روزبه فرزان در گفتوگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به انجام یک نظرسنجی آماری از واکنش مردم نسبت به نصب دوباره تندیس، تصریح کرد: دو گروه را که هر دو آنها در شهر وجود دارند، برای نظرسنجی مورد توجه قراردادیم، هم کسانی که منتظر این اتفاق بودند و از بابت آن خوشحال شدند و هم کسانی که به برداشتن مجسمه کاوه فکر نمیکردند.
وی با تأکید بر اینکه تفکری که منجر به برگشت این مجسمه شده، میتواند در شهر زیباساز باشد، اظهار کرد: تندیس، خود بهتنهایی فاعل نیست و چیزی که اهمیت دارد، آن تفکری است که آن را به شهر برگردانده که احتمالاً تفکری است که با حفظ خاطرات شهر و از بین نرفتن آن، موافق است.
وی افزود: خود تندیس، اثر با ارزشی است که برای درگاه اصلی شهر اصفهان هویتساز شده و با خاطرات و فرهنگ مردم این شهر، پیوند خورده است.
فرزان بابیان اینکه در ارزش این اثر، هیچ شکی وجود ندارد، اظهار کرد: فضای شهری کنونی با فضای شهری چهل سال پیش، متفاوت است، چراکه با مردم پیوند خورده و به همین دلیل معمار، مجسمهساز و مدیر شهری نمیتوانند فضا را خالی از مردم و بدون ارتباط با مردم، تفسیر، تحلیل و طراحی کنند و اینجا است که برگشت مجسمه کاوه، مهم میشود.
وی افزود: جدا از اینکه خود کاوه با فرهنگ مردم این مملکت ارتباط دارد، مجسمه آن نیز بخشی از خاطرات مردم این شهر است، بهویژه نسل دهه شصتیهای اصفهان که دوران دانشجویی ما و زمان اوج شور و امیدمان با نصب این مجسمه همراه بود و هرروز صبح که دانشگاه میرفتیم و سری پر از ایده و دلی پر از امید داشتیم، از کنار آن عبور میکردیم.
فرزان گفت: بعد از این سالها، بسیاری از افراد آن نسل، درگیر روزمرگی شدند و به دلیل داشتن مشکلات مختلف، حتی ایدههای خود را فراموش کردند و بسیاری از آنها هم حتی از این شهر یا کشور رفتند.
وی افزود: برگشت این مجسمه، مهم است، چون زمانی اتفاق افتاده که مجسمهای نامرئی از مشکلات مربوط به دلار و خشکسالی و نگرانی درباره مسائل مختلف بر فکر مردم این شهر سایه افکنده و میتوان گفت تنها چیزی که از آن دوران پر از امید و آرمان برگشت، تندیس کاوه بود.
فرزان تصریح کرد: چه زیبایی بالاتر از اینکه برگشت تندیس کاوه به شهر اصفهان، نقطه امید است و اگر ما امید به درست کردن داشته باشیم، میتوانیم زیبایی را هم به وجود بیاوریم و اگر امید نداشته باشیم، از کنارشان رد میشویم و سعی میکنیم از همهچیز دور شویم و از این شهر برویم.
نظر شما