به گزارش ایمنا، تیم ملی جوانان ایران در سال ۲۰۱۶ با راهیابی به مرحله نیمه‌نهایی مسابقات قهرمانی آسیا پس از ۱۶ سال جواز حضور در جام جهانی را کسب کرد. با برتری برابر کاستاریکا در اولین مسابقه هم طلسم نبردن و گل نزدن ایران در جام جهانی پس از ۴۰ سال شکست.
پس از این طلسم‌شکنی‌های تاریخی و شروع رؤیایی در جام جهانی کره جنوبی روزگار تلخ شاگردان امیرحسین پیروانی شروع شد. آنها در ۲ مسابقه پیاپی برابر زامبیا و پرتغال بازی برده را باختند و در حالی که در آخرین روز از شانس خوبی برای صعود به مرحله حذفی برخوردار بودند با قعرنشینی در گروه به کار خود پایان دادند.
باخت در نیمه مربیان در ۲ مسابقه متوالی و از دست دادن ناشیانه شانس صعود باعث شد تا انتقادها از سرمربی تیم ملی جوانان شدت بگیرد؛ انتقادهایی که شاید با در نظر گرفتن رزومه نه چندان پُربار پیروانی در عرصه مربیگری تا حدود زیادی موجه جلوه می‌کرد.
با این وجود، فدراسیون فوتبال در تصمیمی بحث‌انگیز سرمربی به زعم بسیاری شکست‌خورده تیم ملی جوانان را ارتقا درجه داد و به شکلی غافلگیرکننده به عنوان نفر اول نیمکت تیم ملی امید منصوب کرد و البته نهایی شدن این انتخاب را منوط به موافقت کارلوس کی‌روش نمود.
پس از مهر تأیید مرد محبوب پرتغالی بر حکم سرمربیگری سرمربی سابق تیم جوانان در تیم المپیک، انتقادهای فنی نسبت به درستی این انتخاب مجال کمتری برای بروز داشت. حذف بی‌رحمانه ۲ ملی‌پوش جوان به جرم انتقاد از سرمربی تیم و فدراسیون فوتبال اما یک بار دیگر بازار انتقاد از پیروانی را البته با شدتی کمتر از دفعه قبل داغ کرده است.
عارف غلامی و رضا جعفری که در مقاطعی از لیگ شانزدهم به ترکیب تیم‌های سپاهان و سایپا رسیدند به دلیل ایراد گرفتن از تاکتیک‌های کادر فنی یا نحوه تدارکات فدراسیون اکنون درهای تیم امید را به روی خود بسته می‌بینند. حذف این ۲ ملی‌پوش از معادلات تیم المپیک از نظر برخی منتقدان غیرمنصفانه و حتی دیکتاتورمآبانه تلقی می‌شود.
جالب آنکه جعفری در حالی مورد غضب پیروانی قرار گرفته است که پس از بازگشت از جام جهانی حتی به شدت از عملکرد این مربی دفاع کرد اما افشاگری‌هایی که او درباره نحوه تدارکات فدراسیون و به خصوص اردوی نوروزی تیم در خارج از کشور انجام داد برایش گران و به قیمت حذف از تیم ملی امید تمام شد.
نظر شما