به گزارش خبرنگار ایمنا از شهرستان شهرضا، هشت سال بیشتر نداشت که چشمانش را بر اثر یک شوک عصبی از دست داد، پدر و مادرش برای بینا شدنش تمام تلاش خود را کردند، اما علم پزشکی دیگر قادر نبود دیدگان او را به جهان بگشاید.
روزگاری از دیدن پاییز هزار رنگ و گلستان بهاری و سیمای دل‌افروز پدر و مادر لذت می‌برد، اما به یکباره تنها کرانه بی‌انتهای سیاهی میهمان چشمان او شد؛ ولی فراز و نشیب‌های زندگی، عزم پولادین او را سست نکرد، تسلیم بیماری نشد و زندگی را در آوردگاهی جدید ادامه داد. دوران تازه‌ای که هر چند بسیار سخت بود، اما توانمندی‌های او را به دیگران ثابت کرد.
این جوان با اراده متولد ۱۳۶۲ است و پس از گذران ۳۵ بهار از زندگی، اکنون بر قله‌ای از افتخارات ایستاده است؛ لیسانسه ادبیات فارسی از دانشگاه پیام نور شهرضا است؛ اما آنچه نام او را بر سر زبان‌ها انداخت، توانایی خارق‌العاده‌اش در ورزش بود؛ توانایی که حالا نام "مهدی رومیفرد" را در زمره مدال‌آوران ایران در عرصه بین‌المللی قرار داده است.
دارنده نخستین مدال پارا آسیایی شهرستان شهرضا گلایه‌اش تنها از روزگار نیست، او با مشکلات مالی بسیار هر روز دست و پنجه نرم می‌کند، و هر روز منتظر نیم نگاهی از سوی مسئولان است.
خانه کوچکی دارد در محله "آیت‌الله طالقانی" شهرضا، که با هزار قرض و بدهی تهیه کرده است. بعد از آنکه نابینا شد، گاهی حوصله‌اش سر می‌رفت، ناراحت می‌شد، اما همه اینها باعث نشد تا در برابر سختی‌ها سر خَم کند، برای فرار از تنهایی کُنج خانه به فکر ورزش کردن افتاد.
آن سال‌ها در شهرضا تازه رشته "گلبال" ایجاد شده بود، اما چون جثه ضعیفی داشت در آن ورزش موفق نبود، اما انگیزه خود را از دست نداد؛ به اداره بهزیستی رفت و خواست که راهنماییش کنند تا ورزش دیگری را انتخاب کند.
مسئولان بهزیستی چند رشته را معرفی کردند، اما چون کلاس‌های آموزشی و آمادگی آن‌ها در اصفهان برگزار می‌شد و او پول کافی نداشت، نمی‌توانست به اصفهان رفت و آمد، کند. یکی از مسئولان بهزیستی رشته ورزشی شطرنج را معرفی کرد و از آنجا که قبلا برادر و خواهرش در خانه شطرنج بازی می‌کردند و او آشنایی کمی با این رشته داشت، پیشنهاد را پذیرفت و اینگونه شد که وارد دنیای شطرنج شد.
آنچه می خوانید گفتگوی خبرنگار ایمنا با مهدی رومیفرد قهرمان پارا آسیایی است.
از نخستین تجربه حضورتان در مسابقات شطرنج بگویید.
نخستین بار در سال ۸۲ در مسابقات انتخابی استان شرکت کردم و مقام نخست را هم کسب کردم، بعد به مسابقات کشوری راه پیدا کردم و در نخستین تجربه حضورم در رقابت‌های ملی، دوم شدم.
تاکنون چند عنوان قهرمانی کسب کرده‌اید؟
از حدود شش سال گذشته مسابقات استانی برگزار نشده، اما به غیر از عناوین استانی و شهرستان، تاکنون بیش از ۴۰ عنوان برتر در مسابقات کشوری کسب کرده‌ام.
چگونه به مسابقات جاکارتا راه پیدا کردید؟
هرسال حدود ۸۰ نفر در مسابقات کشوری شرکت می‌کنند و در پایان این رقابت‌ها، برگزیدگانی از رده‌های برتر با نظر کمیته فنی انتخاب و به اردوی آمادگی تیم ملی دعوت می‌شوند و باز هم با برگزاری مسابقاتی افراد برتر را از بین این ورزشکاران جهت عضویت در تیم ملی انتخاب می‌کنند.
من در مسابقات کشوری دوم شدم و در مسابقات انتخابی تیم ملی، سوم و به این ترتیب مجوز حضور در مسابقات جاکارتا برای من صادر شد.
سطح مسابقات پارا آسیایی چطور بود؟ از حال و هوای روزهای مسابقه بگویید.
امسال برای نخستین بار شطرنج هم جزو مسابقات جاکارتا قرار داده شد که پیش‌آمد خوبی بود، مسابقات شطرنج در هفت دور برگزار شد، اما سطح بازی‌ها از نظر رنکینگ و ریتینگ که در شطرنج مطرح است، بالا نبود.
از همه اینها گذشته، در برگزاری مسابقات هم مشکلات زیادی وجود داشت که شاید به دلیل آن بود که مسابقات شطرنج برای نخستین سال برگزار می‌شد.
معمولا زمان مسابقات شطرنج نابینایان ۹۰ دقیقه است که در مسابقات اندونزی ۶۰ دقیقه در نظر گرفته شد، همین کاهش زمان مسابقه مشکل‌ساز شد؛ هرچند اعتراض‌های زیادی هم کردیم که فایده نداشت.
نابینایان در ایران در صفحه‌های مخصوصی شطرنج بازی می‌کنند که صفحات سیاه و سفید را از هم جدا می‌کند و کارکردن با آن‌ها بسیار مناسب و راحت است، ولی در مسابقات جاکارتا ما را مجبور کردند که با صفحه‌های کشور اندونزی بازی کنیم که کیفیت مناسب را نداشت و باعث اشتباه ورزشکار و درنتیجه خطا می‌شد.
محل برگزاری مسابقات هم فاصله زیادی با هتل استراحت ورزشکاران داشت، وضعیت سرو غذا هم خوب نبود و مجبور بودیم با بسته‌های تغذیه سَر کنیم.
آیا مدال آوری شما در مسابقات پارا آسیای تاثیری بر دیدگاه مردم نسبت به معلولان داشته است؟
در سال‌های اخیر نگرش مردم شهرضا نسبت به معلولان و فرهنگ عمومی نسبت به نابینایان بالاتر رفته؛ همه می‌دانند نابینایی که کنار خیابان ایستاده شاید کاری داشته باشد و الزاما نیاز مالی ندارد. مردم می‌دانند معلولان هم می‌توانند افتخارآفرینی کنند، البته ورزش دید مردم را نسبت به توانمندی معلولان تغییر داد.
اما در شهرضا مربی خوبی که بتواند ورزشکار را برای مسابقات جهانی آماده کند وجود ندارد؛ چند نفری کارت مربیگری درجه سه دارند، اما شاید دو یا سه نفر از آنان بتوانند در حد مربی درجه سه ورزشکار را راهنمایی کنند؛ در اصفهان هم کلاس‌های نسبتا خوبی برگزار می‌شود که رفتن به آن کلاس‌ها به دلیل مشکلات مالی برای من ممکن نیست.
در حال حاضر با وضعیت جسمانی خود چگونه امرار معاش می‌کنید؟
فعلا بیکارم و با سختی روزگار می‌گذرانم؛ بعد از مسابقات پارا آسیایی قرار شد ۲۰ عدد سکه بهار آزادی به قیمت هرکدام یک میلیون و ۸۰۰ هزار تومان که جمع آن‌ها ۳۷ میلیون می‌شود را به من هدیه بدهند، اما هنوز چیزی پرداخت نشده و گفته‌اند در بوجه سال ۹۸ پیش بینی می‌کنیم.
بعد از بازگشت مسابقات پارا آسیایی، فقط یک بار مسئولان به استقبال من آمدند و از آن زمان تاکنون هیچ کس به سراغ من نیامده است.
البته رییس بنیاد مسکن انقلاب اسلامی و معاون ایشان به دیدن من آمدند و با این کار خیلی خوشحالم کردند؛ حدود سه سال قبل هم با حمایت رییس بنیاد مسکن، توانستم یک وام ۲۴ میلیونی بگیرم و با ۳۰ میلیون وامی که خودم گرفتم صاحب خانه شدم، اما باور کنید بسیاری از اقساط بانکی عقب می‌افتد. "
من متأهل هستم و نمی‌توانم هزینه زندگی را صرف ورزش کنم؛ سال ۲۰۲۰ مسابقات توکیو و سال ۲۰۲۲ مسابقات پارا آسیایی برگزار می‌شود، اما اگر حمایت نشوم نه تنها نمی‌توانم در این مسابقات شرکت کنم، بلکه مجبورم ورزش را کنار بگذارم.
آیا مسئولان از شما حمایت می‌کنند؟
خوشحالم که برای شهرضا افتخارآفرینی کردم. من برای خودم ورزش می‌کنم، اما باتوجه به شرایطی که دارم مسئولان هم بیشتر باید حمایت کنند. ورزشکار نباید برای کمک گرفتن التماس کند؛ مسئولان هم می‌خواهند کار بکنند، اما می‌گویند بودجه نداریم، من هم اگر حمایت نشوم باید ورزش را کنار بگذارم.
گفت وگو از: عباس صادقی، خبرنگار سرویس شهرستان ایمنا
نظر شما