتقد است مشکل امروز جنبشهای دانشجویی این است که دانشجویان حالت پیشرو بودن خود را نسبت به بیست سال گذشته از دست داده اند و در مسائل سیاسی، اجتماعی و فرهنگی حالت جنبشی و پیشرو بودن را ندارند و در واقع ظرفیت مطرح کردن مطالبهای که به یک مطالبه عمومی تبدیل شود، وجود ندارد؛ نخبگان سیاسی هم به همین مشکل گرفتار هستند.
حیدری در مقایسهای با سال های گذشته می گوید: قبلا به دلیل اعتبار و اعتمادی که دانشجویان و نخبگان در بین مردم داشتند، جامعه دنباله رو آنها بود، اما در شرایط فعلی برعکس شده است؛ در حال حاضر این مردم و صنوف هستند که در ابتدا مشکلات را مطرح می کنند؛ مانند مسائل کارگران هفت تپه، معلمان و یا روزنامه نگاران و ...
صحبت از آزادی بیان خنده دار است
وی ضمن اشاره به اینکه از لحاظ عملی و نظری دانشجویان عملکرد ضعیفی دارند، ادامه می دهد: همین امر باعث می شود که جنبشهای دانشجویی قابلیتهای گذشته را نداشته باشند و این امر در مسائل جدید هم نمود پیدا میکند. علاوه بر این ناامیدی و سرخوردگی از دیگر مسائل مبتلا به جامعه و دانشجویان است، دانشجویان به دلیل اینکه بازخورد و نتیجه ای از فعالیتهای خود نمی بینند، تمایلی به ادامه آنها ندارند؛ از این رو برخورد دولت هم بی تاثیر نیست.
دبیر کل انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی اصفهان معتقد است: دانشجویان هم باید به سمت مباحث کلان حرکت کنند؛ متاسفانه اولویت بندی دانشجویان با مردم تفاوت دارد و منطبق با مردم نیست و در نتیجه بازخورد مورد نظر را از جامعه نمیگیرند و این امر باعث سرخوردگی می شود.
وی در رابطه با وضعیت آزادی بیان در دانشگاهها می گوید: صحبت کردن در مورد آزادی بیان خنده دار است، اما در این مورد وضع دانشجویان باز بهتر از مردم است، حرف زدن در دانشگاه هزینه کمتری نسبت به جامعه دارد، متأسفانه به دلیل اینکه مشکلات زیاد شده، دچار خود سانسوری هم شدهایم.
فضای دانشگاه باید بازتر شود
سارا قهرمانی، دبیر انجمن راه امید دانشگاه اصفهان نیز با اشاره به باز شدن فضای سیاسی در سطح کشور و اینکه اجازه اصلاح به افراد داده نمی شود، می گوید: ما با وجود فضای خفقان سیاسی در کشور نمیتوانیم فضای مناسبی را برای فعالیتهای سیاسی دانشجویان فراهم کنیم؛ بنابراین به دلیل ایجاد فضای رعب و وحشت، در حال حاضر شاهد هستیم که استقبال دانشجویان به تشکلهای سیاسی دانشجویی از سال گذشته، کمتر شده است.
وی اولین گام را برای مشارکت بیشتر دانشجویان در مباحث سیاسی، ایجاد فضایی در دانشگاه با کرسی های آزاد اندیشی و تریبونهای مجوز دار عنوان میکند و میگوید: بر خلاف صحبتهای رهبری که به فضای باز سیاسی و آزادی بیان برای افراد مختلف تاکید دارند، شاهد اجرای چنین مباحثی در دانشگاهها نیستیم.
قهرمانی با تاکید براجرای بی کم و کاست قانون اساسی و آزادی بیان معتقد است که با توجه به اتفاقات اخیر در دانشگاه اصفهان(ناتمام ماندن ویژه برنامه «من بهشتی هستم» به دلیل حمله برخی اعضای تشکلهای دانشجویی)، انتظار داریم فضای دانشگاه بازتر شود.
وی می افزاید: لازم است خود مسئولان قائل به آزادی بیان باشند و به رقیبان خود فرصت صحبت و دفاع بدهند، همیشه حکومت عقلانی پیروز بوده و اگر به اندیشه های خود باور داریم، با باز کردن فضا برای شنیدن صدای مخالف، می توان این برتر بودن را نشان داد.
به گزارش خبرنگار ایمنا؛ شهادت احمد قندچی، آذر (مهدی) شریعترضوی و مصطفی بزرگنیا، دانشجویان دانشکده فنی دانشگاه تهران، پیوستن به حرکت بزرگی بود که نتیجه آن در بهمنماه سال ۵۷ رقم خورد. شانزدهم آذرماه به یاد این ۳ شهید راه آزادی کشور به نام روز دانشجو نام گذاری شد تا هم قدردانیای باشد از آنها و هم نشانی باشد از اینکه دانشجویان ایران هیچگاه نسبت به اتفاقات و مسائل سیاسی داخلی و بینالمللی بیتفاوت نیستند و در کنار تحصیل و موفقیتهای علمی با مطالبهگری و ارائه راهکار به مدیریت کشور کمک میکنند.
نظر شما