«بی بال پریدن» را بیاموزید

به گزارش ایمنا، عادت داریم نام قیصر امین پور را پای شعرها بخوانیم اما او در کتاب «بی بال پریدن» مجموعه ای از حرف های خودمانی را که بر دل آدم سنگینی می کنند نوشته و دربارۀ شیوۀ نوشتن آن می گوید: «مگر هر حرفی باید در ظرفی آن هم ظرف قالب های قرارداری شعر و قصه بگنجد تا بشود آن را بیان کرد؟ مگر همیشه باید آسمان را از چارچوب یک پنجره ببینیم؟...شاید این حرف ها در قالب های قراردادی قرار نگیرند  و شاید این حرف ها در قلب های قراردادی قرار نگیرند، اما خدا کند دست کم یکی از این حرف ها در قلب های بی قرار جای بگیرد زیرا: در خانه اگر کس است، یک حرف بس است.» و به این ترتیب کتاب او تلفیق موفقی از نثر و شعر شده است و اثری متفاوت به شمار می‌رود. در «بی بال پریدن» شاعر به بیان صمیمیت از دست رفته و اختلاف طبقاتی حاکم بر جامعه اشاره دارد. این کتاب از سوی نشر افق در سال ۱۳۷۰ به چاپ رسیده است. در صفحۀ نخست آن می خوانیم:

«پرندگان را به دسته‌های مختلف تقسیم کرده‌اند. اما من فکر می کنم می شود همۀ پرندگان را به سه دسته تقسم کرد:

۱ـ پرندگانی که بال دارند و پرواز می‌کنند.

۲ـ پرندگانی که بال دارند و پرواز نمی‌کنند.

۳ـ پرندگانی که بال ندارند ولی پرواز می‌کنند.

پرندگان دسته اول و دوم را همه ما می‌شناسیم ولی پرندگان دسته سوم را کمتر کسی می‌شناسد.

پرندگانی که بدون بال پرواز می‌کنند!

پرندگانی که می‌خندند!

پرندگانی که گریه می‌کنند!

پرندگانی که فکر می‌کنند!

پرندگانی که می‌نویسند!

آری، تنها پرنده‌ای که بال ندارد ولی می‌تواند پرواز کند، انسان است. البته نه پرواز با هواپیما، زیرا موش و خرگوش و حتی فیل هم می‌توانند با هواپیما پرواز کنند. سنگ را هم اگر در هواپیما بگذارند، پرواز می‌کند، نه مسافران آن که مشغول خوردن چای و شیرینی هستند. شما کدام پرنده را می‌شناسید که در حال پرواز جدول حل بکند؟

اما شاید بتوان گفت تنها انسانی که با هواپیما پرواز کرد، کسی بود که هواپیما را اختراع کرد، نه مسافرانی که خود را با کمربندهای ایمنی، محکم به صندلی بسته‌اند. پس منظور از پرواز انسان، پرواز با هواپیما نیست. بلکه پرواز خود انسان است آن هم بدون بال، یعنی بدون بالی که دیده شود. با دو بال ظریف عقل و عشق. با دو بال لطیف خیال و احساس.

انسان می‌تواند دو بال برای خود دست و پا کند و با آنها تا جایی پرواز کند که پر عقاب هم در آنجا می‌ریزد، و پر فرشتگان و حتی پر جبرئیل هم در آنجا می‌سوزد. تا روی قله قاف، تا زیر سایه بال سیمرغ، تا آغوش مهربان خدا...

اگر خودش بخواهد و اگر دیگران بگذارند.

اگر طوفان و باد بگذارند.

اگر دام و دانه و صیاد بگذارند.

اگر قفس‌ها و کرکس‌ها بگذارند.»