به گزارش خبرنگار ایمنا، مکانی در حوالی شمال شهر اصفهان... خیابانی که به نام «کاوه» نامگذاری شده و در مسیر «آزادی» قرار دارد؛ در این مسیر خط ۹۱ اتوبوس شهری با عبور از خیابان کاوه و گذشتن از چهارباغ عباسی به عنوان قلب تپنده شهر به میدانگاه آزادی درجنوب شهر می رسد، خطی که یکی از شلوغ ترین خطوط اتوبوس شهری محسوب می شود و در شبانه‌روز شهروندان زیادی را با خود از شمال شهر به جنوب شهر یعنی حوالی میدان «آزادی» اصفهان می رساند.
اما سالهای پیش از این، به دلیل محصور شدن «آزادی» در بین حصارها، تمام کسانی که به این نقطه از شهر سفر می کردند، به جای گل و بوته و نمادهای جذاب شهری، سر و صدای کارگران و دستگاه های متعدد حفاری را می شنیدند در حالی که هنوز هم ردپای مجسمه ای که در سال های نه چندان دور در این مکان نصب شده بود در خاطرات مردم شهر به یادگار مانده بود تا اینکه موعود رسید و در شامگاه یکشنبه شانزدهم ادیبهشت‌ماه، بازگشت دوباره این مجسمه به خاستگاه قبلی خود، واکنش های بسیاری را در فضای مجازی و در بین دوستداران اصفهان به همراه داشت چراکه «کاوه» دوباره به «آزادی» رسیده بود و با نگاهی مصمم همراه با درفش کاویانی خود به دوردست اشاره می کرد و گویی با همین نگاه، روح عدالت‌طلبی و آزادی خواهی، اندک اندک به زیر پوست شهر تزریق می شد و زن و مرد و پیر و جوان را با خود همراه می کرد تا گذشته های پر افتخار کاوه را به یاد آورند...
ما نیز همراه با مسافران خط ۹۱، پا در راه می گذاریم تا به «آزادای» برسیم.
عشق به شاهنامه و فرهنگ ایرانی
یکی از رانندگان خط ۹۱ که سالها است در این مسیر رفت و آمد می کند با شنیدن نام کاوه آهنگر کمی ابروهایش را در هم می کشد و می گوید: «من از تاریخ چیزی سر در نمیارم اما تا جایی که می دونم قبل اینکه شروع کنند به حفاری مترو یه مجسمه وسط میدون آزادی بود البته من بیشتر سرم به کار خودمه و از شهر فقط خیابونا و علائم راهنمایی رانندگی شو خوب بلدم.»
پسری جوان که نماد فَرَوَهَر از گردنش آویزان است و با انگشت اشاره خود مرتب در حال جستجوی مطالب خاصی در گوشی خود بود، گفت‌وگوی ما و راننده توجه او را جلب کرده و با تمام شدن صحبت ها، ما را کنار خود می نشاند و ادامه می دهد: «هرچه می خواهی از من بپرس! من عاشق شاهنامه و فرهنگ ایرانی ام»
- «مجسمه کاوه را پس از سال ها دوباره در میدان آزادی نصب کرده اند، چیزی می دونی؟»
- «کاوه همونی نیست که علیه ضحاک قیام می کنه؟»
- «بله درسته!»
دستی به ریش پر پشت و مجعد خود کشیده و ادامه می دهد: «توی شاهنامه خوندم که ضحاک خیلی به مردم ظلم می کرد، چند تا از پسرهای کاوه رو هم کشته و مغزشون رو خوراک مارهای روی دوشش کرده بود، کاوه آهنگر هم که دیگه نتونسته بود زیر بار ظلم بره با درفش کاویانی اش قیام می کنه و اون پادشاه ظالم رو می کشه!»
پیداست که حس میهن پرستی و عشق خاصی به وطن دارد؛ می خواهیم صحبت‌مان با او بیشتر ادامه داشته باشد برای همین از او می پرسیم بازگشت دوباره مجسمه کاوه آهنگر به میدان آزادی چه معنایی برای تو دارد؟
او که انگار منتظر همین سوال بوده است، بی معطلی می گوید: «بودن این نمادها در شهر کمک می کنه تا حداقل مردم یک‌ذره به گذشته خودشون فکر کنن، میدونی... به نظرمن هرچی از فرهنگ ایران گفته بشه بازم کمه...آخه خیلی ها هنوز نمی دونن که ما چقدر تاریخ قشنگی داریم.»
کاوه چیز دیگری است...
پیرمردی عصا به دستی که از همان دقایق اول کنجکاو شده بود و مشتاقانه به صحبت های ما گوش می کرد بالاخره لب از لب باز می کند و می گوید: «این جوون راست میگه، من خوب یادمه که قبل از انقلاب توی همین میدون که میگی، مجسمه شاه عباس نصب شده بود اما بعد چند سال مجسمه کاوه رو جایگزینش کردند«.
او در حالی که عصایش را تکیه‌گاه خود کرده، کمی این پا و آن پا می شود و ادامه می دهد: «درسته که شاه عباس خیلی برای ساختن اصفهان زحمت کشیده اما کاوه یه چیز دیگه است ... اون از بین مردم، به خاطر مردم و برای اینکه مردم به حقشون برسن قیام کرده که این خیلی ارزشمند تره.»
اتوبوس مانند همیشه مملو از مسافر است و برخی از خانم ها به قسمت آقایان آمده و بر روی صندلی ها نشسته اند و به صحبت های پیرمرد گوش می کنند. دخترجوانی که کتاب های قطوری در دست دارد به میان بحث می آید و می گوید: «من شهرستانی هستم و برای تحصیل به اصفهان آمده ام و به همین دلیل زیاد در این مسیر رفت و آمد می کنم، یکشنبه شب درحال برگشت به خوابگاه بودم که دیدم جرثقیلی در حال حمل یک مجسمه به میدان آزادی است، کنجکاو شدم، از چند نفر که پرس و جو کردم گفتند، کاوه را آورده اند، قهرمان ملی همه ایرانی ها. شاید باورتان نشود اما با دیدن این مجسمه احساس غرور کردم و حس غریبی تمام وجودم را فراگرفت و بی اختیار آرزو کردم کاش چنین نمادهایی در گوشه گوشه ایران وجود داشته باشد.»
مرد میان‌سال دیگری نیز که تا این لحظه نگاهش به مناظر اطراف بود، حالا سری تکان می دهد و می گوید: «خیلی وقت بود که جای کاوه در شهر خالی بود و به نام یک خیابان در شمال شهر دلخوش کرده بودیم، به همین دلیل وقتی شنیدم، دوباره پس از سالها کاوه را به آزادی آورده اند، سر از پا نمی شناختم و بی صبرانه تمام خیابان ها و چهارراه های مسیر را می دیدم و خدا خدا می کردم که هرچه زودتر بتوانم این مجسمه را از نزدیک ببینم.»
حالا اتوبوس از ایستگاه های متعدد خود گذشته است و به میدان آزادی رسیدیم و گویی از کاوه به کاوه... از خیابان کاوه به تندیس کاوه... و به میدانی که حالا با آرام گرفتن کاوه آهنگر، هویت خود را بازیافته و هرکس با دیدن آن با خود زمزمه کند: «عدالت طلبان همیشه جاودانه خواهند ماند...»
گزارش از: امیر امین الرعایایی، سرویس جامعه ایمنا
نظر شما