حکمت مرادی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: مخاطب جوان در هر دوره‌ای از تاریخ به مقتضای فرهنگ و امکاناتی که در دست دارد، انتظار ارائه کاری دارد که از آن با عنوان "امروزی" یاد می‌کنیم. این بدین معنا است که در خلق آثار از نظر فرم و محتوا به تازگی نیاز داریم.
این نویسنده ادامه داد: یکی از مشکلات بزرگ این جامعه حذف کارهای پیشینیان و سعی در تخریب آن‌ها است. برای مثال اجرای تعزیه در دوران صفویه رونق بسیار داشت اما در دوره قاچار منع شد. همین امر سبب گشت که آیین تعزیه که روزگاری شاگردپروری می‌کرد و متونش دست به دست می‌چرخید و سینه به سینه منتقل می‌شد کم‌رنگ شود. در نتیجه نویسندگان، شاعران و خوانندگانی که سعی در زیباتر کردن هنری این آیین داشته‌اند نتوانستند کار کنند.
وی افزود: اکنون اگر تعزیه‌ای اجرا می‌شود به همان سبک قدیم است و شاید آنگونه که مردم از یک تئاتر غربی استقبال می‌کنند از آن استقبال نکنند چرا که جلوی پیشرفت و خلاقیت این حرفه در دورانی از تاریخ حاکمیت قاجار گرفته شد. اما فرض کنید اگر با امکانات امروزی و سبک جدید در اجرا، صحنه‌ای از کربلا بازسازی و روایت شود چقدر می‌تواند مورد توجه همین نسل جوان قرار گیرد.
مرادی اضافه کرد: ببینید بر روی "تئاتر اُپرایی" در اروپا چقدر کار شده و پیشرفت داشته است. در برخی از نسخه‌های تعزیه، ما حتی یک بند نوشته به شکل داستانی نداریم و سراسر نسخه شعر است که با موسیقی و آواز اجرا می‌شده است این چه دست کمی می‌تواند از اپرا داشته باشد؟
این نویسنده با اشاره به رواج اخیر هنرهای آیینی گفت: در سال‌های اخیر بازگشت هنرمند ایرانی به آن روحی که در طول تاریخ به دلایل گوناگون از او دریغ شد باعث رونق دوباره هنرهای آیینی شد؛ همان روحی که در بطن همه ما وجود دارد برای مثال کدام یک از ایرانیان عاشق تعریف قصه از زبان پدربزرگ یا مادربزرگ نیستند؟ درست به همین علت "پرده‌خوانی" می‌تواند دوباره جایگاهش را به دست آورد اما به شرطی که از نظر محتوا، سبک اجرا و اسلوب دیگر تغییر کند و به نوعی "امروزی" شود.
نظر شما