زاینده‌رود، آینه شهر بود

وی به خبرنگار ایمنا اظهار کرد: ناهماهنگی اسم زاینده‌رود با وضعیت فعلی آن، آزاردهنده است. زاینده‌رود فعلی، عقیم، نازا و بدون آب است و چنین فاجعه‌ای اتفاق نمی‌افتاد، اگر همه‌ساله برنامه‌های فکرشده اجرا می‌شد.

احمدجو افزود: اگر آینده‌نگری وجود داشت، این اتفاقات به‌احتمال‌قوی رخ نمی‌داد. بهانه خشک‌سالی هم ظاهراً بهانه موجهی است، ولی همه می‌دانیم که همه ماجرا، این نیست.

او ادامه داد: اغلب متفکران و بزرگان شهر، هرکجا که صحبت می‌کنند، موضوع هرچه باشد، محال است گریزی هم به مسئله زاینده‌رود نزنند که این کار، به‌حق است.

این کارگردان بیان کرد: زاینده‌رود، آینه شهر بود و دو پل مهم جهانی بر روی آن ساخته‌شده بود که دیگر موضوعیتی ندارند و اگر هم نباشند، به‌راحتی می‌توان از روی رودخانه عبور کرد.

وی ادامه داد: حتی مسئله کاربردی این پل‌ها هم به صفر تقلیل پیداکرده و فقط زیبایی معماری آن‌ها باقی‌مانده که آن‌هم نصف شده، چراکه نیمی از پل‌ها، شامل عکس آن‌ها در آب بود و رواق‌هایی که از آن‌ها عبور می‌کردیم و هر دو طرف هر دو پل ساخته‌شده‌اند و دروازه‌هایی به سمت رودخانه هستند.

وی گفت: این دروازه‌ها، نوعی بی‌نهایتی برای آب به وجود می‌آوردند و اگر تا انتهای آن‌ها می‌رفتید و برمی‌گشتید، منظره‌ها و روزنه‌های بهشتی می‌دیدید. درواقع اگر هزار بار هم قدم می‌زدید، هر بار که نگاه می‌کردید، چیز تازه‌ای می‌دیدید.

احمدجو ادامه داد: این دیواره‌ها صرفاً برای حفاظ نیست، بلکه برای زیبایی ساخته‌شده تا روزنه‌هایی از بهشت را برایمان تداعی کند. بهشتی که معمار در نظر داشته، با پرواز پرنده‌ها بر فراز آب و سبزی و طراوت ساحل رود معنا و شکل پیدا می‌کرد.

وی گفت: با خشک شدن زاینده‌رود، نیمه وارونه پل‌ها در آب به‌طور کامل نابودشده است.