دوازدهمین رهبر

به گزارش خبرنگار ایمنا، در شهر ولوله‌ای برپا بود و هرکس سخنی می‌گفت اما هیچ کس نمی‌دانست واقعا قرار است چه شود؛ بازار داغ شایعات و سخنان هر کس از هرجا شنیده می‌شد:
«می‌گویند حسن بن محمد دار فانی را واع گفته است، برخی نیز می‌گویند او را به قتل رسانده‌اند، اما این سخن را جایی بازگو مکن، جاسوسان معتمد عباسی در همه جا هستند»
«بعد از او تکلیف شیعیان چه می‌شود؟ آیا او را فرزندی بوده است؟»
«می‌گویند برادرش عهده دار سمت امامت خواهد شد، باید منتظر بمانیم و ببینیم چه می‌شود اما به نظر من معتمد عباسی امام بعد از او را تعیین خواهد کرد.»
«تاکنون امام معصوم را هیچ حاکمی منصوب نکرده است، امامان نسل اندر نسل از اولاد رسول الله(ص) بوده‌اند.»
و اینگونه هرکس سخنی می‌گفت و استدلالی داشت تا آنکه خبر شهادت امام حسن عسکری(ع) در شهر پیچید.
در زمان امام حسن عسکری(ع) شهور شده بود که شیعیان در انتظار قیام فرزند او هستند. از طرفی دستگاه عباسی در جستجوی آن فرزند بود و به هر نحو می‌کوشید او را دستگیر کند. از این رو امام عسکری در طول زندگی خود، آشکارا پسر خویش را به کسی نشان نداد و حتی او را به بسیاری از پیروان خود -جز چند تن از خواص اصحاب و خویشان نزدیک- معرفی نکرد در نتیجه، هنگام شهادت امام، (جز همان عده) کسی از وجود فرزندی برای آن حضرت خبر نداشت.
همچنین امام حسن عسکری(ع) به سبب شرایط سیاسی، در وصیت‌نامه‌اش فقط از مادرش حُدَیث نام برد، از این رو در یکی دو سال اول پس از رحلت امام، برخی شیعیان معتقد بودند در غیبت امام زمان، حُدَیث به نیابت عهده‌دار مقام امامت است.
رضا رحمانی ایزدخواستی – مدرس دانشگاه و پژوهشگر تاریخ اسلام در گفت و گو با ایمنا، عنوان کرد: بلافاصله پس از شهادت امام حسن عسکری، اصحاب خاص به ریاست عثمان بن سعید عمری به جامعه شیعه اعلام کردند که امام عسکری فرزندی از خود به جای نهاده که اکنون جانشین او و متصدی مقام امامت است.
وی ادامه داد: با وجود روشنگری اصحاب خاص امام، جامعه شیعه عملا در وضعیت نابسامانی قرار گرفته بود و بسیاری از شیعیان عراق و بین‌النهرین، با پیشامد وضع جدید، سردرگم شده بودند.
این محقق تاریخ اسلام بیان کرد: بحران رهبری در این دوره چنان سنگین بود که حتی عده‌ای از مذهب خود دست برداشته و به سایر فرقه های شیعه و غیر رسمی پیوستند.
رحمانی ادامه داد: گروه بزرگی جعفر برادر امام حسن عسکری را امام دانستند، جعفر برای به‌دست آوردن امامت تلاش زیادی کرد، وی پس از رحلت امام حسن عسکری(ع)، به‌رغم زنده بودن مادر امام، مدعی میراث وی شد؛ او زمامداران وقت را تحریک کرد که خانه امام را برای یافتن فرزند او جستجو کنند و با همکاری وی، یکی از کنیزان امام حسن عسکری(ع) زندانی شد و به شدت تحت نظر قرار گرفت‌، حتی او حاضر شد سالانه ۲۰ هزار دینار به یکی از کارگزاران عباسی رشوه دهد تا امامت او را تأیید کند.
وی گفت: علیرغم این اختلافات، اکثریت شیعه به امامت فرزند امام حسن عسکری(ع) گرویدند و همین جریان بعدها رهبری اصلی شیعیان امامی را بر عهده گرفت و در قرن چهارم به صورت شیعه دوازده امامی باقی ماند.

اما از آنچه گذشت بگذریم و بیندیشیم به آنچه در پیش رو داریم؛ اکنون سال ۱۴۳۹ هجری قمری است و از سال ۲۶۰ هجری تاکنون او نیست، نبود او به آن معنا است که خانه‌ای نه پدر دارد نه مادر، نه برادری و نه خواهری و نه خویشی؛ امام مظهر لطف خداست و در طول همه این سالها بشریت از بودن در کنار لطف خدا محروم است.
ای آن که آب رودخانه‌ها عطش دیدار تو را دارند و در بستر انتظار، به سوی دریای ظهور تو شتابان‌اند. قامتی به استواری کوه، دلی به بی کرانگی دریا، طراوتی به لطافت سبزینه‌ها، سینه‌ای به فراخی آسمان‌ها و صمیمتی به گرمی خورشید می‌خواهد تا بشود تو را خواند و کاروان دل ها را به منزلگاه امید کشاند.
و دلم مژه می‌دهد که تو می‌آیی و گوش جهان را که از فریادهای گوش خراش شیاطین کفر و الحاد کر شده است، با زمزمه روح بخش محبتت نوازش می‌کنی.
تو می آیی و من خوب می دانم که روزی از همین دریچه که سال هاست بسته مانده است، جوانه‌ای خواهد رویید، جوانه‌ای سبز که از خیال همیشه منتظر من به سمت آسمان‌های آبی حضور تو سر بر خواهد آورد.