خبرگزاری ایمنا - گروه سیاسی - اعظم ملایی: معمولا رسم بر این است که ایرانیها در روزهای 14 و 15 خرداد در هر کجا که باشند خود را به تهران می رسانند تا در مراسم سالگرد رهبر فقید انقلاب شرکت کنند و بار دیگر با اهداف آرمانهای او تجدید میثاق کنند. اما من برای انجام یک کار اداری ناچار شدم یک هفته پیش از مراسم سالگرد امام راهی تهران شوم؛ هر چند نتوانستم از حضور در حرم امام چشم پوشی کنم و برای ساعاتی هر چند اندک به آنجا رفتم. روزهای منتهی به 14 و 15 خرداد نیز حرم امام صفا و حس و حال مخصوص به خود را داشت، کارگران با جدیت مشغول کار در اطراف و اکناف حرم بودند و با ایجاد سازه های فلزی موقت، شرایط لازم را برای حضور مهمانان میلیونی امام فراهم می کردند. اما این ساخت و سازها مانع از حضور علاقه مندان به امام در کنار ضریح او نمی شد.
در یکسوی فضای حرم، مردان و زنان مسنی بودند که با همسر و فرزندان خود در برابر ضریح می نشستند و با نگاههای پر معنایشان با امام سخن می گفتند و درد دل می کردند. در سوی دیگر جوانانی بودند که از امام جز همین ضریح و البته فیلمهای آرشیو صدا و سیما خاطره دیگری نداشتند و در حرم نیز کنجکاوانه به معماری زیبا و رنگانگ سقفها چشم می دوختند و با ضریح پر صلابت امام عکس و سلفی می گرفتند.
اما جالب تر از همه اینها رویکرد گردشگرانی بود که به زیارت حرم امام خمینی(ره) می آمدند؛ اگر از گردشگران اروپایی که به حرم امام به عنوان یک مکان تاریخی با معماری زیبای اسلامی می نگریستند و برای ثبت سفر خود مرتبا عکس می گرفتند، بگذریم؛ بودند گردشگرانی که به عشق جاذبه معنوی امام(ره) راهی تهران شده بودند. مخصوصاً برخورد گردشگران کشورهای عربی و پاکستان جالب بود که در حین نزدیک شدن به ضریح با هر گام اشک می ریختند و با صدایی حزن آمیز با امام نجوا می کردند.
رویکردی که برای بسیاری از جوانان ایرانی حاضر در حرم و خود من که از امام خاطراتی بسیار محو در دوران کودکی دارم، تعجب برانگیز و قابل توجه بود.با دیدن چنین صحنه هایی ناخود آگاه به یاد وصیت نامه امام افتادم؛ وصیت نامه ای که مخاطب اصلی آن مردم بودند؛ مردم ایران و همه مسلمانان جهان. امام در حالی که می دانست دیگر دیر زمانی در بین مردم نمی ماند، وصیت نامه ای از خود به جای گذاشت و در آن به تهدیداتی که انقلاب را تهدید می کرد اشاره نمود و از مردم خواست در مقابل آنها هوشیار باشند.
امام از ملت ایران، خصوصا و از جمیع مسلمانان جهان به طور کلی خواست تا انقلاب اسلامی را با تمام توان حفظ کرده و در راه ایجاد مقتضیات بقای آن و رفع موانع و مشکلات آن کوشش کنند. امام رمز بقای انقلاب اسلامی و رمز پیروزی را داشتن «انگیزه الهی» و «مقصد عالی حکومت اسلامی» و «اجتماع ملت درسراسر کشور با وحدت کلمه» برای همان انگیزه و مقصد می داند و وصیت می کند که اگر می خواهید اسلام و حکومت الله برقرار باشد و دست استعمار و استثمارگران خارج و داخل ازکشورتان قطع شود، این انگیزه الهی را که خداوند تعالی در قرآن کریم بر آن سفارش فرموده است از دست ندهید؛ و هشدار می دهد که نقطه مقابل این انگیزه که رمز پیروزی وبقای آن است، «فراموشی هدف» و «تفرقه و اختلاف» است . امام در این وصیتنامه حکیمانه از تبلیغات دامنه دار با ابعاد مختلف برای مایوس کردن ملتها و خصوص ملت فداکار ایران از اسلام ابراز نگرانی می کند و نسبت به آن هشدار می دهد. امام بر رابطه متقابل دولت و مردم تأکید می کند و از مردم می خواهد در مشکلات، دولت جمهوری اسلامی را با جان و دل همراهی کنند و در رفع آنها کوشا باشند، دولت و مجلس را از خود بدانند و چون محبوبی گرامی از آن نگهداری کنند و به مجلس و دولت و دست اندرکاران توصیه می کند که قدر این ملت رابدانند و در خدمتگزاری به آنان خصوصا مستضعفان و محرومان و ستمدیدگان که نور چشمان ما و اولیای نعم همه هستند و جمهوری اسلامی رهاورد آنان و بافداکاریهای آنان تحقق پیدا کرد و بقای آن نیز مرهون خدمات آنان است، فروگذار نکنند و خود را از مردم و آنان را از خود بدانند. امام در وصیتنامه اش تنها مردم ایران را مخاطب قرار نمی دهد و به ملتهای اسلامی توصیه می کند که از حکومت جمهوری اسلامی و از ملت مجاهد ایران الگو بگیرید و حکومت های جائر خود را در صورتی که به خواست ملتها سر فرود نیاوردند، با تمام قدرت به جای خود بنشانند، که مایه بدبختی مسلمانان، حکومتهای وابسته به شرق و غرب‌اند.
مرور وصیت نامه امام رمز ماندگاری امام خمینی(ره) را برایم فاش کرد. امام خمینی رهبری با بصیرت و آگاه بود که نه تنها در زمان حیات خود مشکلات مردم کشور و مسلمانان جهان را شناخت و بسیجی همگانی برای حل آنها ایجاد کرد؛ بلکه آفتهایی که آینده انقلاب و کشورهای اسلامی را نیز تهدید می کردند، گوشزد کرد تا مردم ایران و همه جوامع اسلامی نسبت به آنها آگاه باشند. بی شک در حال حاضر تفرقه و اختلاف، مشکلات اقتصادی اقشار ضعیف، تبلیغات منفی نا امید کننده و حکومتهای استبدادی و تابع دولتهای غربی از مهمترین مشکلات جوامع اسلامی هستند که نشان می دهند، نگرانی های امام برای انقلاب و مسلمانان منطقه تا چه اندازه دوراندیشانه و مدبرانه بوده است. با چنین شناختی از امام حال بهتر می فهمم چرا با گذشت حدود 28 سال از درگذشت این بزرگ مرد، هنوز هم خرداد هر سال، تهران در عزای فقدان او غلغله می شود، چرا افرادی که به حرم وارد می شوند به نشانه احترام دستهایشان را روی سینه هایشان می گذارند و چرا حتی مسلمانان غیر ایرانی نیز برای امام ایرانیها اشک می ریزند.
نظر شما