به گزارش ایمنا، در مقطعی که متاسفانه پنجمین دوره انتخابات شورای اسلامی شهر و روستا در محاق دوازدهمین انتخابات ریاست جمهوری قرار گرفته است به نظر می رسد تخصص گرایی باید به عنوان یک اولویت برای افکار عمومی تبیین شود. مدیریت شهری روز به روز در حال پیچیده تر شدن است. بحران های فعال، نیمه فعال و خاموشی فضای شهری را تهدید می کند. زلزله در کلانشهر تهران می تواند هزاران کشته و زخمی در پی داشته باشد. فرونشست ها زیرساخت های شهری را تهدید می کند، مهاجرت و حاشیه نشینی در حال تبدیل به پدیده گورخوابی است! اعتیاد، فحشا و بسیاری از آسیب ها به دلیل گسست های اجتماعی و فقدان نظارت های جمعی در حال ازدیاد است. آلودگی هوا به امری طبیعی برای کلانشهرها تبدیل شده است و میلیاردها تومان منابع روزانه پشت چراغ های قرمز دود می شود و... و.
در این وضعیت چه کسی قرار است کلان شهرها را مدیریت کند!؟ اگر معتقد باشیم که پیشرفت دانایی می طلبد آنگاه اعضای شورای شهر به عنوان اتاق فکر تصمیم گیری توسعه شهری باید در چه رشته هایی متخصص و متبحر باشند؟ آیا بازیگران، ورزشکاران و سیاسیون درک درستی از اولویت های توسعه شهری دارند!؟ آیا سپردن امور شهر به این افراد به معنای یک واپس گرایی عمیق و خطرناک نیست!؟ تجربه پلاسکو نشان داد کوچکترین غفلت مدیریتی می تواند یک بحران عظیم برای شهری چون تهران پدید آورد که جبران صدمات آن گاه تا دوره ها امکان پذیر نیست. لذا این مطالبه از گروه های مرجع و به ویژه رسانه ها وجود دارد که در تببین شاخص های اصلح، تخصص گرایی را در اولویت خود قرار دهند. مرور چند دوره لیست های انتخاباتی نشان می دهد وابستگی های سیاسی اصلی ترین محور قرار گرفتن اسامی در این لیست هاست در حالی که ما نیازمند لیستی مستقل و تخصص گرا هستیم که از سوی مراجع علمی معتبر و ذی نفوذ در موضوعات شهری گزینش شده باشد.
جریان سوم در فضای سیاسی غرب نیز مدتی است گروه های مستقل، علمی، جریان های حامی محیط زیست و ... را نمایندگی می کند. در فضای فعلی کشور نیز ما نیازمند چنین جریانی هستیم تا مطالبات طبقه متوسط جدید را که دغدغه های توام با پیشرفت و بهبود زیست کیفی شهرها را دارند راهبری کند. جریانی جوان و از نسل های سوم انقلاب که می توانند ضمن پیگری توسعه شهری به افزایش مشارکت مردم در فضای سیاسی نیز کمک کند.
منبع: شهر فردا
نظر شما